فضا

ستاره‌های موجود در ابر ماژلانی کوچک در دو سوی کهکشان در جهت‌های مخالف حرکت می‌کردند، گویی در حال باز شدن و جدا شدن از هم هستند

در این نوشته فرضی، تبدیل زمین به شکل مثلثی و پیامد‌های بنیادین آن بر جاذبه، توزیع جو و فشار هوا، تجمع آب‌ها در سه حوضه مرکزی، اختلال در گردش شب‌روز و ناپایداری اکوسیستم‌ها بررسی می‌شود. تغییرات گرانش در لبه‌ها و رئوس، فشار جو، خشکی بیابانی، جنبش ناپایدار زمین و مهاجرت حیات را به سه پهنه آبی محدود می‌کند و نیاز به نوآوری در ساخت‌وساز و مدیریت منابع را نشان می‌دهد.

تلسکوپ جیمز وب با سطح اطمینان ۹۹.۷ درصد شواهدی از وجود یک یا هر دوی این گاز‌ها در جو K۲-۱۸ b کشف کرده است. این گاز‌ها با غلظتی بیش از ۱۰ بخش در میلیون در جو این سیاره یافت شدند.

«ماه صورتی آوریل» که هنگام بامداد یکشنبه به وقت ایران در آسمان ظاهر خواهد شد، یک «ماه کوچک» خواهد بود.

تصویری از صحرای شیشه‌ی لیبی، تصور بر این است که یک ستاره دنباله دار در ۲۸ میلیون سال پیش با برخورد به جو زمین مقادیر بسیار زیادی از سیلیکا زرد شیشه‌ای را در بیابان لیبی پخش کرده است، شیشه‌هایی که امروزه منطقه‌ای بیش از ۶۰۰۰ کیلومتر مربع در صحرای بزرگ آفریقا پراکنده شده است.

بیشتر شهاب سنگ‌ها شبیه به سنگ‌های روی زمین هستند، با این تفاوت که لایه بیرونی آن‌ها تیره‌تر است. با ورود شهاب سنگ‌ها به زمین لایه بیرونی آن‌ها بر اثر اصطکاک با جو زمین می‌سوزد و لایه بیرونی آن‌ها رنگ سوخته و تیره‌ای به خود می‌گیرد.

در مقاله منتشره آمده است: «این کهکشان بزرگ‌تر از هر دیسک تأیید‌شده‌ی دیگری در دوره‌های مشابه است و به طرز شگفت‌انگیزی، از نظر اندازه و جرم، بسیار شبیه به بزرگ‌ترین دیسک‌های کهکشانی امروزی است.»

این بدین معناست که کهکشان جلویی مانند یک عدسی کیهانی عظیم عمل کرده و «حلقه اینشتین» را تشکیل داده است. پدیده‌ای که برای اخترشناسان ابزاری بسیار مهم به شمار می‌رود، زیرا به آنها اجازه می‌دهد اجرامی را مشاهده کنند که در حالت عادی از دید پنهان می‌ماند.

پژوهشگران می‌گویند شواهد جدیدی به دست آورده‌اند که نشان‌دهنده وجود سواحل مدفون در مریخ است. این کشف پس از تحلیل داده‌های تصویربرداری زیرسطحی توسط کاوشگر «ژورانگ» چین به دست آمده است.

به گفته‌ی محققان، این موضوع نشان می‌دهد که آنها تحت تأثیر «مکانیسم هیلز» از یک سیاهچاله‌ی پنهان به بیرون پرتاب شده‌اند. مکانیزم هیلز پدیده‌ای است که زمانی رخ می‌دهد که یک سیاهچاله با دو ستاره‌ی نزدیک به خود تعامل داشته باشد. در این فرآیند، جاذبه‌ی شدید سیاهچاله باعث می‌شود که یکی از ستارگان با سرعتی فوق‌العاده زیاد پرتاب شود؛ گاهی آن‌قدر سریع که حتی می‌تواند از کهکشان خود نیز خارج شود.