گورکن عجیب شبح‌مانند؛ پشت این چهره شبح‌وار چه خوابیده است؟

راز بقا: عکس‌های جدید می‎‌توانند نشان دهند که واقعاً چه چیزی پشت رنگ‌بندی منحصربه‌فرد آن نهفته است.

به گزارش راز بقا، در ماه نوامبر، یک کوهنورد در حال عبور از زمین‌های ساحلی «کرانه ملی پوینت ریس» کالیفرنیا بود که با منظره‌ای غیرعادی روبرو شد: گورکنی شبح مانند که در مسیر مشخصی حرکت می‌کرد.

عکس‌های این گوشتخوار رنگ پریده در سرتاسر منطقه سانفرانسیسکو خبرساز شد و بیشتر گزارش‌ها حاکی از آن است که گورکن آمریکای شمالی احتمالاً مبتلا به لوسیسم است، یک ناهنجاری که با از بین رفتن نسبی رنگدانه کاملا مشخص می‌شود.

از آن زمان، یک عکاس محیط زیست محلی تمرکز خود را برای گرفتن تصاویر بیشتری از این حیوان قرار داد و عکس‌های اخیر او نشان می‌دهد که ممکن است توضیح متفاوتی برای خز منحصر به فرد آن وجود داشته باشد.

«ویشال سوبرامانیان»، دانشجوی مقطع کارشناسی دانشگاه برکلی کالیفرنیا در مصاحبه‌ای گفت: به والدینم و به دوستانم گفتم، من این گورکن را پیدا خواهم کرد. ظاهر گورکن «قطعاً رنگ‌آمیزی غیرطبیعی داشت، اما به نظر من لوسیسم نبود». 

سوبرامانیان پس از چند روز زانو زدن در چمن‌های «پوینت رِیِس»، سرانجام عکس‌های واضحی از گورکن گرفت که نشان می‌داد رنگ خز آن یک رنگ قرمزی دارد که در عکس‌های قبلی مشخص نبود.

تد استانکوچ، استاد اکولوژی تکاملی در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا، لانگ بیچ، می‌گوید: «این الگو نشان می‌دهد این موجودی - که جنسیتش ناشناخته است - به احتمال زیاد «اریتریست» است، وضعیتی که باعث می‌شود پوشش پستانداران، سفید همراه با رنگ‌های زنگارگرفته به نظر برسد.

استانکوویچ، که بر روی راسته راسویان، گروهی که شامل گروه گورکن و راسو‌ها هستند، مطالعه کرده، می‌گوید: «این یک جهش فوق العاده نادر است. من هرگز گورکنی ندیده ام که شبیه این باشد».

کارشناسان تنها دو مورد دیگر از اریتریسم را در گورکن‌های آمریکای شمالی ثبت کرده‌اند، گوشت‌خواران دالان‌ساز که در علفزار‌های غرب و مرکز ایالات متحده، کانادا و شمال مکزیک یافت می‌شوند. تاکنون، اریتریسم در ده‌ها گونه از جمله سفره‌ماهی‌های زیر صخره‌های آب، پلنگ و راسوی بدبوی اروپایی شناسایی شده است.

اریتریسم چیست؟

اریتریسم احتمالاً ناشی از یک جهش ژنتیکی غالب است که باعث افزایش تولید رنگدانه قرمز در نواحی خز یا پوستی می‌شود که معمولاً سیاه هستند، مانند نوار‌های صورت گورکن. همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد رژیم غذایی حیوانات می‌تواند در برخی از گونه‌ها، مانند مرغ انجیرخوار یا پری‌شاهرخ بالتیمور، این بیماری را تحریک کند.

یک گورکن معمولی آمریکای شمالی به طور کلی تیره‌تر است، با نوار‌های سیاه و سفید که از نوک بینی به سمت پایین کشیده می‌شود. استانکوچ می‌گوید: «نقش‌های صورت اغلب نشان‌دهنده وحشی‌گری هستند، یا اینکه در حیوانات دالان‌ساز یافت می‌شوند و زمانی که از لانه بیرون می‌آیند اولین چیزی که از آن‌ها آشکار می‌شود صورت آنهاست. استانکوویچ می‌گوید از آنجایی که گورکن اخیراً کشف‌شده علائم سیاه و سفید صورت را ندارد، می‌تواند آن را در معرض خطر شکار شدن قرار دهد.

گفته می‌شود، این گونه‌ها تهاجمی هستند، وقتی به گوشه می‌افتند خش‌خش و غرغر می‌کنند. اگر شکارچیانی مانند جغد‌های شاخدار بزرگ موفق به ربودن یکی از آن‌ها شوند، پشم ضخیم و گشاد گورکن باعث می‌شود که نگه داشتن آن برای مدت طولانی سخت شود. 

گورکن‌ها صدایی متناسب با گاز گرفتن‌های خود دارند، با دندان‌هایی مانند تیغ و آرواره‌های قوی که برای گرفتن طعمه‌هایی مانند سگ‌های چمنزار و موش استفاده می‌شود. آن‌ها حتی شکار در کنار کایوت‌ها یا گرگ‌های صحرایی را نیز ثبت کرده‌اند که این همکاری برای موفق بودن عمل شکار برای هردوگونه مفید بوده است. 

جفت گیری مرموز

استانکوویچ می‌گوید در حالی که ظاهر سرخ‌رنگ این گورکن اریتریستیک ممکن است تأثیر زیادی بر توانایی‌اش به عنوان یک شکارچی نداشته باشد، اما می‌تواند بر شانس یافتن جفت تأثیر بگذارد. در طول فصل جفت گیری در تابستان و اوایل پاییز، گورکن‌های نر به دنبال چندین شریک ماده در قلمرو خود می‌گردند. 

«جسی کوین» که در مورد گورکن‌ها مطالعه کرده می‌گوید: «نر‌ها لزوماً قلمرومحور نیستند، اما اغلب دارای محدوده‌های همپوشانی هستند در حالی که ماده‌ها چنین نیستند. تا آنجا که من می‌دانم جفت گیری گورکن‌ها روی سطح زمین اتفاق می‌افتد نه در زیر خاک.»

با این حال، دانشمندان هنوز مطمئن نیستند که چقدر ظاهر گورکن می‌تواند در فرآیند یافتن جفت مؤثر باشد. استانکوویچ می‌گوید: «شما باید وارد سر یک گورکن شوید تا بفهمید چه چیزی در انتخاب جفت‌های آن‌ها مؤثر است». سوبرامانیان می‌گوید متأسفانه ممکن است ما از سرنوشت این حیوان اطلاعی نداشته باشیم. او می‌گوید: «ساعت‌های بیشتری از آنچه می‌توانم بگویم در آنجا سپری کرده‌ام، و دیگر هرگز این گورکن را ندیده‌ام».