موجود کوچکی که هر روز ۳۰۰ کیلو چوب میتراشد!
راز بقا: احتمالا کلمه woodchuck نام دیگری برای چوب شکن یا موش خرمای آمریکایی، ناقص کلمه بومی آمریکایی wuchak باشد.
به گزارش راز بقا، این نام به هیچ وجه به زیستشناسی یا رفتار این جوندگان اشاره نمیکند و در واقع، آنها ارتباط بسیار کمی با چوب دارند.
موش خرمای کوهی آمریکایی چه میخورد؟
در واقع رژیم غذایی یک موش خرمای آمریکایی یا وودچاک مبتنی بر درخت نیست، بلکه عمدتاً از گیاهان، علفها، میوهها و گاه بی مهرگان تشکیل شده است. آنها همچنین از چوب لانه نمیسازند و ترجیح میدهند لانههای بزرگ و پیچیدهای را در زیر زمین حفر کنند.
این گودالها در سال ۱۹۸۸ برای پاسخ به معمای معروف مورد استفاده قرار گرفتند: اگر یک موشخرمای کوهی آمریکایی چوب بتراشد، چقدر میتواند این کار را انجام دهد؟
«ریچارد توماس»، پرسنل حیات وحش آمریکا، این نظریه را مطرح کرد که یک موش خرمای کوهی آمریکایی میتواند یک گودال معمولی به طول ۹ متر را زیر زمین حفر کند، و میتواند (در صورت تمایل) معادل همین حجم چوب را بتراشد. این حجم چوب معادل حدود ۳۱۷ کیلوگرم چوب «در یک روز خوب» است.
موشخرمای کوهی آمریکایی جوندهای از خانواده جوندگان متعلق به گروه سنجابهای زمینی بزرگ معروف به Marmots است. موش خرمای کوهی یک موجود متعلق به دشتها در آمریکای شمالی است و در بسیاری از مناطق شرقی ایالات متحده و همچنین در سراسر کانادا و آلاسکا یافت میشود. این حیوان اولین بار توسط کارل لینه در سال ۱۷۵۸ به صورت علمی توصیف شد.
موشخرمای آمریکایی به عنوان یک جانور دشتی، در میان مارموتها استثناست. مارموتهای دیگر مانند مارموتهای شکم زرد مارموتهای سالخورده در مناطق صخرهای و کوهستانی زندگی میکنند. موشخرماها نقش مهمی در حفظ سلامت خاک در جنگلها و دشتها دارند. این جانور بومی آمریکا به عنوان مهندس زیستگاه در نظر گرفته میشود.
موشخرماها منزویترین گونههای مارموت محسوب میشوند. آنها به صورت جمعی زندگی میکنند و سازمان اجتماعی آنها نیز در بین سایر جمعیتها متفاوت است. این حیوانات پیوندهای جفتی پایدار و طولانیمدت ایجاد نمیکنند و در طول فصل جفتگیری، تعاملات نر و ماده صرفا به جفتگیری محدود میشود. در اوهایو، نرها و مادهها در طول سال و اغلب از سال به سال با یکدیگر معاشرت میکنند.
موش خرمای کوهی حیوانی بسیار باهوش است که شبکههای اجتماعی پیچیدهای را تشکیل میدهد، قادر به درک رفتار اجتماعی، ایجاد رابطه خویشاوندی با بچههایاش، درک تهدیدات از طریق سوت زدن، و همکاری برای حل و فصل کارهایی مانند نقب زدن است.