«استارکریت»؛ اختراع یک بتن با سیبزمینی و اشک انسان برای ساخت خانه در ماه و مریخ!
راز بقا: دانشمندان نوع جدیدی از «بتن کیهانی» اختراع کردهاند که با گردوغبار فرازمینی ساخته شده است و میگویند که میتوان از آن برای ساخت زیستگاه در ماه و مریخ استفاده کرد.
به گزارش راز بقا؛ استحکام این ماده که «استارکریت» نام دارد، دو برابر بتن معمولی است و موانعی همچون نیاز به حملونقل مصالح ساختمانی پرهزینه به مکانهایی خارج از زمین را دور میزند.
تیم مسئول این کشف، مستقر در دانشگاه منچستر، پیش از این مادهای بتنی ساخته بود که از خون و ادرار فضانوردان بهعنوان یک عامل پیونددهنده برای خاک مریخ استفاده میکرد، اما چنین چیزی برای پروژههایی در مقیاس بزرگ، غیرعملی تلقی شد.
اما استارکریت جدید بهجای آن از نشاسته سیبزمینی و مقداری نمک – که هر دو معمولا در ماموریتهای فضایی پیدا میشوند – استفاده میکند تا گردوغبار شبیهسازیشده مریخ را به هم بچسباند.
دکتر آلد رابرتز، محقق مرکز تحقیقات زیستی آینده و پژوهشگر ارشد این پروژه، گفت: «از آنجایی که ما نشاسته را بهعنوان غذا برای فضانوردان تولید خواهیم کرد، منطقی بود که به آن بهعنوان یک عامل پیونددهنده نگاه کنیم و نه به خون انسان. همچنین، فناوریهای ساختمانی کنونی همچنان به سالهای زیادی توسعه نیاز دارند و مستلزم انرژی قابل توجه و نیز تجهیزات سنگین پردازشاند که همه اینها به هزینه و پیچیدگی ماموریت میافزاید.»
«استارکریت به هیچیک از اینها نیاز ندارد و بنابراین ماموریت را ساده میکند و باعث ارزانتر و امکانپذیرتر شدن آن میشود و به هر حال، فضانوردان احتمالا دوست ندارند در خانههای ساختهشده از خون خشکشده و ادرار زندگی کنند.»
دانشمندان محاسبه کردند که یک کیسه ۲۵ کیلوگرمی چیپس، نشاسته کافی برای تولید حدود نیم تن استارکریت را شامل خواهد شد که معادل تقریبا ۲۱۳ آجر است.
نمک مورد نیاز برای تقویت این ماده را میتوان از اشک فضانوردان یا از ترکیبات موجود در سطح مریخ نیز به دست آورد.
این تیم شرکت نوآفرینی به نام دیکینبیو را راهاندازی کرده است تا به بهبود و آزمایش استارکریت ادامه دهد، که بنا به ادعای آنها ظرفیت این را دارد که در ساختمانهای روی زمین بهعنوان جایگزینی از نظر زیستمحیطی پایدارتر برای بتن معمولی استفاده شود.
جزئیات این پژوهش در مقالهای شرح داده شد که با عنوان «استارکریت: ترکیبی زیستی بر مبنای نشاسته برای ساختوساز خارج از زمین» در مجله «اوپن اینجینیرینگ» منتشر شد.