گاو «برهمن»؛ گاو چند منظوره و رقیب سرسخت گاو‌های برزیلی که استاد مدیریت گرمای بدن است
نژاد برهمن (که به نام برهما نیز شناخته می‌شود) از گاو‌های Bos indicus هند، «گاو‌های مقدس هند» سرچشمه گرفته و برای مصارف گوشت، شیر و بارکشی پرورش داده می‌شود.
راز بقا: نژاد برهمن (که به نام برهما نیز شناخته می‌شود) از گاو‌های Bos indicus هند، «گاو‌های مقدس هند» سرچشمه گرفته است. گاو‌های بومی طی قرن‌ها قرار گرفتن در معرض منابع غذایی ناکافی، آفات حشرات، انگل‌ها، بیماری‌ها و شرایط آب و هوایی شدید مناطق گرمسیری هند، سازگاری‌های قابل‌توجهی برای بقا ایجاد کردند که تولیدکنندگان گاو در ایالات متحده آن را مفید و سودمند دانستند.
به گزارش راز بقا، پرورش گاو برهمن در منطقه بومی خود و برخی کشور‌های دیگر در سراسر جهان بسیار محبوب است. این یک نژاد چند منظوره است که برای اهداف مختلف پرورش می‌یابد. برهمن یک نژاد مشهور گاو است که برای مصارف گوشت، شیر و بارکشی پرورش داده می‌شود.
گاو برهمن در واقع یک نژاد هندی است. اما نژاد گاو برهمن مدرن در ایالات متحده از گاو‌های منشاء هند پرورش داده شد. سه گونه اصلی گاو هندی به ایالات متحده آورده شد و در توسعه نژاد برهمن استفاده شد. گوزِرات، نلور و گیر. سویه «کریشنا ولی» نیز معرفی و استفاده شد، اما به میزان کمتر از ان سه مورد. شباهت کلی سویه «گوزرات» به گاو‌های انتخاب شده و توسعه یافته در ایالات متحده نشان می‌دهد که گاودارانی که با این نژاد کار می‌کنند به طور کلی این نوع را ترجیح می‌دهند.
در حال حاضر این نژاد در بسیاری از کشور‌های جهان موجود است و جالب اینکه در استرالیا، پرتعدادترین نژاد گاو است. از نژاد گاو برهمن در ایجاد بسیاری از هیبرید‌های تورین اندیسین استفاده شده است که بسیار محبوب هستند و به عنوان نژاد‌های جداگانه شناخته می‌شوند.
گاو‌های برهمن به دلیل تحمل شدیدشان در برابر گرما معروف هستند و در مناطق گرمسیری زیاد هستند. آن‌ها به دلیل پوست ضخیم در برابر حشرات مقاوم هستند. برهمن‌ها همچنین بیشتر از بسیاری از نژاد‌های گاو اهلی دیگر عمر می‌کنند.
گاو‌های برهمن حیواناتی بسیار قوی و سرسخت هستند. آن‌ها به خوبی با بسیاری از شرایط کشاورزی - اقلیمی سازگار هستند؛ بنابراین برای کسانی که به دامداری به ویژه پرورش گاو علاقه دارند راه اندازی تجارت برهمن نسبتا آسان خواهد بود.
گاو برهمن در آمریکا
به گزارش راز بقا، گاو‌های زبو (قوزدار آسیایی) از سال ۱۸۴۹ در ایالات متحده حضور داشتند، زمانی که یک گاو نر تک هندی از بریتانیا به کارولینای جنوبی وارد شد. در سال ۱۸۸۵ یک جفت گاو نر خاکستری مستقیماً از هند به تگزاس آورده شد. یکی بزرگ بود، بیش از ۸۰۰ کیلوگرم وزن داشت، وزن دیگری کمی بیشتر از نصف آن بود. تلاقی این گاو‌ها با گاو‌های تورین محلی اولین قدم در ایجاد نژاد برهمن آمریکایی بود. برخی از آن‌ها برای نمایش به عنوان حیوانات سیرک وارد شدند و بعداً به دامداران فروخته شدند. بلکه از جمله «گیر» و «نلور» نیز از برزیل از طریق مکزیک به ایالات متحده آورده شد.
به گزارش راز بقا برهمن تحمل خوبی در برابر گرما و رطوبت، مقاومت خوب در برابر حشرات و تحمل خوبی در شرایط تغذیه نامناسب دارد. همچنین این گاو خاص هندی - آمریکایی در مناطق ساحلی جنوبی ایالات متحده به خوبی عمل می‌کند.
انجمن پرورش دهندگان برهمن آمریکا، در سال ۱۹۲۴ تشکیل شد، و یک کتاب گله در همان زمان راه اندازی شد. نام برهمن هم توسط دبیر انجمن یعنی «جی. وی. سارتول» انتخاب شد. در سال ۱۹۳۹ کتاب گله بسته شد و پس از آن فقط فرزندان گاو‌های ثبت شده در کتاب گله آمدند. در سال ۱۹۴۶ هجده گاو نر برزیلی وارداتی، عمدتاً هندو-برزیلی و گیر اجازه ثبت پیدا کردند. انجمن تا سال ۱۹۹۱ همه گاو‌های هندی – آمریکایی را در همان کتاب گله ثبت کرد تا اینکه کتاب‌های گله گیر، گوزِرات، هند - برزیل، نلور و تاباپوا از کتاب‌های برهمن قرمز و خاکستری آمریکایی جدا شدند.
صادرات گاو این نژاد به استرالیا از سال ۱۹۳۳ آغاز شد و تا سال ۱۹۵۴ ادامه یافت و در مجموع به ۴۹ راس رسید. تا سال ۱۹۷۳ تعداد فرزندان این گاو‌ها به بیش از ۲۲۵۰۰۰ رأس رسید. واردات بیشتر شامل حدود ۷۰۰ راس، پس از سال ۱۹۸۱ انجام شد. تا سال ۱۹۸۷ بیش از یک میلیون رأس تنها در کوئینزلند وجود داشت و در پایان قرن تعداد آن‌ها در استرالیا از هر نژاد دیگری در این کشور بیشتر شد.
گاو برهمن از پنجاه و پنج کشور، در تمام قاره‌های مسکونی، با جمعیت بیش از ۱.۸ میلیون رأس گزارش شده است. جمعیت بیش از ۱۰۰۰۰۰ رأس توسط آرژانتین، کلمبیا، جمهوری دومینیکن، اکوادور، مکزیک، موزامبیک و آفریقای جنوبی گزارش شده است. از سال ۲۰۱۴، زمانی که تنها کمتر از ۹۵۰۰ راس وجود داشت، هیچ اطلاعات جمعیتی برای ایالات متحده گزارش نشده است.
ویژگی‌های گاو برهمن
به گزارش راز بقا، همه گاو‌های Bos indicus از جمله برهمن با یک قوز بزرگ در بالای شانه و گردن مشخص می‌شوند. رنگ برهمن‌ها از خاکستری بسیار روشن یا قرمز تا تقریبا سیاه متفاوت است. اکثر نژاد‌ها خاکستری روشن تا متوسط هستند. گاو‌های نر بالغ معمولاً تیره‌تر از گاو‌های ماده هستند و معمولاً نواحی تیره روی گردن، شانه‌ها و پایین ران‌ها دارند.
برای مطالعه بیشتر بخوانید:
«گاو سیستانی»؛ گاو گوژپشت ۵۰۰۰ ساله که بزرگترین گاو «گوشتی» ایران است!
گاو «ویاتینا»؛ قیمت این گاو برزیلی معادل خانه کریستیانو رونالدو است!
«زِبو»؛ گاو کوهان‌دار و مقدسی که هندو‌ها به جای خدا آن را می‌پرستند! | زبو چطور مقدس شد؟
آن‌ها مو‌های کوتاه، ضخیم و براق دارند که بیشتر اشعه‌های خورشید را منعکس می‌کند. پوست آن‌ها رنگدانه‌ای سیاه رنگ دارد و باعث می‌شود که بدون رنج و سختی زیاد در آفتاب ظهر بچرد. شاخ‌های آن‌ها به سمت بالا خمیده و گاهی اوقات به سمت عقب متمایل می‌شوند و به علاوه گوش‌های آویزانی دارند.
برهمن‌ها دارای پوست شل فراوانی هستند که تصور می‌شود با افزایش سطح خنکی بدن، به توانایی آن در مقاومت در برابر هوای گرم کمک می‌کند. یکی دیگر از ویژگی‌های این نژاد افزایش تعداد غدد عرق و توانایی آزادانه تعریق است، گاو Bos indicus نیز مایع روغنی مانندی از غدد چربی ترشح می‌کند که بوی مشخصی دارد و گزارش شده که به دفع حشرات کمک می‌کند.
برهمن‌ها از نظر اندازه در بین نژاد‌های گوشت گاو متوسط هستند. گاو نر به طور کلی از ۱۶۰۰ تا ۲۲۰۰ پوند و گاو‌های ماده از ۱۰۰۰ تا ۱۴۰۰ پوند در شرایط متوسط وزن دارند. گوساله‌ها در بدو تولد کوچک هستند و وزن آن‌ها بین ۶۰ تا ۶۵ پوند است، اما به سرعت رشد می‌کنند و در وزن‌هایی که با سایر نژاد‌ها قابل مقایسه است از شیر گرفته می‌شوند.
برهمن‌ها باهوش، کنجکاو و خجالتی هستند. آن‌ها به طور غیرمعمول صرفه جو، مقاوم و سازگار با طیف وسیعی از خوراک و آب و هوا هستند. با این حال، این ویژگی‌ها روش‌های رفتاری دقیق و مهربان را نیز نشان می‌دهند. برهمن‌ها محبت را دوست دارند و می‌توانند بسیار مطیع شوند. آن‌ها به سرعت به رفتاری که دریافت می‌کنند، خوب یا بد، پاسخ می‌دهند. برهمن‌هایی که به خوبی پرورش یافته، عاقلانه انتخاب شده و به درستی با آن‌ها رفتار شود، به راحتی مانند سایر نژاد‌ها قابل کنترل هستند.
آن‌ها همچنین مادران خوبی هستند و جریان شیر بسیار رضایت بخشی را حتی در شرایطی که برای عملکرد نژاد‌های اروپایی نامطلوب است تولید می‌کنند.
ویژگی متمایز برهمن نسبت به گاو‌های دیگر
به گزارش راز بقا، گاو‌های برهمن به دلیل قوز‌های متمایز، گوش‌های بلند و پوست شل خود شناخته می‌شوند. قوز برهمن (که «کاپیم» نیز نامیده می‌شود) ماهیچه‌ای است که در بالای شانه گاو برهمن قرار می‌گیرد و منحصر به این نژاد است و در واقع، یکی از مهمترین عوامل شناسایی گاو برهمن است. پوست شل قابل توجه آن‌ها و این واقعیت که برهمن‌ها چهار برابر سایر نژاد‌های گاو غدد عرق دارند، آن‌ها را به طور منحصر به فردی برای آب و هوای گرم مناسب می‌کند. این دو ویژگی به گاو‌های برهمن ظرفیت استثنایی برای تنظیم گرما می‌دهد. این یکی از دلایلی است که چرا بسیاری از دامداران و پرورش دهندگانی که در آب و هوای گرم زندگی می‌کنند (مانند تگزاس، آمریکای جنوبی، بوتسوانا، تایلند، استرالیا) برای پرورش، گاو برهمن در مقابل سایر نژاد‌ها انتخاب می‌کنند.
چرخه عمر
گاو‌های برهمن عمر طولانی دارند معمولاً بین ۱۵ تا ۲۰ سال که در مقایسه با سایر نژاد‌های گاو بسیار چشمگیر است. گاو نر برهمن می‌تواند حدود ۸ تا ۱۰ سال با گاو‌ها باشد. دلیل اینکه آن‌ها می‌توانند تا این حد عمر کنند این است که به طور باورنکردنی با محیط خود سازگار و انعطاف پذیر هستند. طول عمر طولانی آن‌ها دلیل مهمی است که چرا بسیاری از مردم به پرورش گاو برهمن علاقه دارند.
وزن گاو برهمن
گاو‌های نر گله برهمن بالغ در حال حاضر بین ۱۰۱۱ تا ۱۲۲۰ و گاو‌های ماده برهمن بین ۵۰۰ تا ۷۲۵ کیلوگرم وزن دارند. در هنگام تولد، یک بچه گوساله برهمن معمولاً وزن کمی در زمان تولد یعنی حدود ۲۷ تا ۴۵ کیلوگرم وزن دارد.
لینک کپی شد
خواندنی‌ها
ارسال نظر
ویدیوهای برگزیده
دنیای گیاهان
علم و کیهان