رتیل سرخ شده؛ غذای ترسناک و چندش‌آوری که مردم کامبوج عاشق آن هستند

راز بقا: رتیل معمولا با ترس همراه است و بسیاری از مردم در سراسر جهان با این پیش‌فرض ذهنی به سراغ رتیل‌ها می‌روند که آن‌ها ترسناک هستند و به هیچ عنوان حتی نمی‌توانند به آن‌ها نگاه کنند چه برسد به اینکه فکر کنند می‌توانند آن‌ها را بخورند. رتیل از دید بسیاری از مردم بیشتر به درد تزئینات شب‌های هالووین می‌خورد تا اینکه برسر سفره غذا حاضر باشد. 

اما در کشور کامبوج رتیل سرخ شده (Fried Spider) یک غذای بسیار محبوب است و مردم این کشور می‌گویند که طعم رتیل سرخ شده بسیار عالیست. 

بسیاری از مردم رتیل‌ها را در مرحله اول از زیر زمین بیرون می‌کشند و سپس آن‌ها را زهکشی می‌کنند و کامل شسته می‌شوند. سپس رتیل‌ها سوزانده می‌شوند تا مو‌های روی بدن آن‌ها کاملا از بین برود. سپس وارد مرحله سرخ کردن می‌شوند و سپس با شکر، نمک، فلفل قرمز و سیر و البته سدیم گلوتامات تفت داده می‌شوند. روند سرو کردن رتیل و حضور سر سفره مردم کامبوج بسیار راحت و ساده است. 

رتیل سرخ شده یک میان وعده در کامبوج به حساب می‌آید. در بسیاری از شهر‌های کامبوج فروش رتیل‌های سرخ شده به عنوان یک میان وعده خاص، یک جاذبه محبوب برای گردشگران است. رتیل‌ها در شهر‌های بسیاری از کامبوج موجود هستند؛ به عنوان مثال در پنوم پن پایتخت این کشور.

اما در شهر «اسکوون» Skuon، بازاری در بزرگراه و در فاصله ۷۵ کیلومتری پایتخت وجود دارد که مرکز اصلی بازار رتیل سرخ شده است و در آنجا بسیار محبوب است و اگر گردشگران بخواهند از این غذا مصرف کنند معمولا به آن بازار می‌روند. 

رتیل‌ها در سوراخ‌هایی در زمین در روستا‌های شمال اسکوون پرورش داده می‌شوند، یا در جنگل‌های مجاور جستجو می‌شوند و سپس تمیز و شسته و سوزانده می‌شوند و در مرحله بعد با روغن سرخ می‌شوند. 

مشخص نیست ریشه این عمل مربوط به چه زمانی و چگونه آغاز شده، اما برخی معتقدند که مردم احتمالا در طول سال‌های حکومت خمر‌های سرخ، زمانی که با کمبود غذا مواجه شده بودند، از روی ناامیدی شروع به خوردن رتیل کرده‌اند.

در زمان حکومت خمر‌ها این رتیل‌ها «a-ping» نامیده می‌شدند و به اندازه کف دست انسان است. قیمت هر کدام از این رتیل‌های سرخ شده در سال ۲۰۰۲ حدود ۰.۰۸ دلار آمریکا بود. این رتیل‌ها در محاوره به عنوان «رتیل پا گورخری تایلندی» شناخته می‌شوند. اگرچه در آن زمان‌ها مردم رتیل سرخ شده را به عنوان غذا مصرف می‌کردند، اما محبوبیت این غذا یک پدیده اخیر است که شاید از اواخر دهه ۱۹۹۰ شروع شده است.

رتیل‌ها در مخلوطی از مونوسدیم گلوتامات، شکر و نمک سرخ می‌شوند. ابتدا سیر له شده را در روغن تفت می‌دهند تا معطر شود، سپس رتیل‌ها را اضافه می‌کنند و در کنار سیر تفت می‌دهند تا پا‌ها تقریباً کاملاً سفت شوند. روند سرخ شدن تا زمانی ادامه پیدا می‌کند که محتویات شکم رتیل بیرون نریزد. 

طعم آن به عنوان یک طعم کاملا ملایم توصیف شده، شبیه ترکیب بین مرغ و ماهی کاد، بافت این رتیل‌ها از بیرون ترد است، اما در مرکز و قسمت‌های مرکز رتیل کاملا نرم است. پا‌ها حاوی گوشت کمی است، در حالی که سر و قفسه سینه دارای گوشت سفید لطیفی در داخل هستند. با این حال، محتویات شکم رتیل اغلب مصرف نمی‌شود، زیرا حاوی خمیر قهوه‌ای است که از اندام ها، احتمالاً تخم و مدفوع تشکیل شده است. برخی از مردم آن را یک غذای لذیذ می‌نامند و برخی دیگر نخوردن آن را توصیه می‌کنند.

به گزارش راز بقا در مکزیک، نیز در برخی از شهر‌های رتیل سرخ شده مصرف می‌شود با این حال، قانون مکزیک فروش بسیاری از گونه‌های رتیل را برای مصرف انسان ممنوع می‌کند و فروشندگانی که این کالا را عرضه می‌کنند توسط مقامات تعطیل می‌شوند و تحت پیگرد قرار می‌گیرند.