اسب بوئر؛ اسب آفریقایی عضلانی و درشت هیکل که نوه اسب «عرب ایرانی» است

راز بقا: «اسب بوئر» (Boer horse) به قدری قدیمی است که تاریخچه آن به تاریخ تمدن سفیدپوستان در آفریقای جنوبی برمی‌گردد. رشد و توسعه این نژاد همزمان و به‌طور جدایی‌ناپذیری با تاریخ ساکنان سفیدپوست آفریقای جنوبی در ارتباط بوده است. 

تاریخچه اسب بوئر 

به گزارش راز بقا، این نژاد بلافاصله پس از ورود «یان فان ریبیک» به کیپ‌تاون در سال ۱۶۵۲ توسعه یافت. تاریخچه اسب بوئر را می‌توان به سه دوره تقسیم کرد: 

از یان فان ریبیک تا مهاجرت بزرگ (۱۶۵۲ تا ۱۸۳۶) 

از مهاجرت بزرگ تا آغاز جنگ بوئر (۱۸۳۶ تا ۱۸۹۹)

جنگ بوئر (۱۸۹۹) تا به امروز 

از ورود یان فان ریبیک تا مهاجرت بزرگ (۱۶۵۲ تا ۱۸۳۶) 

به گزارش راز بقا، اولین اسب‌ها از جاوه در دوران حکومت یان فان ریبیک در کیپ وارد شدند. شرکت هند شرقی هلند نخستین اسب‌ها را در سال ۱۶۶۵ به بورگر‌های آزاد فروخت. 

در راستای ترکیب نژادی، اسب‌های عربی پرشین وارد شدند و به مدت حدود ۱۵۰ سال این اسب‌ها در کیپ با خون شرقی‌ها درآمیخته شدند. بدین ترتیب نوع خاصی از اسب که به «اسب کیپ» شناخته می‌شود، توسعه یافت. 

در سال ۱۷۹۳، اسب‌های آندلوسی و ایزابل از اسپانیا به کیپ وارد شدند. با این حال، بعید است که این اسب‌ها تأثیر زیادی بر جمعیت اسب‌ها داشته باشند. 

بین سال‌های ۱۷۵۰ تا ۱۸۰۰ این اسب‌ها در کیپ به‌خاطر استقامت و هوش‌شان شناخته شده بودند و به عنوان اسب‌های نظامی مورد استفاده قرار می‌گرفتند و تقاضای ان‌ها زیاد بود. لرد چارلز سامرست فرآیند تکثیر را با وارد کردن نر‌های اصیل بهبود بخشید و تقویت کرد. 

در این زمان حدود ۲۰۰,۰۰۰ اسب در کیپ وجود داشت. به‌طور کلی می‌توان گفت که اسب کیپ در این ۱۵۰ سال به‌عنوان یک نوع خاص تثبیت شد و در سطح جهانی شناخته شد و به‌عنوان اسب نظامی مورد استفاده قرار گرفت. 

دوره از مهاجرت بزرگ تا آغاز جنگ بوئر (۱۸۳۶ تا ۱۸۹۹)

به گزارش راز بقا، در سال‌های اول مهاجرت بزرگ، اسب کیپ تغییر چندانی نکرد. به گزارش راز بقا در نیمه دوم قرن نوزدهم، نژاد‌های مختلف اسب به کیپ و جمهوری‌ها وارد شدند و احتمالاً این اسب‌ها تأثیری بر اسب بوئر داشتند، اما بیشتر در کیپ و نه در مناطق شمالی. از جمله این اسب‌ها می‌توان به نر‌های فلاندری از هلند، هکنی‌ها، نورفولک ترات‌ها و کلیولند بی‌ها اشاره کرد. 

در این دوره، باسوتو‌ها تحت رهبری «موشِش» به بوئر‌ها حمله کردند و به یک ملت سوارکار تبدیل شدند. با باز شدن کانال سوئز، مسیر‌های دریایی اصلی به هند تغییر کرد و دیگر اسب‌ها به هند صادر نمی‌شدند. این موضوع منجر به کاهش در پرورش اسب‌ها شد. 

برای مطالعه بیشتر بخوانید:

اسب دانوب؛ اسب زیبا و قدیمی که نماد کشور بلغارستان و بهترین اسب برای سواری و بارکشی است

اسب باسوتو؛ اسب کوچکی که چهره‌ای شبیه یابو دارد و قدرتمندترین اسب قاره آفریقاست

در سال ۱۸۷۰، یک اپیدمی بیماری اسب‌ها بسیاری از آنها را نابود کرد. با این حال، عوامل ذکر شده تأثیری بر برنامه‌های تکثیر اسب در جمهوری‌ها نداشت و پرورش اسب بوئر ادامه یافت. 

دوره از جنگ بوئر (۱۸۹۹) تا به امروز

به گزارش راز بقا جنگ بوئر دوباره استقامت، سخت‌جانی و تحرک اسب بوئر و پونی باسوتو را ثابت کرد. به گزارش راز بقا در شرایط سخت، آنها باید از علفزار‌ها تغذیه می‌کردند و هزاران اسب از بین رفتند. جنگ جهانی اول و ظهور بکسی (وسیله نقلیه کوچک) همچنین باعث شد که اسب بوئر در مزرعه تقریباً ناپدید شود.  نژاد کالوینیا از اسب بوئر توسعه یافت. 

خصوصیات فیزیکی اسب بوئر 

به گزارش راز بقا، اسب بوئر نژادی مقاوم و چندمنظوره است که بومی جنوب آفریقا، به‌ویژه آفریقای جنوبی می‌باشد. این اسب به‌خاطر قدرت، استقامت و مقاومت بالا شناخته شده و به‌خوبی برای شرایط سخت مناطق آفریقایی، از جمله دما‌های بالا و زمین‌های ناهموار سازگار است. اسب‌های بوئر جثه‌ای متوسط تا بزرگ دارند و بدن عضلانی و محکمی دارند که آنها را برای کار و سوارکاری ایده‌آل می‌سازد. 

پوشش بدن آنها معمولاً کوتاه و صاف است و در رنگ‌های مختلفی از جمله قهوه‌ای، خرمایی و خاکستری دیده می‌شود. این اسب‌ها به‌جای ظاهر رنگارنگ، بیشتر به‌خاطر ساختار مقاوم و کاربردی خود شناخته می‌شوند. سر اسب بوئر به‌خوبی متناسب با بدن است و فک‌های قوی و صورتی صاف یا کمی فرو رفته دارند. گوش‌ها متوسط‌اند و چشم‌ها درخشان و هوشیار هستند. 

این نژاد به‌خاطر استقامت عالی خود مشهور است و برای سفر‌های طولانی‌مدت و کار‌های مزرعه‌ای مناسب است. اسب‌های بوئر همچنین به‌خاطر هوش بالا و خلق و خوی آرام خود شناخته می‌شوند که باعث می‌شود تربیت و نگهداری آنها آسان باشد. 

تاریخاً، آنها به‌عنوان اسب‌های جنگی و همچنین برای کار‌های مزرعه‌ای و حمل‌ونقل استفاده می‌شدند و این ویژگی‌ها همچنان در گوسفندان بوئر امروز دیده می‌شود.

اسب بوئر نژادی متوسط تا بزرگ است با بدنی عضلانی. به طور متوسط، ارتفاع این اسب‌ها بین ۱۴۸ تا ۱۵۸ سانتی‌متر است. از نظر وزن، معمولاً بین ۴۵۰ تا ۶۰۰ کیلوگرم وزن دارند، که بسته به ساختار بدنی و شرایط پرورش آنها متغیر است. نر‌ها معمولاً کمی بزرگ‌تر و سنگین‌تر از ماده‌ها هستند. 

ساختار قوی و عضلانی آنها باعث می‌شود که برای کار و استقامت ایده‌آل باشند و اندازه مناسب آنها این امکان را می‌دهد که وظایف مختلف را به‌طور مؤثر انجام دهند.