مریم طلایی؛ قهرمان موتورسواری ایران و حامی سگ‌های زخمی که برای تامین هزینه‌ها دوبار ماشینش را فروخت

راز بقا: در میانه سوله‌ها و انبار‌های صنعتی شهریار، جایی دور از چشم، زنی در سکوت پناهگاهی ساخته؛ نه برای خود، که برای صد‌ها سگ زخمی، معلول، تنها و رهاشده. «مریم طلایی»، قهرمان موتورسواری و هنرمند سینما، حالا سال‌هاست که فرمان زندگی‌اش را به سمت حمایت بی‌دریغ از حیوانات خیابانی چرخانده است. 

به گزارش راز بقا، بدون کمک دولت، بدون بودجه‌های رسمی، او با دستان خودش، با فروش ماشین شخصی و صرف تمام دارایی، پناهگاهی امن برای نزدیک ۲۰۰ سگ ایجاد کرده است. پناهگاهی که در روزگار تصویب طرح‌های محدودکننده در مجلس برای حیوانات، معنای واقعی انسانیت را فریاد می‌زند. 

‌زندگی در کنار ۲۰۰ سگ زخمی و بی‌پناه

به گزارش راز بقا، مریم طلایی اکنون ۴۴ ساله است و از حدود ۱۰ سال پیش، در زمینی به مساحت ۸۵۰ متر در حاشیه شهریار، پناهگاهی ساخته که مأمنی شده برای سگ‌هایی که جایی در این شهر ندارند. بیشتر آنها زخمی، ناقص‌العضو یا نابینا هستند. مریم می‌گوید:

«اولش فقط کمک می‌کردم، ولی کم‌کم تعداد سگ‌هایی که نجات می‌دادم زیاد شد و مجبور شدم یک پناهگاه درست کنم. چون خیلی‌هاشون حتی بعد از درمان، توان برگشت به طبیعت رو نداشتن». 

او شخصاً واکسیناسیون، تزریقات و حتی بخشی از درمان‌ها را انجام می‌دهد. سگ‌هایی که نیاز به جراحی داشته باشند، به کمک دامپزشکان به مراکز تخصصی برده می‌شوند. مریم حتی اتاقی در پناهگاه برای جراحی‌های سرپایی ساخته است. 

‌خودش، همه‌چیز را یک‌تنه به دوش می‌کشد

پناهگاه طلایی نه حمایت دولتی دارد، نه از خیریه خاصی تأمین می‌شود. مریم می‌گوید: 

«غذا، اجاره، دارو، دستمزد کارگر، برق، آب، گاز... همه رو خودم می‌دم. بعضی وقتا چند تا از دوستام کمک می‌کنن. ولی شده که دو بار ماشینم رو فروختم تا بتونم هزینه‌ها رو جور کنم». 

برای تأمین غذا با کشتارگاه‌ها قرارداد بسته‌اند و روزانه اسکلت مرغ و نان پخته می‌شود. اما مریم تنهاست. کسی که همیشه کنارش بود، برادرش، چند سال پیش از دنیا رفت و حالا تمام بار زندگی پناهگاه بر دوش اوست. 

مبارزه با بی‌عدالتی

به گزارش راز بقا، مریم در حالی از حیوانات مراقبت می‌کند که فضای رسانه‌ای کشور پر از حرف‌هایی درباره خطرات نگهداری حیوانات خانگی شده است. طرح‌هایی که در مجلس از قبیل «صیانت از حقوق عامه در برابر حیوانات خطرناک» طبق گفته او می‌تواند زندگی هزاران حیوان و انسان را مختل کند. 

برای مطالعه بیشتر بخوانید:

هلیما حسن؛ زنی که تمام دارایی‌اش را برای نجات و نگهداری ۳۰۰ سگ ولگرد وقف کرد!

مریم البلوشی؛ زن عمانی که ۵۰۰ سگ و گربه دارد و ماهانه ۷۰۰ میلیون تومان هزینه آنها می‌کند

مریم چند سال پیش در این راستا گفته بود: 

«سگ خونه‌ی یک پیرزن که همه زندگیشه، چه آسیبی برای کسی داره؟ چرا به‌جای ریشه‌یابی، صورت مسئله رو پاک می‌کنن؟ چرا کسی جلوی تجارت سیاه پرورش سگ برای شرط‌بندی رو نمی‌گیره، اما من که دارم با پول خودم سگای منطقه رو عقیم می‌کنم، هیچ حمایتی نمی‌شم؟»

‌قصه تکراری بی‌توجهی و سوءمدیریت

به گزارش راز بقا، به باور مریم، بحران سگ‌های خیابانی حاصل چند عامل است: نبود بودجه برای عقیم‌سازی، رها کردن حیوانات خانگی توسط مردم ناآگاه، و کشتار غیرانسانی به‌جای کنترل علمی جمعیت. او تأکید می‌کند: «من و امثال من داریم کار شهرداری رو انجام می‌دیم؛ ولی بدون بودجه، بدون قانون حمایتی. تازه با تهدید هم مواجه می‌شیم». 

‌مادر مهربان سگ‌ها

در پناهگاه مریم طلایی، هر سگ اسم دارد. طلایی پرونده‌ی پزشکی، زمان پیدا شدن و حتی محل نجات‌شان را به‌خاطر دارد. وقتی درِ محل نگهداری باز می‌شود، سگ‌ها از نژاد‌های مختلف با هیجان به استقبالش می‌آیند. برای در آغوش گرفتن او رقابت می‌کنند. انگار مادری از راه رسیده باشد. مریم واقعاً مادر این جانوران بی‌زبان است. 

‌مرکز وفا؛ همراهی زنانه برای نجات حیوانات

در کنار پناهگاه مریم طلایی، پناهگاه غیردولتی «وفا» در هشتگرد کرج نیز مأمنی برای حدود ۷۰۰ سگ بی‌پناه است. این مرکز توسط زنان داوطلب اداره می‌شود. خبرگزاری آناتولی در گزارشی با عنوان «قانون حمایت از حیوانات در ایران وجود ندارد» به کمبود حمایت‌های دولتی از این نوع مراکز پرداخته است. 

علی سینایی، مدیر پناهگاه، چند سال پیش گفته بود: «وفا اولین پناهگاه حیوانات زخمی در ایران است که حیوانات پس از درمان، در صورت تمایل، به افراد واگذار می‌شوند». 

‌برای مریم طلایی هیچ پایانی وجود ندارد. تا وقتی که یک سگ بی‌صاحب در خیابانی پرسه می‌زند، تا وقتی که دستی مهربان برای نوازش پیدا نمی‌شود، او ایستاده است. در گرما و سرما، در سکوت و فریاد، در برابر تبعیض و بی‌عدالتی. زن موتورسوار ایرانی حالا در جاده‌ای دیگر پیش می‌رود. جاده‌ای که شاید سخت و بی‌انت‌ها باشد، اما پر از زندگی، نجات و امید است.