گراز یقه‌دار؛ گرازی بسیار بدبو با یقه‌ای سفید روی بدنش که کاکتوس تیغ‌دار می‌خورد و برای هشدار جیغ بلند می‌زند

راز بقا: گراز یقه‌دار (Collared Peccary) که به آن جاولینا یا گراز گَندراسویی نیز گفته می‌شود، یک پستاندار میانه‌جثه سُم‌دار است که بومی آمریکای مرکزی و جنوبی می‌باشد. اگرچه اغلب با گراز‌های وحشی اشتباه گرفته می‌شود، اما گراز یقه‌دار عضو خانواده‌ی تایاسوئیده (Tayassuidae) است و نسبت نزدیکی با خوک‌های واقعی ندارد. 

به گزارش راز بقا، این جانور سازگار، از جنوب غرب ایالات متحده تا آرژانتین یافت می‌شود و در بیابان‌ها، جنگل‌های بارانی و دشت‌ها زندگی می‌کند. ویژگی شاخص آن، «یقه‌ای» از مو‌های روشن در اطراف شانه و گردن است که باعث تشخیص آسان آن می‌شود. گراز‌های یقه‌دار نقش مهمی در اکوسیستم دارند و به پخش بذر گیاهان و تغذیه‌ی شکارچیان بزرگ کمک می‌کنند. 

ظاهر فیزیکی و سازگاری‌ها

به گزارش راز بقا، گراز‌های یقه‌دار بدن محکمی دارند و با پوششی خشن و زبر پوشیده شده‌اند. رنگ بدن آنها معمولاً قهوه‌ای تیره تا سیاه است و نوار روشن اطراف شانه‌ها، نام «یقه‌دار» را به آنها داده است. وزن بزرگسالان بین ۱۵ تا ۲۷ کیلوگرم و طول بدن آنها بین ۹۰ تا ۱۲۰ سانتی‌متر است. 

پا‌های کوتاه، بدن جمع‌وجور و پوزه‌ای شبیه خوک به آنها امکان می‌دهد که در میان بوته‌ها و پوشش متراکم حرکت کنند و برای یافتن ریشه‌ها، کاکتوس‌ها و سایر مواد غذایی زیرزمینی کندوکاو کنند. 

دندان‌های نیش آنها، هرچند کوچکتر از خوک‌های واقعی، تیز و خمیده هستند و برای دفاع و کندوکاو مفیدند. برخلاف خوک‌های وحشی، گراز‌ها غدد بویایی در پشت خود دارند که برای علامت‌گذاری قلمرو و حفظ هماهنگی گروهی استفاده می‌شود. حس بویایی قوی آنها برای تشخیص شکارچیان، یافتن جفت و پیدا کردن منابع غذایی زیرزمینی حیاتی است. 

رفتار، تغذیه و ساختار اجتماعی

به گزارش راز بقا، گراز‌های یقه‌دار بسیار اجتماعی هستند و معمولاً در گروه‌هایی از ۶ تا ۲۰ فرد زندگی می‌کنند، هرچند گروه‌های بزرگ‌تر نیز مشاهده شده است. پیوند‌های اجتماعی با علامت‌گذاری بویایی، تمیز کردن بدن یکدیگر و ارتباط صوتی شامل خرخر، جیک‌جیک و هشدار‌ها حفظ می‌شوند. گروه‌ها معمولاً توسط یک ماده غالب هدایت می‌شوند، در حالی که نر‌ها هنگام درگیری یا مواجهه با شکارچی از گروه دفاع می‌کنند.

به عنوان حیوانات همه‌چیزخوار، رژیم غذایی آنها متنوع است: ریشه‌ها، غده‌ها، میوه‌ها، کاکتوس‌ها (به‌ویژه برگ‌های نیش‌دار اپانسی) و دانه‌ها، و گاهی حشرات و مهره‌داران کوچک مصرف می‌کنند. این رژیم غذایی به آنها امکان می‌دهد در مناطق خشک و کم‌آب دوام بیاورند، زیرا بسیاری از گیاهان حاوی رطوبت کافی هستند. 

در بیابان‌ها بیشتر صبح زود و بعد از ظهر فعال هستند تا از گرمای شدید میانه روز اجتناب کنند، اما در جنگل‌ها ممکن است در طول روز نیز فعالیت داشته باشند.

گروه‌ها در جستجوی غذا با هم حرکت می‌کنند و مسیر‌های مشخص و قدیمی را حفظ می‌کنند که گاهی دهه‌ها باقی می‌مانند. گراز‌ها نقش مهمی در پخش بذر گیاهان دارند و بسیاری از گونه‌های گیاهی به فعالیت‌های تغذیه‌ای آنها برای بازتولید و حفظ جنگل وابسته‌اند.

تولید مثل و اهمیت اکولوژیکی

به گزارش راز بقا، گراز‌های یقه‌دار حدود یک سالگی به بلوغ جنسی می‌رسند و ماده‌ها معمولاً یک تا چهار توله پس از بارداری ۱۴۵ تا ۱۵۰ روزه به دنیا می‌آورند. توله‌ها، که به آنها بچه‌خوک گفته می‌شود، با پوششی روشن و نوار‌ها یا لکه‌های تیره متولد می‌شوند که به استتار در برابر شکارچیان کمک می‌کند. والدین و سایر اعضای گروه در محافظت و هدایت توله‌ها نقش دارند که شانس بقا را افزایش می‌دهد. 

برای مطالعه بیشتر بخوانید:

گراز سرخ رودخانه‌ای؛ گرازی وحشی با رنگ قرمز و گوش‌های پُر مو که شبیه یک موجود خیالی و کوچکترین گراز جهان است

تبدیل خوک اهلی به گراز؛ چگونه خوک‌ها طی چند ماه به گراز‌های وحشی تبدیل می‌شوند؟

گراز یقه‌دار شکار مهمی برای گوآگارها، پوماها، کویوت‌ها و پرندگان بزرگ هستند. با کنترل رشد برخی گیاهان و پخش بذرها، به حفظ تعادل اکوسیستم کمک می‌کنند و فعالیت‌های تغذیه‌ای آنها خاک را هم غنی می‌کند.

با وجود سازگاری بالا، گرازها با تهدید‌هایی مانند از دست رفتن زیستگاه، شکار و رقابت با دام‌های اهلی مواجه‌اند. تلاش‌های حفاظتی شامل حفظ زیستگاه و کاهش تعارض انسان و حیوان در مناطق کشاورزی است، جایی که پکّاری‌ها ممکن است به محصولات غذایی آسیب برسانند.

عجیب‌ترین ویژگی‌های گزار یقه‌دار

بوی شبیه گندراسو: گراز یقه‌دار به «خوک گَندراسو» معروف‌اند، زیرا از غدد بویایی پشت بدن بوی شدیدی منتشر می‌کنند که برای علامت‌گذاری قلمرو و هشدار به شکارچیان استفاده می‌شود. 

پوست مقاوم: مو‌های زبر و خشن آنها فقط برای محافظت نیست، بلکه شکارچیان را از گاز گرفتن و گرفتن بدنشان باز می‌دارد.

خوردن کاکتوس‌ها: آنها قادرند کاکتوس‌های تیغ‌دار را بدون آسیب بخورند، زیرا پوشش دهان و لب‌های ضخیم و مقاوم دارند.

سیگنال‌های هشدار: گراز‌های یقه‌دار از جیغ‌های بلند و زیر برای هشدار دادن به گروه استفاده می‌کنند و این صدا‌ها می‌توانند در مناطق بیابانی فاصله زیادی را طی کنند.

سازندگان مسیر: گروه‌ها مسیر‌های مشابهی را بار‌ها طی می‌کنند و مسیر‌های طولانی ایجاد می‌کنند که انسان و حیوانات دیگر گاهی از آنها استفاده می‌کنند.

تمیزکاری متقابل: اعضای گروه اغلب یکدیگر را می‌مالند و از غدد بویایی برای تقویت پیوند‌های اجتماعی استفاده می‌کنند.

انعطاف‌پذیری غذایی: اگرچه عمدتاً گیاه‌خوار هستند، گراز‌های یقه‌دار گاهی حیوانات کوچک، لاشه یا تخم می‌خورند و انعطاف غذایی بالایی دارند. 

دفاع گروهی: هنگام تهدید، گروه به شکل دایره‌ای جمع می‌شود و دندان‌های نیش را بیرون می‌آورد تا شکارچیان را دفع کند استراتژی دفاعی منظم و هوشمندانه برای جانوری با این اندازه.