طلای شیطان چیست و چرا کسانی که آن را استخراج می‌کنند قبل از ۵۰ سالگی می‌میرند!

راز بقا: کاواه ایجن (Kawah Ijen) یکی از آخرین مکان‌های روی زمین است که معدنچیان همچنان طلای شیطان را با دست استخراج می‌کنند، کاری فوق العاده خطرناک که پیامد‌های جبران‌ناپذیری برای سلامت کارگران دارد.

در جاوه شرقی واقع در اندونزی، کوهی آتشفشانی به نام کاواه ایجن وجود دارد که تلالو شبانه نور‌های آبی ماورایی در دامنه‌های این کوه را در سال‌های اخیر به یک کانون گردشگری بدل کرده است. 

رسوبات گوگرد زیادی در سطح این آتشفشان وجود دارد و زمانی که دمای آن بالا می‌رود، این رسوبات گرم شده و به شعله‌های آبی‌رنگ تبدیل می‌شود.

اما در پس این زیباییِ مورد پسندِ گردشگران، این آتشفشان جنبه تاریک و غیرانسانی هم دارد. معدنچیان زیادی جان خود را کف دستانشان می‌گذارند تا گوگرد یا همان چیزی که به «طلای شیطان» شهرت دارد، استخراج کنند.

گدازه‌ای که از آتشفشان کاواه ایجن در جزیره جاوه جاری می‌شود، رنگ قرمز درخشان سنگ مذاب معمولی است که از هر آتشفشانی بیرون می‌آید. اما رنگ آبی‌الکتریکی که در تصاویر دیده می‌شود، ناشی از سوختن گاز‌های غنی از گوگرد است. گاز‌های داغ و تحت فشار از شکاف‌های موجود در دیواره آتشفشان به بیرون رانده شده و با تماس با هوا مشتعل می‌شوند. در حین سوختن، گوگرد به مایع تبدیل شده و به سمت پایین جریان می‌یابد.

گوگرد یک نافلز جالب است که بسته به حالت ماده، رنگ‌های متفاوتی از خود نشان می‌دهد. گوگرد با شعله آبی می‌سوزد. حالت جامد آن زرد است. گوگرد مایع به رنگ قرمز خونین (شبیه گدازه) است.

به دلیل نقطه ذوب پایین و در دسترس بودن، می‌توانید گوگرد را در شعله آتش بسوزانید و این تغییرات رنگ را از نزدیک مشاهده کنید. هنگامی که گوگرد خنک می‌شود، بسته به شرایط، یک پلیمر، پلاستیک یا کریستال‌های مونوکلینیک تشکیل می‌دهد که به طور خود به خود به کریستال‌های رومبیک تغییر می‌کنند. 

استخراج و فروش گوگرد تنها راه درآمد روستاییانی است که نزدیک این آتشفشان جادویی و مرگبار زندگی می‌کنند. 

در مقایسه با سایر مشاغل موجود در این جزیره، استخراج گوگرد درآمد بسیار خوبی دارد و آن را به شغلی جذاب برای کارگران تبدیل کرده است.

با این وجود، نه تنها کار پرزحمت و طاقت‌فرست بلکه به دلیل سمی بودن گاز گوگرد، بسیار خطرناک است. 

گاز گوگرد از داخل آتشفشان از طریق لوله‌های فلزی به بیرون کشیده می‌شود. سپس گاز متراکم و به مایع تبدیل می‌شود. پس از سرد شدن، ماده سختی می‌شود و به شکل صفحاتی زرد رنگ درمی‌آید. معدنچیان این صفحه‌ها را با دست از هم جدا می‌کنند و در سبد‌های حصیری می‌گذارند و آن‌ها را به دوش می‌کشند، سبد‌هایی که وزن آن‌ها بین ۶۸ تا ۹۰ کیلوگرم است.

امید به زندگی اکثر معدنچیان شاغل در جاوه شرقی به ۵۰ سال نمی‌رسد. حتی آن‌ها که در برابر سم گوگرد خود را محافظت می‌کنند، دچار آسیب‌های ستون فقرات و کمر می‌شوند. اما بیشتر آن‌ها به دلیل استنشاق گاز گوگرد دچار مشکلات ریوی می‌شوند. 

معدن طبیعیِ گوگرد در جاوه شرقی از آخرین معادن طبیعی به جا مانده در زمین است. البته گوگرد استخراج شده از آتشفشان کاواه ایجن از درجه خلوص بالایی برخوردار نیست و قیمت بالایی ندارد، ولی تنها راه امرار معاش گروهی از مردمِ ساکن در جاوه شرقی است. 

در بیشتر موارد، گوگرد با درجه خلوص بالا از نفت، گاز طبیعی و سایر منابع فسیلی استخراج می‌شود. ارزش صنعت تولید گوگرد در جهان حدود ۱۳ میلیارد دلار تخمین زده شده و انتظار می‌رود در سال‌های آینده رشد کند.