انسان‌های نخستین چگونه با هم صحبت می‌کردند؟

راز بقا: عصر حجر به زمانی در گذشته‌های دور اشاره دارد. حدود ۳ میلیون سال پیش شروع شد و تا حدود ۴۰۰۰۰ سال پیش ادامه داشت. این عصر به این دلیل چنین نامی دارد که در آن زمان اجداد دور ما ابزار خود را از سنگ می‌ساخته‌اند. انسان‌هایی مانند ما -گونه هومو ساپینس- مدت‌ها پس از آغاز عصر حجر، حدود ۲۰۰۰۰۰ سال پیش ظاهر شدند.

به گزارش راز بقا، عصر حجر زمانی آغاز شد که چندین‌گونه از میمون‌ها شروع به ساخت ابزار‌های ساده با برش دادن قطعات تیز سنگ از قطعات بزرگ‌تر سنگ کردند.

این میمون‌ها هنگام راه رفتن تا حدی راست می‌ایستادند و این بدان معناست که دست‌هایشان برای انجام کار‌هایی مانند ساختن ابزار، آزاد بود. این «میمون‌های ایستاده اولیه» مغز‌های کوچکی داشتند که تفاوت چندانی با مغز شامپانزه نداشت. آن‌ها صحبت نمی‌کردند.

بعد‌ها در عصر حجر میمون‌های دیگری که راست راه می‌رفتند نیز به عرصه آمدند. به آن‌ها نام‌هایی مانند هومو هابیلیس یا هومو ارکتوس (مرد راست‌قامت) داده شده است. این گونه‌ها حدود ۱ تا ۲ میلیون سال پیش در آفریقا زندگی می‌کردند؛ خیلی قبل‌تر از وجود افرادی مانند ما.

آن‌ها مغز‌های بزرگتری نسبت به اولین میمون‌های قائم داشتند، اما مغز آن‌ها همچنان از مغز ما کوچک‌تر بود. همچنین به اندازه ما باهوش نبودند و حتی با وجود اینکه سروصدا تولید می‌کردند، صحبت نمی‌کردند.

حدود ۴۰۰۰۰۰ سال پیش، سه گونه که مغز بسیار بزرگ‌تری نسبت به میمون‌های قائم قبلی داشتند، همگی تقریباً در یک زمان زندگی می‌کردند. آن‌ها نئاندرتال ها، دنیسووان‌ها و شکل اولیه گونه هومو ساپینس (اجداد ما) نامیده می‌شدند.

نئاندرتال‌ها و دنیسووا‌ها در خارج از آفریقا در بخشی از جهان که به نام «اوراسیا» شناخته می‌شود، زندگی می‌کردند که شامل اروپا نیز می‌شود.

اطلاعات کمی درباره دنیسووان‌ها وجود دارد، اما نئاندرتال‌ها در حدود ۱۰۰۰۰۰ سال پیش نیزه‌های چوبی و چند ابزار سادهِ ساخته‌شده از استخوان حیواناتی مانند آهو داشتند، البته علاوه بر ابزار‌های ساخته شده از سنگ.

یک جمجمه انسان مدرن در سمت چپ و یک جمجمه نئاندرتال در سمت راست از موزه تاریخ طبیعی کلیولند.

برخی از مردم فکر می‌کنند که نئاندرتال‌ها به دلیل مغز بزرگ و توانایی‌‎شان در ساختن ابزاری غیر از سنگ، می‌توانند صحبت کنند، اما این فقط یک حدس است. آخرین نئاندرتال حدود ۴۰۰۰۰ سال پیش مرد.

انسان خردمند اولیه شبیه به انسان امروزی حرف می‌زد

انسان‌های اولیه در آفریقا زندگی می‌کردند. تا حدود ۲۰۰۰۰۰ سال پیش، اولین انسان خردمند، آنچه که ما اکنون انسان مدرن می‌نامیم، تکامل یافته بودند. این انسان‌ها، مانند امروز باهوش بودند و می‌توانستند مانند امروز با زبان صحبت کنند. «هومو ساپینس» به معنای «انسان دانا» است. بعد‌ها در عصر حجر، حدود ۶۰۰۰۰ سال پیش، مردم به خارج از آفریقا سفر کردند و در نهایت به سایر نقاط جهان گسترش یافتند.

در اوایل، حتی اجداد هومو ساپینس ما فقط ابزار‌هایی از سنگ می‌ساختند، اما با داشتن توانایی صحبت، احتمالاً از زبان خود برای آموزش به یکدیگر استفاده می‌کردند.

با گذشت زمان، آن‌ها یاد گرفتند که انواع مختلفی از ابزار‌ها را از سنگ، چوب، استخوان و چرم بسازند. آن‌ها لباس و کفش داشتند و سرپناه می‌ساختند و با هم برای غذا شکار می‌کردند. در ۴۰۰۰۰ سال پیش (و احتمالاً حتی قبل از آن) انسان‌های امروزی روی دیواره‌های غار‌ها نقاشی می‌کشیدند.

تنوع زبانی در عصر حجر بسیار کمتر از امروز بود، اما زبان‌هایی که وجود داشتند دقیقاً مانند زبان‌های امروزی ما بودند. مردم توسط جملاتی دارای اسم و فعل صحبت می‌کردند، حتی اگر کلماتی که استفاده می‌کردند متفاوت بود؛ همانطور که مثلاً کلمات ژاپنی با کلمات انگلیسی یا فرانسوی متفاوت است.

انسان اولیه زبان‌های مختلف داشت

زبان‌ها در میان قبایل متفاوت بود. مردم احتمالا برای‌شان سخت بوده که با فردی از قبیله دیگر صحبت کنند، درست همانطور که وقتی برای تعطیلات به کشور دیگری می‌رویم گاهی اوقات درک زبان برایمان سخت است.

زبان‌ها در عصر حجر نسبت به امروز کلمات کمتری داشتند، زیرا به کلماتی مانند تلویزیون، ماشین یا کامپیوتر نیازی نداشتند. با این‌حال آن‌ها نیز مانند ما، انسان‌های مدرن ۲۰۰۰۰۰ ساله، چیز‌هایی را می‌شمردند. آن‌ها کلماتی برای «مادر» و «پدر» یا «خواهر» و «برادر» داشتند و می‌توانستند برای حیوانات و گیاهان اسم‌هایی داشته باشند. این انسان‌ها قادر به برنامه‌ریزی بودند، همچنین آن‌قدر درک داشتند که بگویند «لطفا» و «متشکرم». شاید باورش سخت باشد، اما آن‌ها نیز برای یکدیگر نامی در نظر می‌گرفتند.

انسان‌های مدرن اولیه احتمالاً در مورد بسیاری از چیز‌هایی که ما در مورد آن‌ها صحبت می‌کنیم، صحبت می‌کردند؛ برای مثال درباره اینکه «چه چیزی بخوریم» یا درباره دوستان‌شان. والدین این انسان‌ها در مورد فرزندان خود صحبت می‌کردند، بچه‌ها با یکدیگر بازی می‌کردند و احتمالاً مانند کودکان امروزی ارتباط کلامی برقرار می‌کردند. آن‌ها همچنین برای یکدیگر آهنگ می‌خواندند!

بله... این واقعیت است. آن‌ها ممکن است از افراد عصر حجر باشند، اما در موضوع صحبت کردن، کاملا مدرن بوده‌اند.