یک قلبِ سیاه غول‌پیکر و مرموز در وسط اقیانوس آرام کشف شد!

راز بقا: تصویر ثبت شده توسط گوگل مپس، لکه‌ای مثلثی و تیره را در وسط اقیانوس آرام به نمایش گذاشت که باعث بروز شایعات عجیب و غریب درباره‌ی منبع آن شد. اما در نهایت مشخص شد که این منطقه در واقع یک جزیره کوچک با پوشش گیاهی بسیار انبوه است.

این عکس ماهواره‌ای ساختاری مثلثی و کاملاً سیاه را در مرکز اقیانوس آرام نمایان می‌کند که ظاهری عجیب و مرموز دارد. این پدیده که به نام «سیاهچاله» شناخته می‌شود، شایعات زیادی را در فضای آنلاین برانگیخت. اما خیلی زود مشخص شد که این یک جزیره غیرمسکونی با درختان انبوه است.

این تصویر ابتدا در سایت ردیت منتشر شد و با وجود این که عنوان آن به عنوان یک جزیره ذکر شده بود، باعث شد که نظرات مختلفی در مورد آن مطرح شود که بعد‌ها در وب‌سایت‌های خبری زرد منتشر شدند. این گمانه‌زنی‌ها شامل نظریه‌هایی مانند وجود یک گودال عظیم زیر سطح زمین یا یک پایگاه نظامی محرمانه بود که تصویر تار شده بود.

با این حال، به سرعت مشخص شد که چاله سیاه در حقیقت جزیره وستوک، یکی از ۳۳ جزیره تشکیل‌دهنده جمهوری کیریباتی در اقیانوس آرام جنوبی، است. این جزیره که یک حلقه مرجانی است، تنها ۰.۲۵ کیلومتر مربع مساحت دارد و در ۶۰۰۰ کیلومتری شرق استرالیا است.

رنگ تیره‌ای که در تصویر گوگل مپس دیده می‌شود، به دلیل وجود درختان پیسونیا است که به صورت فشرده در جزیره رشد کرده‌اند و تقریباً تمام فضای داخلی جزیره را پوشانده‌اند. این درختان به رنگ سبز تیره هستند، اما به علت تراکم بالای آنها، از فضا‌های پایین‌تر زمین بسیار تیره‌تر به نظر می‌آیند، همان‌طور که بی‌بی‌سی گزارش کرده است. درختان پیسونیا به خاطر رشد بسیار نزدیک به هم شناخته شده‌اند، به طوری که مانع رشد گیاهان یا درختان دیگری در میان خود می‌شوند، چرا که نور زیادی را مسدود می‌کنند.

پوشش انبوه درختان همچنین به جذب انواع مختلف پرندگان دریایی از جمله بوبی‌ها و نودی‌ها کمک می‌کند. این پرندگان اغلب به دانه‌های چسبناک درختان پیسونیا می‌چسبند و به این ترتیب در پراکنده کردن آنها به جزایر دیگر نقش دارند. در مناطق دیگر دنیا، برخی پرندگان به قدری به غلاف‌های پیسونیا می‌چسبند که گرفتار و حتی می‌میرند. به همین دلیل، گاهی اوقات در زیر درختان، توده‌هایی از استخوان‌ها دیده می‌شود.

طبق مقاله‌ای که در نشریه Pacific Islands Monthly منتشر شد، جزیره وستوک قبل از کشف توسط کاشفان روسی در سال ۱۸۲۰ هیچ نشانه‌ای از سکونت انسان نداشت و از آن زمان تاکنون هیچ ساکن دائمی نداشته است. این ممکن است به این دلیل باشد که جزیره فاقد منبع آب شیرین قابل اعتماد است.