












راز بقا: در پژوهشی جدید که مرز میان زیستشناسی و فیزیک را درنوردیده است، دانشمندان کشف کردهاند که موجودات زنده، از جمله انسان، نوری بسیار ضعیف و مرئی از خود ساطع میکنند که در لحظه مرگ ناپدید میشود. این پژوهش را وحید سالاری، فیزیکدان دانشگاه کلگری، با همکاری شورای ملی پژوهش کانادا انجام داده است و شواهد مستقیمی از پدیدهای موسوم به «بیوفوتون» ارائه میدهد.
به گزارش راز بقا به نقل از ساینس الرت، پژوهشگران با استفاده از دوربینهای فوقحساس، تابش فوتون بسیار ضعیفی را در موشهای زنده و برگهای گیاهان ثبت و سپس، کاهش قابلملاحظه این تابش را پس از مرگ مشاهده کردند. نتایج این پژوهش نشان میدهد که همه موجودات زنده در واقع نوعی درخشش طبیعی دارند. این نتایج در مورد تابشهای الکترومغناطیسی زیستی در نگاه اول شاید اندکی حاشیهای به نظر برسند و با ادعاهای ردشده و ماورایی درباره «هاله» و «انرژی اطراف موجودات زنده» مرتبط دانسته شود.
در این آزمایش، چهار موش بیحرکت بهصورت جداگانه در جعبهای تاریک قرار داده شدند و بهمدت یک ساعت از آنها تصویربرداری شد. پس از مرگ، دوباره بهمدت یک ساعت از آنها تصویربرداری شد. برای اطمینان از اینکه حرارت در نتیجه دخیل نباشد، دمای بدن آنها حتی پس از مرگ حفظ شد. یافتهها نشان دادند فوتونهایی که از بدن موشهای زنده ساطع میشدند، پس از مرگ به میزان قابلتوجهی کاهش پیدا کردند.
یکی از منابع احتمالی این تابشها، گونههای فعال اکسیژناند که سلولهای زنده در واکنش به تنشهایی مانند گرما، سموم، عوامل بیماریزا یا کمبود مواد مغذی تولید میکنند.
این پدیده به حیوانات محدود نبود. برگهای گیاهان نیز رفتار مشابهی نشان دادند. هنگامی که برگها با آسیب فیزیکی یا مواد شیمیایی تحت فشار قرار گرفتند، قسمتهای آسیبدیده در تمام ۱۶ ساعت تصویربرداری، درخشانتر از قسمتهای سالم بودند. این نتایج احتمال نقش گونههای فعال اکسیژن در ایجاد این درخشش را تقویت میکند.
اگرچه شیمیتابی (انتشار نور در اثر واکنش شیمیایی) پدیدهای شناختهشده است، اما این نظریه که موجودات زنده پیوسته نور مرئی ساطع میکنند، هنوز در دست بررسی است. پژوهشهای پیشین تابشهای ضعیف نور را در بافت قلب گاو و کلونیهای باکتری ثبت کرده بودند، اما این تحقیق یکی از نخستین مواردی است که این پدیده را در یک موجود زنده بررسی کرده است.
پژوهشگران بر این باورند که این نور ناشی از فرایندهای تنشزا در سلولها است و شاید در آینده به ابزاری قدرتمند و غیرتهاجمی برای پایش وضعیت سلامت انسان، حیوانات، گیاهان و حتی محیط زیست تبدیل شود.
یافتههای جدید امکان این فرض را تقویت میکند که شاید روزی درخشش ضعیف و اثیری سلولهای تحت تنش بتواند به ما بگوید که آیا در سلامت کامل به سر میبریم یا نه.