راز بقا: گیاه آروجیا (Araujia sericifera) که به صورت غیررسمی «آراوجیا سرسیفرا» نامیده میشود، گیاهی رونده و زینتی است که بومی جنوب آمریکای جنوبی است. این گیاه در ابتدا به عنوان یک گیاه زینتی وارد باغها و فضای سبز شد، اما با ویژگیهای رشد سریع و توانایی تولید بذر فراوان، به یک گونه مهاجم و مشکلساز تبدیل شده است.
به گزارش راز بقا، اخیراً در شمال ایران، بهویژه در استانهای مازندران و گیلان، این گیاه به عنوان علف هرز گزارش شده و در باغات مرکبات، کیوی و چای و همچنین حاشیه جادهها و اراضی رها شده دیده میشود. حضور این گونه تازه وارد در ایران نگرانیهای جدی در زمینه کشاورزی و حفاظت از محیط زیست ایجاد کرده است.

آروجیا یک گیاه رونده با ساقههای انعطافپذیر و برگهای تخممرغی تا بیضوی است. به گزارش راز بقا طول برگها معمولاً بین ۳ تا ۱۲ سانتیمتر و عرض آنها بین ۲ تا ۶ سانتیمتر است. برگها سطحی براق و تیره دارند و زیر آنها پوشیده از کرکهای خاکستری-سبز است. این گیاه به سرعت میتواند سطوح بزرگ را بپوشاند و گیاهان میزبان را تحت فشار قرار دهد.
گلهای آروجیا به صورت خوشههای کوچک و زنگی شکل ظاهر میشوند و رنگ آنها معمولاً سفید یا مایل به صورتی است. قطر گلها حدود ۲ تا ۳ سانتیمتر است. پس از گلدهی، میوههای این گیاه به شکل اُوال و حاوی تعداد زیادی بذر تولید میکنند. هر میوه میتواند صدها بذر داشته باشد و این بذرها با کرکهای سبک و ابریشمی خود توسط باد یا آب به راحتی منتقل میشوند. شیره سفید گیاه نیز میتواند باعث تحریک پوست شود و هنگام دستکاری آن باید احتیاط کرد.
ویژگیهای گیاه مانند رشد سریع، تولید فراوان بذر، توانایی سازگاری با محیطهای مختلف و قابلیت پوشاندن گیاهان دیگر، باعث شده آروجیا به یک گونه مهاجم خطرناک تبدیل شود که میتواند زیستگاههای طبیعی و باغهای انسانی را تهدید کند.

گزارشهای اولیه نشان میدهد که اولین نمونههای آروجیا در باغات مرکبات استان مازندران مشاهده شده است. سپس در استان گیلان نیز حضور آن ثبت شد و در حاشیه جادهها، باغات کیوی و مرکبات، جنگلهای حاشیهای و اراضی رها شده دیده شده است. منطقه شمال ایران با اقلیم مرطوب و شرایط مساعد، بستری مناسب برای گسترش این گونه فراهم کرده است.
به گزارش راز بقا این گیاه در مراحل اولیه ورود به ایران است، اما سرعت رشد و توانایی تولید بذر فراوان باعث شده به سرعت در حال گسترش باشد و به تهدیدی بالقوه برای کشاورزی و محیط زیست تبدیل شود.
آروجیا میتواند به روشهای مختلف زیستگاههای طبیعی و کشاورزی را تحت تاثیر قرار دهد:
این گیاه با پوشاندن شاخهها و شاخ و برگ درختان میزبان، منابع نور، آب و مواد غذایی را از آنها میگیرد. در نتیجه، رشد و سلامت گیاهان میزبان کاهش مییابد و گاهی شاخهها خشک میشوند یا میشکنند.
در باغات مرکبات، کیوی و چای، پوشش گیاه باعث میشود برداشت و عملیات باغی دشوار شود و ممکن است به کاهش کیفیت و کمیت محصول منجر شود.
وقتی آروجیا غالب میشود، گیاهان بومی امکان رشد و تجدید نسل پیدا نمیکنند و تنوع زیستی منطقه کاهش مییابد.
وزن زیاد گیاه، بهویژه هنگام میوهدهی، میتواند شاخههای میزبان را بشکند. شیره گیاه نیز تحریک پوستی ایجاد میکند و هنگام تماس با پوست باید مراقب بود.

برای مطالعه بیشتر بخوانید:
موفقیت این گونه در ایران و سایر مناطق ناشی از چند عامل است:
تولید زیاد بذر و توانایی نگهداری دوام بذرها برای چند سال.
بذرهای سبک و مجهز به کرکهای ابریشمی که توسط باد و آب به آسانی منتقل میشوند.
رشد سریع رونده و توانایی پوشاندن سریع شاخ و برگ دیگر گیاهان.
مقاومت نسبتاً خوب به شرایط محیطی مختلف، از جمله اراضی رها شده و حاشیه جادهها.
این عوامل باعث میشوند که آروجیا به سرعت گسترش یابد و کنترل آن بدون اقدام مدیریتی دقیق و مستمر دشوار باشد.

برای کنترل و جلوگیری از گسترش آروجیا در ایران، اقدامات زیر توصیه میشود:
شناسایی زودهنگام محلهای استقرار گیاه و نقشهبرداری آنها برای برنامهریزی مدیریت.
گیاهان کوچک قابل کندن هستند، اما ریشهها نیز باید خارج شوند تا دوباره جوانه نزنند. گیاهان بزرگتر را باید در سطح زمین قطع و باقیمانده را جمعآوری کرد.
در صورت امکان، از علفکشهای مناسب برای کنترل گیاه استفاده شود، مخصوصاً در باغها و حاشیه اراضی رها شده.
جوانهها و گیاهان جدید باید طی چند سال پایش شوند، زیرا بذرهای موجود در خاک ممکن است رشد کنند.
کشاورزان و باغداران باید با این گونه و روشهای شناسایی و کنترل آن آشنا شوند.
جلوگیری از انتقال بذرها از اراضی آلوده به سالم و کنترل مسیرهای ورود گیاه به باغات و جنگلها.

به گزارش راز بقا آروجیا به دلیل ویژگیهای زیستی خود، توانایی بالایی برای گسترش در شمال ایران دارد و میتواند تهدیدی جدی برای کشاورزی، باغات و تنوع زیستی منطقه باشد. مدیریت سریع، حذف زودهنگام و اطلاعرسانی به کشاورزان و باغداران، بهترین روش برای کنترل این گونه و جلوگیری از تبدیل شدن آن به یک بحران زیستمحیطی است.