راز بقا: اسب سیستانی یکی از کهنترین و شاخصترین نژادهای اسب ایرانی است که ریشه در جغرافیا، تاریخ و فرهنگ منطقه سیستان دارد. این نژاد سنگینوزن، آرام و قدرتمند، نهتنها در زندگی روزمره مردم این منطقه نقش داشته، بلکه رد پای آن را میتوان در تاریخ، اسطوره و آثار باستانی ایران نیز دنبال کرد.
به گزارش راز بقا، اسب سیستانی یکی از نژادهای اصیل اسب ایران بهشمار میرود که خاستگاه اصلی آن منطقه سیستان است. این اسب بهواسطه جثه بزرگ، خلقوخوی آرام و توان بدنی بالا شناخته میشود و در میان نژادهای ایرانی، سنگینوزنترین آنها محسوب میگردد.
اسب سیستانی معمولاً قدی بین ۱۴۵ تا ۱۶۵ سانتیمتر و وزنی در حدود ۴۵۰ تا ۵۵۰ کیلوگرم دارد و طول عمر آن بین ۲۵ تا ۳۵ سال برآورد میشود.
ساختار بدنی این نژاد تنومند و عضلانی است؛ دست و پاهایی قوی، جمجمهای سنگین، گردنی ستبر با اتصال محکم به سر، گوشهایی نسبتاً بلند و چشمانی با انحنای ملایم رو به پایین که همراه با مژههای بلند، به آن چهرهای خاص و متین میبخشند. سر نیرومند این اسب نشان میدهد که در گذشته از آن بهعنوان اسب جنگی استفاده میشده است.
برخلاف بسیاری از اسبهای ایرانی که خونگرم هستند، اسب سیستانی خونسرد، صبور و فرمانپذیر است. همین ویژگیها باعث شده این نژاد برای حمل بار، شرکت در مراسمات محلی و حتی سوارکاری مناسب باشد. سواری نرم و رفتار آرام آن، اسب سیستانی را به گزینهای محبوب در میان دامداران و اسبداران منطقه تبدیل کرده است.

این نژاد در رنگهایی مانند کهر تیره، نیله، طلایی، خرمایی و قهوهای سوخته دیده میشود و گزارشهایی نیز از مشاهده رنگهای نادرتری همچون مشکی خالص، آبی، آبی قزل و حتی خالخالی وجود دارد.
به گزارش راز بقا، اسب سیستانی همانند سایر نژادهای اسب، نیازمند رسیدگی و مراقبت منظم است. نظافت بدن، تیمار روزانه و لمس اسب، بهترین راه برای ایجاد ارتباط و نشان دادن محبت به این نژاد آرام و اجتماعی محسوب میشود. توجه ویژه به سلامت سمها اهمیت زیادی دارد، چرا که آسیبدیدگی سم میتواند زمینهساز جراحتهای جدی و بروز بیماری شود.
از نظر سلامت، اسب سیستانی ممکن است در معرض برخی بیماریهای رایج اسبها قرار گیرد. آنفلوانزای اسب یکی از بیماریهای تنفسی بسیار مسری است که با علائمی مانند تب، سرفه و ترشحات بینی همراه میشود. ویروس هرپس اسب نیز میتواند باعث مشکلات تنفسی، سقط جنین و حتی اختلالات عصبی شود. همچنین ویروس نیل غربی که توسط پشهها منتقل میشود، ممکن است باعث تب، ضعف، لرزش عضلانی و ناهماهنگی حرکتی گردد.
با وجود این موارد، اگر مراقبتهای بهداشتی و دامپزشکی بهدرستی انجام شود، اسب سیستانی نژادی مقاوم و قابل اتکا است که میتواند سالها در کنار انسان به فعالیت ادامه دهد.

به گزارش راز بقا، جایگاه اسب در میان سکاها یا مردمان باستانی سیستان، جایگاهی بنیادین و حیاتی بوده است. سبک زندگی این قوم بر پایه سپاهیگری، کوچنشینی و تاختوتاز در دشتها شکل گرفته و اسب بخش جداییناپذیر حیات آنان محسوب میشده است. سکاها از نخستین اقوامی بودند که به رام کردن و پرورش اسب پرداختند و هنرهایی، چون تیراندازی و کمانداری بر روی اسب را توسعه دادند.
در اسطورهها و ادبیات حماسی ایران نیز نقش اسب بهوضوح دیده میشود. رابطه رستم با اسبش «رخش» و نقش تعیینکننده این اسب در نبرد با دیوان، نشاندهنده جایگاه والای اسب در فرهنگ سکایی است. در شاهنامه فردوسی، پیروزیهای رستم وابسته به زیرکی و توانایی اسبش است و مرگ او زمانی رقم میخورد که نسبت به وضعیت اسب خود بیتوجهی میکند.
نشانههای تاریخی از اسب سیستانی در محوطه باستانی «دهانه غلامان» نیز مشاهده شده است؛ شهری هخامنشی که در حفاریهای آن دو نقشنگاره کمنظیر کشف شده است. در یکی از این نقاشیها، کالسکهای مکعبشکل توسط اسبی قویهیکل کشیده میشود و سوارکاری در حال شکار گراز دیده میشود؛ حیوانی بومی منطقه سیستان. در نقشنگاره دوم نیز اسبی روبهروی پلکانی که به ساختمانی منتهی میشود، به تصویر کشیده شده است.
با توجه به ویژگیهای ظاهری اسبهای نقششده، پژوهشگران معتقدند این تصاویر به احتمال زیاد اسب سیستانی را به نمایش میگذارند؛ نژادی که از گذشتههای دور، هم در زندگی روزمره و هم در تاریخ و هنر این سرزمین حضوری پررنگ داشته است.