(تصاویر) عجیب و باورنکردنی؛ اجساد در این شهر خود به خود مومیایی می‌شوند

راز بقا: در شهر کوچکی در آند کلمبیا، «کلووینسریس بجارانو» در مقابل یک جعبه شیشه‌ای زانو می‌زند که جسد مومیایی شده مادرش را که ۳۰ سال پیش مرده است، قرار گرفته و این در حالیست که به نظر می‌رسد نمرده و فقط خواب است. 

به گزارش راز بقا، «ساتورنینا تورس دِ بجارانو» همان لباس طرح رز و پیراهن پشمی سبزی که در آن دفن شده بود را پوشیده و یک گل میخک قرمز تقلبی در دستان کاملا حفظ‌شده، اما ترسناک‌اش گرفته است.

بجارانو ۶۳ ساله در آخرین استراحت‌گاه مادرش در موزه‌ای که جسد او و ۱۳ تن دیگر از شهر سن برناردو را به نمایش گذاشته به خبرگزاری فرانسه گفت: «او هنوز صورت کوچک قهوه‌ای، گرد و مو‌های بافته شده‌اش را دارد که خود به خود و به طور مرموزی پس از مرگ مومیایی شده است».

بجارانو که از ساکنان شهر در حدود ۱۰۰ کیلومتری (۶۲ مایلی) جنوب بوگوتاست گفت: «اگر خدا می‌خواسته او را حفظ کند... حتما باید دلیلی داشته باشد.» تورس در سال ۱۹۹۳ در یک طاق در گورستان شهرداری سن برناردو به خاک سپرده شد.

بستگانش برای ایجاد فضا برای اجساد جدید در سال ۲۰۰۱ او را نبش قبر کردند، اما به یکباره او را با مو، ناخن و بسیاری از بافت‌هایش یافتند که دست نخورده بودند. زیاد تعجب‌برانگیز نبود. ده‌ها جسد دست نخورده و مومیایی شده از زمان اولین مورد در سال ۱۹۶۳ تاکنون از قبر بیرون آمده‌اند.

«روسیو ورگارا»، راهنمای موزه، می‌گوید: «وقتی همه این‌ها شروع شد، مردم کمی نسبت به اتفاقاتی که در حال رخ دادن بود، مشکوک شدند چرا که آن‌ها فکر می‌کردند که این‌ها نمی‌تواند عادی باشد». او به خبرگزاری فرانسه گفت: «با گذشت زمان، یافتن اجساد با این وضعیت بیشتر و بیشتر شد و حتی برخی از آن‌ها هنوز چشمان خود را نیز داشتند». چشم معمولا زودتر از سایر بافت‌ها تجزیه می‌شود.

ورگارا گفت: «در اواخر دهه ۱۹۸۰، هر سال حدود ۵۰ مومیایی در مقبره پیدا می‌شد، اما این میزان به تعداد انگشت شماری در سال کاهش یافته است».

پاداش پس از مرگ؟

به گفته ورگارا، با وجود تلاش‌های متعدد کارشناسان برای توضیح این پدیده - که در کشور‌هایی مانند مکزیک و ایتالیا نیز مشاهده شده است - دلیل مومیایی‌سازی خود به خودی در سن برناردو هرگز مشخص نشده است. ورگارا گفت: برخی از مردم محلی «بر این باورند که این فرآیند (مومیایی کردن) به این دلیل است که فرد خیلی خوب بوده است و این در واقع پاداش پس از مرگ است». البته کسان دیگری نیز هستند که این را یک مجازات می‌دانند.»

اکثر آن‌ها متقاعد شده اند که این به خاطر رژیم غذایی سالم ساکنان سان برناردو و شیوه زندگی فعالانه و مبتنی بر کشاورزی است. اما این همیشه با شواهد مطابقت ندارد: یکی از مومیایی‌ها متعلق به خورخه آرماندو کروز است که بیشتر عمر خود را در شهر بزرگ بوگوتا گذراند، و همانجا درگذشت، اما برای دفن به زادگاهش آورده شد. هیچ الگوی مشخصی برای مومیایی‌سازی‌ها وجود ندارد: کسانی که بدن‌های ان‌ها به صورت خود به خودی مومیایی شده در سنین مختلفی در زمان مرگ بوده و هیچ جنسیت یا نوع بدن خاصی غالب نیست. ورگارا گفت هیچ بخش خاصی از این گورستان وجود ندارد که مومیایی‌های بیشتری نسبت به بقیه داشته باشد.

مثل اجاق گاز

بسیاری معتقدند که پاسخ را باید در خزانه‌های دفن جستجو کرد. اولین مومیایی‌ها در سن برناردو تنها پس از افتتاح این گورستان که هیچ گور زیرزمینی ندارد، پیدا شد. ورگارا گفت، قبل از دهه ۱۹۶۰، این شهر دارای دو محل دفن بود که حتی یک مورد مومیایی شناخته شده خود به خودی نداشت. او افزود که آب و هوای این منطقه مرطوب است که معمولاً بیشتر به تجزیه بدن کمک می‌کند تا اینکه مانع آن شود.» دانیلا بتانکور»، انسان شناس دانشگاه ملی کلمبیا گفت که این پدیده می‌تواند به دلیل قرار گرفتن این گورستان در شیب تند کوه باشد. وی می‌گوید: «باد دائماً در حال وزیدن است، زیرا گرم است. می‌توان تصور کرد که طاق‌ها مانند یک اجاق کار می‌کنند. این طاق‌ها آب بدن را می‌کشند یا به تعبیری دی‌هیدراته می‌کنند». 

بتانکور به خبرگزاری فرانسه گفت که این فرضیه هنوز نیاز به آزمایش دارد. او گفت: «مطالعه‌ای درباره آنچه اتفاق می‌افتد و شرایط خاصی که باعث می‌شود مردم مومیایی شوند، وجود ندارد».

 بستگان اجساد مومیایی شده باید اجازه نمایش آن‌ها را در موزه بدهند. اکثر آن‌ها سوزاندن بقایای اجساد را ترجیح می‌دهند، اما خانواده بجارانو چنین سرنوشتی را برای تورس آرزو نکردند.

بجارانو که مرتباً نوه‌های تورس را برای بازدید به مقبره‌اش می‌آورد، می‌گوید: «خدا می‌خواست او را به ما بسپارد، و ما اکنون او را داریم... وقتی می‌توان او را چنین دید، چرا باید اجازه داد سوزانده شود».