آیا آلت تناسلی انسان‌ها در حال کوچک شدن است؟

راز بقا: پروفسور «شانا سوان»، اپیدمیولوژیست آمریکایی که تأثیرات محیطی بر رشد انسان را مطالعه می‌کند، اخیرا کتاب جدیدی به نام «شمارش معکوس» منتشر کرده است.

به گزارش راز بقا، وی در این کتاب عنوان می‌کند که تعداد اسپرم‌ها تا سال ۲۰۴۵ به صفر می‌رسد، که عمدتاً به دلیل تأثیر طیف وسیعی از آلاینده‌های زیست‌محیطی مورد استفاده در تولید محصولات روزمره است: مانند فتالات‌ها و بیس فسفونات A (BPA) که برای ساختن پلاستیک، و مواد پِر و پُلی فلوروآلکیل (PFAS) که در عایق‌های رطوبتی استفاده می‌شود. وی می‌گوید در این سناریو، اکثر زوج‌هایی که می‌خواهند باردار شوند باید به فناوری‌های کمک باروری تکیه کنند.

سوان همچنین هشدار داده است که این مواد شیمیایی در حال کوچک شدن اندازه آلت تناسلی هستند.

اما تیم موس متخصصبیماری‌های زنان در دانشگاه «موناش» ملبورن بر این عقیده است که چنین ادعا‌های خارق العاده‌ای به شواهد فوق العاده‌ای نیاز دارد. وی همچنین استدلال می‌کندکه شواهد به اندازه کافی قوی نیستند.

همبستگی مساوی با علیت نیست

اپیدمیولوژیست‌ها ارتباط بین بیماری و عوامل بالقوه را شناسایی می‌کنند مانند رابطه بین سرطان ریه و سیگار. اما کار آن‌ها نمی‌تواند علل دقیق بیماری را شناسایی کند. اینکه دو با هم مرتبط هستند به این معنی نیست که یکی باعث یا ناشی از دیگری است.

مقاله‌ای که توسط «اِرین بروکوویچ» فعال محیط زیست در ماه مارس در روزنامه گاردین نوشته شده به این موضوع اشاره دارد که «مواد شیمیایی هورمون‌ها را مختل می‌کنند و باروری را از بین می‌برند». اما علیت دقیق و رابطه بین این دو هنوز ثابت نشده است.

با توجه به شواهد موجود، منطقی است انتظار داشته باشیم که مواد شیمیایی که بر عملکرد هورمون‌ها در بدن ما تأثیر می‌گذارند، مانند BPA و PFAS، بر تولید مثل در مردان و زنان تأثیر بگذارند. اما مدرک غیرقابل انکاری وجود ندارد.

سوگیری در گزارش

در سال ۲۰۱۷، سوان و چندین همکارش یک مطالعه مروری جامع منتشر کردند که نشان می‌داد کاهش تعداد اسپرم مردان به صورت ظاهری به میزان ۳/۵۹ درصد بین سال‌های ۱۹۷۳ تا ۲۰۱۱ کاهش یافته است. اما به گفته «تیم موس» چیزی که اغلب به آن اشاره نمی‌شود این واقعیت است که محققان فقط کاهش تعداد اسپرم را در گروه‌هایی از مردان از آمریکای شمالی، اروپا، استرالیا و نیوزلند مشاهده کردند، اما در گروه‌هایی از مردان از آمریکای جنوبی، آسیا یا آفریقا این شواهد مشاهده نشد.

به گفته این دانشیار دانشگاه موناش، وقتی سوان و همکارانش داده‌های همه کشور‌ها را با هم ترکیب کردند، شاهد کاهش تعداد اسپرم‌ها بودند، زیرا مطالعات مردان در «غرب» بیشتر از مردان در جا‌های دیگر است (از نظر تعداد مطالعات و شرکت‌کنندگان).

سوان و همکارانش هنگام انجام مطالعه خود سخت تلاش کردند تا از تعصب خودداری کنند. اما «سوگیری انتخاب» (مربوط به نحوه انتخاب شرکت کنندگان در مطالعه)، «سوگیری انتشار» (ناشی از تمایل محققان به گزارش تنها مشاهداتی که فکر می‌کنند مورد علاقه آنهاست) و سایر محدودیت‌های کار اصلی که به عنوان مبنای تحقیق آن‌ها استفاده می‌شود، می‌تواند بر نتایج وسیع‌تر مطالعه اثرگذار باشد. 

بسیاری از مطالعات انجام شده در نقاط مختلف جهان کاهش تعداد اسپرم را نشان می‌دهد که نگران کننده است، اما ما به طور کامل دلایل کاهش ظاهری را نمی‌توانیم بفهمیم. محکوم کردن مواد شیمیایی موجود در محیط، عوامل مهم دیگری مانند بیماری مزمن، رژیم غذایی و چاقی را نادیده می‌گیرد؛ عواملی که افراد می‌توانند با اصلاح آن‌ها باروری خود را بهبود ببخشند. 

مطالعه سوان در سال ۲۰۱۷ به ترسیم یک خط نزولی مستقیم بین تعداد اسپرم گروه‌های مردانی که در دو زمان مختلف بین سال‌های ۱۹۷۳ و ۲۰۱۱ مورد مطالعه قرار گرفتند، خلاصه می‌شود. فقط به این دلیل که می‌توان یک خط مستقیم را از طریق داده ترسیم کرد، نمی‌تواند نتایجی خارج از این خط مستقیم و خارج از داده‌ها گرفت. این کاملا غیرعلمی است که فرض کنیم روند‌های مبتنی بر داده‌ها خارج از محدوده مشاهدات نیز وجود دارد و قابل تعمیم است. 

آرامش خود را حفظ کنید، آلت تناسلی شما کوچک نمی‌شود

ادعای کوچک شدن آلت تناسلی، آشکارا یک خبر کلیک‌خور است، اما تنها یک مطالعه، بر روی ۳۸۳ مرد جوان از منطقه «ونتو» در شمال شرقی ایتالیاست که اندازه آلت تناسلی مردان را به انواع مواد شیمیایی عامل کاهش تعداد اسپرم (آنچه که مطالعه سوان می‌گوید) متصل می‌کند.

در داخل ونِتو مناطق جغرافیایی با سطوح مختلف آلودگی PFAS وجود دارد. گروهی متشکل از ۲۱۲ مرد که در مناطقی با PFAS زیاد یا متوسط زندگی می‌کنند و سطوح بالایی از این مواد شیمیایی در بدنشان وجود دارد، میانگین طول آلت تناسلی آن‌ها ۸.۶ سانتی‌متر است که حدود ۱۰ درصد کمتر از میانگین یک گروه ۱۷۱ مردان از یک منطقه بدون وجود این مواد است. (۹.۷ سانتیمتر)

از نظر «تیم موس» استاد دانشگاه موناش چند ویژگی این مطالعه بر پایایی مشاهدات و تعمیم آن‌ها به سایر جمعیت‌ها تأثیر می‌گذارد.

مردان بر اساس محل زندگی خود گروه بندی شدند، نه محل تولدشان. این در حالیست که اندازه اندام تناسلی قبل از تولد تعیین می‌شود و محیط دوران بارداری مادران بیشتر از جایی که مردان در زمان مطالعه زندگی می‌کردند، به اندازه آلت تناسلی مرتبط است. 

این مطالعه جزئیاتی در مورد موضوعات و شرایطی که در آن اندازه‌گیری‌ها انجام شده است، وجود ندارد. مثلا معلوم نیست افرادی که دارای ناهنجاری‌های مختلف مادرزادی هستند و ممکن است بر نتایج این مطالعه تأثیر بگذارد در این مطالعه بررسی شده‌اند یا خیر. همچنین متغیر‌هایی که بر اندازه‌گیری آلت تناسلی تأثیر می‌گذارند (مانند دمای اتاق، وضعیت بدن، و صاف نگه داشتن آلت تناسلی یا آویزان بودن آلت تناسلی) ذکر نشده‌اند؛ و از دیدگاه معنایی، برای اینکه آلت تناسلی «کوچک» شود، باید در طول زمان کوتاهتر شود، چه بر اساس فردی یا یک گروه جمعیتی. اما گزارشی مبنی بر کوتاه شدن آلت تناسلی مردان در نتیجه آلودگی محیطی وجود ندارد. دست کم داده‌های موجود نشان دهنده کاهش اندازه آلت تناسلی در چند دهه گذشته نیست.

در حالی که آلودگی زیست محیطی یک نگرانی مبرم است، شواهد نشان می‌دهد که سقوط فاجعه بار تولید مثل انسان به دلیل کوچک شدن آلت تناسلی، خوشبختانه دورنمای بسیار بعیدی است.