راز انزال کوتاه‌مدت انسان‌ها؛ چگونه استخوان آلت تناسلی انسان از بین رفت؟

راز بقا: یکی از عجیب‌ترین و شگفت‌انگیزترین نتایج تکامل، استخوان آلت تناسلی یا «باکولوم» است. باکولوم یک استخوان خارج از اسکلتی است، به این معنی که به بقیه اسکلت متصل نیست، بلکه به طور ظریفی در انتهای آلت تناسلی شناور است. بسته به نوع حیوان، اندازه باکولا از کمتر از یک میلی‌متر تا نزدیک به یک متر، و به لحاظ شکلی نیز از خار‌های سوزنی‌مانند تا شاخک‌های چنگالی متغیر است.

به گزارش راز بقا، «باکولوم والروس»، که به راحتی می‌توان آن را با یک چماق به طول ۲ فوت اشتباه گرفت، حدود یک ششم طول آلت تناسلی است، در حالی که باکولوم کوچک یک سانتی‌متری میمون لمور دم حلقه‌ای تنها حدود یک‌چهلم طول آلت تناسلی است.

باکولوم در گونه‌های خاصی از پستانداران یافت می‌شود، نه همه آنها. بیشتر نر‌های نخستی‌سانان دارای باکولوم هستند، بنابراین انسان‌ها از این جهت عجیب هستند که باکولوم ندارند. در شرایط خاص و معدودی، نر‌های انسان در بافت نرم انتهای آلت تناسلی خود استخوان‌هایی تشکیل داده‌اند، اما این یک ناهنجاری نادر است و نه باکولوم.

در یک مطالعه جدید که در Proceedings of the Royal Society B منتشر شد، «ماتیلدا بریندل» و «کریستوفر اوپی» با مطالعه نحوه توزیع باکولوم در بین گونه‌های مختلف با توجه به الگوی تبارشناسانه (معروف به فیلوژنتیک) در پستانداران، چگونگی رشد باکولوم را بررسی کردند. 

آن‌ها نشان دادند که باکولوم برای اولین بار پس از تقسیم پستانداران به جفتی و غیر جفتی، حدود ۱۴۵ میلیون سال پیش و قبل از جدیدترین نیای مشترک نخستی‌ها و گوشتخواران در حدود ۹۵ میلیون سال پیش، تکامل یافت. تحقیقات آن‌ها همچنین نشان می‌دهد که جد مشترک نخستی‌ها و گوشتخواران باکولوم داشته است. این بدان معنی است که هر گونه در این گروه‌های بدون باکولوم، مانند انسان، باید آن را در طول فرآیند تکامل از دست داده باشد.

بنابراین، چرا یک حیوان در وهله اول نیاز به استخوان در آلت تناسلی خود دارد؟ دانشمندان چند تئوری در مورد اینکه چرا یک باکولوم ممکن است مفید باشد، ارائه کرده اند. در گونه‌های خاصی مانند گربه‌ها، بدن ماده تا زمان جفت‌گیری تخمک‌های خود را آزاد نمی‌کند و برخی استدلال می‌کنند که باکولوم نر ممکن است به تحریک ماده‌ها و تحریک تخمک‌گذاری کمک کند. فرضیه دیگر؛ فرضیه اصطکاک واژن است. این فرضیه اساساً استدلال می‌کند که باکولوم مانند یک پاشنه کفش عمل می‌کند و به نر امکان می‌دهد بر هر اصطکاکی غلبه کند و آمیزش را ساده‌تر کند.

در نهایت، عنوان شده که باکولوم به رابطه طولانی‌مدت کمک می‌کند، در گونه‌های نخستین اگر این استخوان وجود نداشت صرفا «نفوذ واژینال» اتفاق می‌افتاد. طولانی شدن آمیزش فرآیند جفت‌گیری و تولید نسل را بیشتر می‌کرد.

«بریندل» و همکارش متوجه شدند که در طول کل دوره تکامل نخستی‌ها، داشتن باکولوم با مدت‌زمان دخول طولانی‌تر (هر چیزی بیش از سه دقیقه) مرتبط بود. علاوه بر این، بر اساس مدت زمان دخول نر‌های گونه‌های نخستی نسبت به نر‌های گونه‌هایی که دخول کوتاه‌تری را تجربه می‌کنند، باکولوم بسیار بلندتری دارند.

کشف جالب دیگر این بود که نر‌های گونه‌هایی که با سطوح بالای رقابت جنسی برای ماده‌ها مواجه هستند، باکولا‌های بلندتری دارند نسبت به آن‌هایی که سطوح پایین‌تری از رقابت جنسی دارند. 

اما در مورد انسان‌ها چطور؟ اگر استخوان آلت تناسلی برای جفت‌گیری و طولانی شدن رابطه جنسی بسیار مهم است، پس چرا ما آن را نداریم؟ خوب، پاسخ کوتاه به آن این است که انسان‌ها به‌طور کامل وارد مقوله «آمیزش طولانی‌مدت» نمی‌شوند. میانگین مدت زمان دخول تا انزال برای مردان کمتر از دو دقیقه است.

اما بونوبو‌ها یا شامپانزه‌های کوتوله فقط برای حدود ۱۵ ثانیه جفت‌گیری می‌کنند و جالب اینکه آن‌ها هنوز باکولوم دارند، اگرچه بسیار کوچک (حدود ۸ میلی متر) است. پس چه چیزی ما را متفاوت می‌کند؟ ممکن است این به استراتژی‌های جفت گیری ما برگردد. نر‌های انسان (به طور کلی) کمترین رقابت جنسی را دارند، زیرا ماده‌ها معمولاً فقط با یک نر در یک زمان مشخص جفت‌گیری می‌کنند. شاید اتخاذ این الگوی جفت گیری، علاوه بر مدت زمان کوتاه میانگین دو دقیقه‌ای، آخرین تیر خلاص برای باکولوم باشد.

دانشمندان تازه شروع به جمع آوری عملکرد‌های این غیرعادی‌ترین استخوان بدن کرده اند. آنچه واضح به نظر می‌رسد این است که تغییرات در باکولوم پستانداران، حداقل تا حدی توسط استراتژی جفت گیری گونه‌ها انجام می‌شود. تصویری که به نظر می‌رسد این است که در سطوح بالای رقابت جنسی، وقتی صحبت از استخوان آلت تناسلی به میان می‌آید، هر چه باکولوم بزرگتر باشد، رابطه جنسی بهتر است.