راز بقا: گوزن شاخچنگالی (pronghorn) یکی از شگفتانگیزترین و کهنترین پستانداران آمریکای شمالی است؛ موجودی که پیوندی زنده میان گذشته و حال به شمار میرود.
به گزارش راز بقا، هرچند اغلب به اشتباه آن را نوعی «آهو» یا «آنتلوپ» میدانند، اما این جانور در حقیقت تنها بازمانده از خانواده منحصربهفردی به نام Antilocapridae است و هیچ خویشاوند زندهای در جهان ندارد.
سرعت خارقالعاده، بینایی استثنایی و تواناییاش در پیمودن فواصل طولانی، این حیوان را به نمادی از بقا در دشتهای باز و بیکران قاره تبدیل کرده است. گوزن شاخچنگالی در چمنزارها، بیابانها و فضاهای باز غرب ایالات متحده، جنوب کانادا و شمال مکزیک زندگی میکند و داستان تکاملش روایت شگفتانگیزی از سازگاری با محیطهای سخت است.

به گزارش راز بقا، تبار گوزن شاخچنگالی به بیش از ۲۰ میلیون سال پیش بازمیگردد و آن را به یکی از قدیمیترین پستانداران بزرگ بازمانده در آمریکای شمالی بدل میکند. برخلاف گوزن یا آنتلوپهای واقعی، شاخچنگالیها شاخهای مستقل از درخت تکامل پستانداران هستند که زمانی شامل چندین گونه مختلف بود، اما اکنون همگی بهجز این یکی منقرض شدهاند.
شاخصترین ویژگی آنها، ساختار عجیب شاخشان است: شاخهایی با هستهای استخوانی و پوششی از کراتین که هر سال ریخته و دوباره رشد میکنند؛ رفتاری که در هیچ پستاندار دیگری دیده نمیشود.
بدن گوزن شاخچنگالی برای سرعت و استقامت طراحی شده است. قلب و ریههایش در مقایسه با اندازه بدن بسیار بزرگاند و این موضوع باعث میشود اکسیژن بهسرعت به ماهیچهها برسد. اسکلت سبک، عضلات قدرتمند پا و سُمهای مخصوص دویدن، به آن اجازه میدهد تا در زمینهای باز با سرعتی شگفتانگیز حرکت کند.

این سازوکار نتیجه میلیونها سال فرگشت در برابر شکارچیان دوران یخبندان، بهویژه «یوز آمریکایی» منقرضشده (Miracinonyx) است.
به گزارش راز بقا، گوزن شاخچنگالی سریعترین پستاندار قاره آمریکاست و میتواند به سرعتی تا ۸۸ کیلومتر در ساعت برسد؛ جایگاهی درست پس از یوزپلنگ آفریقایی. اما ویژگی منحصربهفرد آن در استقامت نهفته است: در حالی که یوز تنها میتواند چند ثانیه سرعت بالا را حفظ کند، گوزن شاخچنگالی قادر است کیلومترها با سرعت ۵۵ تا ۶۰ کیلومتر در ساعت بدود. این توانایی احتمالاً برای فرار از شکارچیان ماقبل تاریخ تکامل یافته است.

بینایی این حیوان نیز خارقالعاده است. چشمان بزرگ آن میدان دیدی حدود ۳۲۰ درجه فراهم میکنند و دید آن تا هشت برابر تیزتر از انسان است. این ویژگی به او امکان میدهد از کیلومترها دورتر حرکت دشمنان را تشخیص دهد؛ که قابلیتی حیاتی در دشتهای بیدرخت غرب ایالات متحده محسوب میشود.
برای مطالعه بیشتر بخوانید:
شاخدوکی؛ کمیابترین پستاندار جهان مشهور به «تکشاخ آسیا» که تنها در یک جنگل وجود دارد
پوست و پوشش بدنش نیز کاملاً با محیط سازگار است. موهای توخالی آن عایق بسیار خوبی در برابر سرمای زمستان و گرمای تابستان فراهم میکنند. این موها میتوانند برای تهویه بهتر هوا باز شوند و به این ترتیب، بدن حیوان در برابر تغییرات شدید دما محافظت میشود.

به گزارش راز بقا، گوزن شاخچنگالی حیوانی اجتماعی است و معمولاً در گلههای کوچک خانوادگی یا گروههای بزرگ زمستانی دیده میشود که گاه تعدادشان به صدها رأس میرسد. در فصل جفتگیری، نرها با رفتارهای نمایشی و تعقیبهای کوتاه بر سر قلمرو و جفت رقابت میکنند. پس از حدود هشت ماه بارداری، مادهها یک یا دو نوزاد به دنیا میآورند. تولهها در همان چند ساعت نخست قادر به دویدن هستند و رنگ بدنشان طوری است که در میان علفزارها کاملاً استتار میشوند.
در زمستان، بسیاری از جمعیتهای گوزن شاخچنگالی مهاجرتهای طولانی انجام میدهند؛ برخی از آنها بیش از ۳۰۰ مایل جابهجا میشوند؛ یکی از طولانیترین مهاجرتهای زمینی در آمریکای شمالی. مسیرهای مهاجرتی آنها بسیار کهن است و نسلبهنسل منتقل میشود.

متأسفانه، جادهها و حصارهای انسانی امروزه این مسیرهای تاریخی را تهدید میکنند و حفاظت از راههای مهاجرت در ایالتهایی، چون وایومینگ و مونتانا به یک اولویت زیستمحیطی تبدیل شده است.
به گزارش راز بقا، یکی از عجیبترین ویژگیهای گوزن شاخچنگالی این است که سرعتش بسیار بیشتر از نیاز فعلیاش است. هیچ شکارچی امروزی در آمریکای شمالی توان تعقیب آن را ندارد، بنابراین زیستشناسان معتقدند این ویژگی یادگاری از دوران شکار توسط «یوز آمریکایی» منقرضشده است. بهنوعی، گوزن شاخچنگالی هنوز از شکارچیانی فرار میکند که هزاران سال است دیگر وجود ندارند.
شاخهای آن نیز بسیار منحصربهفردند؛ چون برخلاف سایر شاخداران، پوشش کراتینی شاخهایش هر سال میریزد و دوباره رشد میکند. جنس نر از این شاخها برای نمایش و نبردهای نمایشی استفاده میکند، اما بهندرت به آسیب جدی منجر میشود.

پوستش از موهای توخالی تشکیل شده که مانند عایق طبیعی عمل میکند و حتی قابلیت ایستادن دارد تا جریان هوا را در بدن تنظیم کند. این ویژگی بعدها الهامبخش طراحی لباسهای حرارتی سبکوزن شد.
یکی دیگر از ویژگیهای عجیب گوزن شاخچنگالی این است که برخلاف اکثر سمداران، از روی حصارها نمیپرد بلکه ترجیح میدهد از زیر آنها عبور کند؛ رفتاری که هنوز برای دانشمندان معماست. با این وجود، گوزن شاخچنگالی همچنان نمادی زنده از دنیایی فراموششده است؛ موجودی که با سرعت، هوش و تکامل خود از عصر یخبندان تا امروز دوام آورده است.
ویژگی عجیب و مهمترین ویژگی گوزن شاخچنگالی میدان دید اوست. مردمکهای بزرگ و شبکیه متراکم میدان دیدی در حدود ۳۲۰ درجه ایجاد میکنند و این در حالیست که میدان دید انسان ۱۸۰ درجه است. تراکم گیرندههای نوری در شبکیه این گوزن تا ۲ برابر بیشتر از انسان است و سلولهای میلهای آن قادر به تشخیص نورهایی با شدت یک هزارم لوکس هستند؛ تقریبا مشابه نور ستارگان در یک آسمان صاف.

این ترکیب فوقالعاده از حساسیت و میدان دید امکان مشاهده جزئیاتی مثل قرص سیاره زحل که قطر زاویهاش حدود ۲۰.۵ ثانیه قوسی است را حتی از زمین برای این جانور فراهم میکند. سیاره زحل حدود ۱.۴ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد، اما گوزن شاخچنگالی میتواند سیاره زحل را ببیند.
