اسب بارکش؛ بزرگترین اسب جهان با دو متر قد و ۱۰۰۰ کیلو وزن!
اسب بارکش (Draft Horse) که با نام‌های اسب کار یا اسب سنگین نیز شناخته می‌شود، اسب بزرگی است که برای حمل بار و انجام کار‌های سنگین کشاورزی مانند شخم زدن پرورش داده می‌شود.
راز بقا: اسب بارکش (Draft Horse) که با نام‌های اسب کار یا اسب سنگین نیز شناخته می‌شود، اسب بزرگی است که برای حمل بار و انجام کار‌های سنگین کشاورزی مانند شخم زدن پرورش داده می‌شود. تعدادی از نژاد‌های این اسب با ویژگی‌های متفاوت وجود دارد، اما همه دارای ویژگی‌های مشترک قدرت، صبر و خلق و خوی مطیع هستند.
به گزارش راز بقا، در حالی که این نژاد اسب‌ها برای پیش از دوران صنعتی شدن در انجام امور کشاورزی ضروری بود، امروزه از اسب‌های بارکش برای اهداف متعددی از جمله کشاورزی، نمایش، چوب‌برداری، تفریح و سایر مصارف استفاده می‌شود. نژاد‌های بارکش با نژاد‌های سبک سواری مانند «تروبرد» برای ایجاد اسب‌های ورزشی یا خونگرم آمیخته شده اند. در حالی که بیشتر اسب‌های بارکش برای حمل بار استفاده می‌شوند، می‌توان با آن‌ها سواری کرد و برخی از نژاد‌های سبک‌تر برای سوارکاری عملکرد خوبی دارند.
مشخصات ظاهری
اسب‌های بارکش با ساختار بسیار عضلانی خود قابل تشخیص هستند. آن‌ها معمولا پشتی پهن و کوتاه و قدرتمند دارند. به طور کلی، آن‌ها بلندتر هستند و استخوان‌های سنگین‌تر و شانه‌های عمودی‌تری نسبت به اسب‌های سواری دارند، و بدن این اسب‌ها طوری طراحی شده که برای کشیدن بار مناسب است. بسیاری از نژاد‌های بارکش مو‌های بیشتری نسبت به اسب‌های معمولی دارند و ساق پای آن‌ها پر از مو‌های بلند است. ارتفاع نژاد‌های بارکش از قدی حدود ۱۶۳ تا ۱۹۳ سانتی متر و وزنی حدود ۶۴۰ تا ۹۱۰ کیلوگرم برخوردارند.
تاریخ و پس‌زمینه
انسان‌ها اسب‌ها را اهلی می‌کردند و از آن‌ها برای انجام وظایف مختلف استفاده می‌کردند. حمل بار‌های سنگین، شخم زدن مزارع و ... کار‌هایی بود که به توانایی کشیدن نیاز داشت. حیوانی سنگین، آرام، صبور و عضلانی برای این کار مورد نظر بود. برعکس، یک اسب سبک و پرانرژی برای سوارکاری و حمل و نقل سریع مورد نیاز بود. بنابراین، تا حد امکان، مقدار معینی از پرورش انتخابی برای توسعه انواع مختلف اسب برای انواع مختلف کار استفاده شد.
برای مطالعه بیشتر بخوانید:
«فوسایچی پگاسوس»؛ این اسب گران‌ترین موجود زنده جهان است!
«اسب آپالوسا»؛ اسب آمریکایی عجیبی که رنگی شبیه پلنگ دارد
یک سوء تفاهم رایج این است که اسب جنگی قرون وسطی که شوالیه را حمل می‌کرد، اندازه و شکل یک اسب بارکش مدرن را داشت، و برخی از این اسب‌های جنگی قرون وسطی ممکن است برخی از نژاد‌های پیشروی مدرن را ایجاد کرده باشند. واقعیت این بود که اسب جنگی قرون وسطی با روحیه بالا و سریع به ساختار و خلق و خوی یک اندلسی یا فریزی مدرن نزدیکتر بود.
همچنین اسب‌هایی با خلق و خوی بلغمی‌تر برای کشیدن واگن‌های نظامی یا انجام کار‌های مزرعه‌ای معمولی استفاده می‌شد که خطوط خونی اسب بارکش مدرن را فراهم می‌کرد. سوابق نشان می‌دهد که حتی اندازه بارکش‌های قرون وسطایی به اندازه اسب‌های بارکش امروزی نبوده است. از بین نژاد‌های پیشروی مدرن، «پرچرون» احتمالاً نزدیکترین پیوند را با اسب جنگی قرون وسطایی دارد.
در قرن نوزدهم اسب‌هایی با وزن بیش از ۷۳۰ کیلوگرم که سریع حرکت می‌کردند، مورد تقاضا بودند. قد بلند، بدنی عضلانی و پاهای قدرتمند اسب بارکش را به منبع اسب بخار برای کشاورزی، حمل بار و جابجایی مسافران تبدیل کرده بود. ظهور راه‌آهن تقاضا برای اسب‌های کار را افزایش داد، زیرا اقتصاد رو به رشد همچنان به حمل و نقل در بین محوطه کالا یا ایستگاه و مشتری نهایی نیاز داشت. حتی در قرن بیستم، تا زمانی که وسایل نقلیه موتوری جایگزینی مقرون به صرفه و قابل اعتماد شدند، از اسب‌های کشنده برای کار‌های عملی استفاده می‌شد.
در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰، هزاران اسب بارکش از اروپای غربی به ایالات متحده وارد شد. پرچرون‌ها از فرانسه، بلژیکی‌ها از برابانت، شایر‌ها از انگلیس و کلایددیلز‌ها از اسکاتلند آمدند. بسیاری از انجمن‌های ثبت نژاد آمریکا در اواخر قرن نوزدهم تأسیس شد. پرچرون با ۴۰۰۰۰ مادیان مولد ثبت شده در سال ۱۹۱۵، پرشمارترین نژاد بارکش آمریکا در آغاز قرن بیستم بود.
اواخر قرن نوزدهم و با افزایش مکانیزاسیون در قرن بیستم، به ویژه پس از جنگ جهانی اول در ایالات متحده و پس از جنگ جهانی دوم در اروپا، محبوبیت موتور‌های احتراق داخلی و به ویژه تراکتور، نیاز به اسب بارکش را کاهش داد. بسیاری از اسب‌های این نژاد برای کشتار و استفاده از گوشت اسب فروخته شدند و تعدادی از نژاد‌ها کاهش قابل توجهی را تجربه کردند.
کاربرد‌های مدرن اسب بارکش
امروزه اسب‌های بارکش را می‌توان در نمایش اسب‌ها، مسابقات کشیدن، پیمایش‌ها، کشیدن واگن‌های بزرگ و کالسکه‌های توریستی مشاهده کرد. با این حال، آن‌ها هنوز در برخی از مزارع کوچکتر در ایالات متحده و اروپا دیده می‌شوند. آن‌ها به ویژه در میان گروه‌های کشاورزی مانند آمیش‌ها و منونیت‌ها محبوب هستند. اسب‌های بارکش هنوز برای قطع درخت استفاده می‌شوند، یک روش مدیریت جنگل برای حذف کنده‌ها از جنگل‌های متراکم که در آن‌ها فضای کافی برای وسایل نقلیه مکانیزه یا سایر ملاحظات حفاظتی وجود ندارد.
نژاد‌های اسب بارکش نقش مهمی در توسعه بسیاری از نژاد‌های خونگرم ایفا کرده اند که امروزه در ورزش‌های پیشرفته اسب محبوبیت دارند. مناطق کوچکی هنوز وجود دارد که اسب‌های بارکش به طور گسترده به دلیل قوانینی که از تردد خودرو‌ها جلوگیری می‌کند، مانند جزیره مکیناک در ایالات متحده، به عنوان حمل و نقل استفاده می‌شوند.
رکورد‌های جهانی
بزرگترین اسب ثبت شده در تاریخ احتمالاً یک نژاد شایر به نام سامپسون (بعد‌ها ماموت) بود که در سال ۱۸۴۶ به دنیا آمد. او ۲۱۸ سانتی متر قد داشت و اوج وزن او ۱۵۲۴ کیلوگرم تخمین زده شد. اسب نری به نام «جالوت» با بیش از ۱۹۳ سانتی‌متر قد، در کتاب رکورد‌های گینس تا زمان مرگش در سال ۲۰۰۱ رکورددار بلندترین اسب جهان بود.
تعدادی از نژاد‌های اسب به عنوان اسب بارکش مورد استفاده قرار می‌گیرند که محبوبیت یک نژاد خاص اغلب به موقعیت جغرافیایی مرتبط است. در آمریکای شمالی پنج نژاد اسب بارکش در فهرست کلاسیک وجود داشت: بلژیک، کلایددیل، پرچرون، شایر و سافولک.
لینک کپی شد
خواندنی‌ها
اسب «کُرد» زیباترین اسب ایران؛ کدام اسب کُردی بهتر است؛ جاف، افشاری یا سنجابی؟!
اسب «باشکیر»؛ اسب عجیبی که مثل گوسفند پشم دارد و سالی ۲۷۰۰ کیلو شیر می‌دهد!
اسب «درهشوری»؛ اسبی شیرازی که «زیاد خان» آن را پرورش داد و دنیا نگران منقرض شدن آن است!
«آخال تکه» عروس اسب‌های جهان؛ طلای زندهای که نماد ملی ترکمنستان است!
ارسال نظر
ویدیوهای برگزیده
دنیای گیاهان
علم و کیهان