سفر به دورافتاده‌ترین جای آمریکا؛ اینجا کجاست؟

زوجی پژوهشگر اهل فلوریدا همراه دختر هشت ساله شان به دورافتاده‌ترین جای هر ایالت امریکا سفر می‌کنند. این فکر بدیع هنگامی که رایان مینز در ساحلی در فلوریدا قدم می‌زد ناگهان به ذهنش رسید. کنار دریا شلوغ بود و او آزرده از این ازدحام با خود گفت: "دچار بحران میانسالی شدی رفیق. "

رایان به یاد می‌آورد که: "همه جا پر از آدم بود. با خودم فکر کردم چگونه می‌توانم در فلوریدا تا جایی که ممکن است از این شلوغی دور شوم؟ "

رایان نمی‌دانست که دورافتاده‌ترین جای فلوریدا کجاست. او می‌گوید: "با خودم فکر کردم ممکن است اورگلیدز یا هر جای دیگری باشد. ".

اما می‌دانست کسی را دارد که می‌تواند کمکش کند.

ربه‌کا همسر رایان "متخصص تمام و کمال در جی آی اس" است. (جی آی اس یا سامانه اطلاعات جغرافیایی، روشی برای ارائه داده‌هاست: مثلا کاربری زمین در یک ایالت.)

به گفته رایان: "به یاری تخصص ربه‌کا می‌توانستیم طول و عرض جغرافیایی دورترین جای ممکن از سازه‌های ساخته انسان را به دست بیاوریم. "

وقتی می‌توانیم چنین مختصاتی را روی نقشه مشخص کنیم چرا نتوانیم به آن جا سفر کنیم.

رایان به سمت خانه دوید. می‌گوید: "بی اغراق واقعا دویدم. " او ایده‌اش را با ربه‌کا در میان گذاشت. آن دو نشستند و نوشیدند و این خیال را پر و بال دادند.

به این نتیجه رسیدند که اگر بتوانند این طرح را در فلوریدا محقق کنند در هر جای دیگر ایالات متحده هم می‌توانند.

رایان و ربه‌کا سال ۲۰۰۰ در یک مهمانی که در جنگلی برگزار شده بود با یکدیگر آشنا شدند.

رایان آن زمان در دانشگاه فلوریدای شهر گرانزویل فوق لیسانس زیست بوم شناسی حیات وحش و حفاظت منابع طبیعی می‌خواند. ربه‌کا هم که فوق لیسانسش را در رشته جنگلداری در تگزاس‌ای اند ام گرفته بود با یک پروفسور همکاری می‌کرد.

آن چه آن‌ها را به هم پیوند می‌داد اشتیاق به ماجراجویی در دل طبیعت بود. در سال ۲۰۰۴ آن‌ها پنج هفته را در آلاسکا گذراندند. از این مدت ۹ روز را در سرزمین‌های بکر شمالگان، تنها و بدون دسترسی به تلفن سپری کردند.

یک هواپیمای ملخی این زوج را به آن منطقه برد و برگرداند. محل قرارشان را کنار رودخانه جایی که شاخ‌های گوزنی شمالی بر زمین افتاده بود تعیین کردند.

ربه‌کا ۴۴ و رایان ۴۵ ساله اکنون در شهرستان واکالا در حدود ۴۸ کیلومتری تالاهاسی مرکز فلوریدا زندگی می‌کنند. آن‌ها در موسسه زیست محیطی و غیرانتفاعی "دشت‌های ساحلی" مشغول به کارند.

در سال ۲۰۰۸ این زن و شوهر پژوهشگر صاحب دختری شدند که اکنون ۹ ساله است. آن‌ها هر دو مصمم بودند که آمدن بچه مانع ماجراجویی‌هایشان نشود.

ربه‌کا می‌گوید: "بچه‌دارشدن برای ما به این معنی نبود که دیگر نمی‌توانیم طبیعت گردی کنیم. از آن به بعد ما دسته جمعی در قالب یک خانواده به این سفر‌ها رفتیم. "

گام اول این بود که منطقه یا جای "دورافتاده" را تعریف کنند. ربه‌کا و رایان در مقام دو محقق می‌خواستند به معیاری کمی دست بیابند که در هر ایالت به کار آید.

آنان سر این تعریف به توافق رسیدند که مکان دورافتاده "دورترین مسافت را از جاده و یا شهر دارد. "، اما بعد به مشکلات جدیدی برخوردند.

خوب حالا تعریف جاده چیست؟ آن دو قرار گذاشتند که هر راه آسفالت شده یا نشده، عمومی یا خصوصی، جاده به شمار می‌آید. مثلا سواحلی که با ماشین می‌توان به آن‌ها رفت نیز شامل این تعریف می‌شود.

ربه‌کا و رایان تصمیم گرفتند که جای دورافتاده باید "مرتفع و نیز قابل توسعه به دست انسان" باشد. مکان‌هایی مانند دشتی سیلابی یا جایی در وسط دریاچه در این تعریف نمی‌گنجد.

ربه‌کا با بهره‌گیری از داده‌های رسمی ایالتی همه جاده‌ها را روی نقشه فلوریدا مشخص کرد. بعد مختصات جغرافیایی دورترین جا را از این مسیر‌ها به دست آورد.

آن‌ها پیش از آغاز سفر، مشخصات منطقه را با منابع دیگر از جمله گوگل ارث مقایسه کردند. اگر جایی جاده‌ای می‌یافتند که پیشتر به آن برنخورده بودند، از نو محاسبه را از سر می‌گرفتند.

این دو دریافتند که دورافتاده‌ترین محل در فلوریدا در ۲۷ کیلومتری جاده‌ای در گستره بکر "مارجری استونمن داگلاس" است که بخشی از پارک ملی اورگلیدز به شمار می‌آید.

برای رسیدن به آن جا در سفری سه روزه شهر اورگلیدز را با قایق موتوری دور زدند. دوستشان استیو جانسن نیز رایان و ربه‌کا و اسکایلا را که آن زمان ده ماهه بود همراهی می‌کرد.

پس از سپری کردن شبی در قایق، سرانجام در ۳۰ دسامبر ۲۰۰۹ به دورافتاده‌ترین جای فلوریدا رسیدند. خودشان می‌گویند شوقشان در آن لحظه وصف ناشدنی بود.

البته همه چنین احساسی نداشتند. برای اسکایلا آن جا و آن لحظه از هر جهت برای چرت زدن عالی بود. پس گرفت تخت خوابید.

خانواده مینز از آن زمان تا کنون به ۳۳ جای دورافتاده در ۵۰ ایالت رفته‌اند. حالا هم دارند به سه محل دیگر در نبراسکا، اوکلاهما، و تگزاس سفر می‌کنند.

این ۳۳ مکان به طور میانگین ۱۱ کیلومتر از هر جاده و ۱.۳ کیلومتر از هر کوره راه فاصله دارند. در دو سوم این محل‌ها موبایل به شبکه وصل می‌شده است.

در میان ایالت‌های ۴۸ گانه سرزمین اصلی ایالات متحده، نقطه‌ای که بیشترین فاصله را از جاده‌ها دارد و بنابراین دورافتاده‌ترین مکان این کشور به شمار می‌آید، در پارک ملی یلواستون در وایومینگ واقع شده است.

این مکان با نزدیک‌ترین جاده ۳۵ کیلومتر فاصله دارد. مسیر رفت و برگشت آن ۱۲۱ کیلومتر است و پیاده یک هفته‌ای طول می‌کشد. برای رسیدن به آنجا باید پس از رد شدن از نزدیک‌ترین کوره راه حدود یک کیلومتر از تپه‌ای بالا رفت.

ربه‌کا و رایان هیچ گاه مختصات دقیق این محل را مشخص نمی‌کنند که مبادا خیل گردشگران یا کسانی که خیال کسب و کار دارند به آنجا سرازیر شود.

آن‌ها هنگامی که در سپتامبر ۲۰۱۴ به آن محل رسیدند احساسات متناقضی داشتند.

رایان می‌گوید: "وقتی رسیدیم و جی پی اس شروع کرد به بوق زدن شوقی بی مثل و مانند داشتیم، احتمالا احساسی شبیه آن چه کوهنوردان پس از فتح قله تجربه می‌کنند. ".

اما در وایومینگ و دیگر جا‌های دورافتاده برخی چیز‌ها توی ذوقشان زد.

ربه‌کا و رایان دوست دارند طبیعت را در دست نخورده‌ترین حالتش مشاهده کنند.

این دو پژوهشگر می‌گویند که از سال ۲۰۰۴ که به آلاسکا سفر کردند، دیگر جایی با چنین ویژگی نیافته‌اند.

به گفته رایان: "ما در آن دورافتاده‌ترین محل در وایومینگ نشسته بودیم و در یک و نیم کیلومتری کابینی دیده می‌شد. "

"با این که هفت روز مسیر رفت و برگشت آن جا طول می‌کشید، آنقدر که می‌خواستیم دور از دسترس نبودیم. "

در آیداهو در ۳ کیلومتری نقطه دورافتاده، هواگرد سبکی به چشم شان خورد، درمونتانا به شکارچیان برخوردند و در نیویورک و نیومکزیکو اتاقک‌های جنگلبانان را دیدند.

حتی در فلوریدا با قایق‌های تفریحی و قایق‌های ماهیگیری مواجه شدند که صدای موتورهایشان از کیلومتر‌ها دورتر در دل دریا به گوش می‌رسید.

آن گونه که آن‌ها تجربه کردند، جایی که به معنی واقعی کلمه دورافتاده باشد بسیار کمیاب است. هدف ربه‌کا و رایان و اسکایلا از سفر به این ۵۰ محل دورافتاده تاکید بر همین است.

ربه‌کا می‌گوید: "مسیر‌های رفت و آمد انسانی بر محیط زیست اثرات منفی متعددی می‌گذارد. به تبعات منفی شکستن حریم طبیعت به دست گونه‌های مهاجم توجه کنید. یا به اثرات نامطلوب احداث جاده‌ها بر روند‌های بوم زیستی مانند مهاجرت حیوانات، کیفیت آب، و جریان آب در یک سرزمین بیندیشید. "

به گفته ربه‌کا و رایان "ضروری نیست" راه‌های بیشتری در طبیعت و پارک‌های ملی احداث کنیم. "اگر هم قرار است جاده‌ای بکشیم بهتر است جاده‌ای دیگر را از میان ببریم. "

"آرزویمان این است که در این کشور اگر نه میلیون‌ها دست کم هزاران نفر باشند که صرف نظر از این که خود بدانند یا نه، به طبیعت گردی عشق بورزند. "

"برخی - بلکه بسیاری - از ما دوست دارند هنگامی که شب سر بر بالین می‌گذارند خیالشان راحت باشد که مناطق بکر در این کشور بسیار است. چرخه طبیعت به مدد سرزمین‌های بکر وسیع است که درست کار می‌کند. "

"ما نیز بخشی جدا نشدنی از این چرخه‌ایم. اگر بیش از اندازه به آن آسیب بزنیم در حق خود و هر جاندار دیگری جفا کرده‌ایم. "

تصویر‌های این مقاله با اجازه ربه‌کا و رایان مینز و نیز"پراجکت ریموت" منتشر شده است.