باارزش‌ترین حیوان پاکستان که به جای تُف در دهانش طلا دارد!

راز بقا: «مارکور» یا «مارخور Markhor» یک گونه بزرگ بز وحشی بومی آسیای جنوبی و آسیای مرکزی است و عمدتاً در پاکستان، هند، رشته کوه قراقورم، بخش‌هایی از افغانستان و هیمالیا و پاکستان بیشترین جمعیت را دارد. از سال ۲۰۱۵ این بز وحشی در فهرست قرمز IUCN به عنوان «تقریباً در معرض خطر» طبقه‌بندی شده است. 

به گزارش راز بقا، این بز خارق‌العاده که به پیرمرد کوهستان معروف است و تنها در کوه‌های دورافتاده شمال شرق افغانستان و پاکستان یافت می‌شود. با وجود ظاهر عجیب و غیرمنتظره اش، این بز حیوان ملی پاکستان است. متأسفانه، این گونه در فهرست در معرض خطرترین گونه‌های حیات وحش جهان نیز قرار دارد.

مارخور (Markhor) حیوان ملی پاکستان است که در در زبان انگلیسی به «شاخ پیچ» یا بز شاخ پیچ نیز شناخته می‌شود. کلمه مارخور به همان معنای «مارخور» است و از دو زبان پشتو و فارسی می‌آید و به این باور باستانی اشاره دارد که مارخور فعالانه مار‌ها را می‌کشد و می‌خورد. اعتقاد بر این است که این اسطوره منطقه‌ای از شکل «مار مانند» شاخ‌های مارخور نر نشات می‌گیرد که مانند مار پیچ خورده می‌شود و احتمالاً باعث شده است که مردم باستان آن‌ها را به مار‌ها پیوند دهند.

این نوع بز ۶۵ تا ۱۱۵ سانتی‌متر تا شانه‌هایش طول دارد. وزن متوسط آن ۱۰۰ تا ۲۵۰ کیلوگرم می‌باشد. مادهٔ آن معمولاً به رنگ قهوه‌ای مایل به زرد با شکم سفیدرنگ و پا‌های سفید و سیاه است. جنس نر نیز همرنگ ماده می‌باشد، ولی رنگ روشن‌تری دارند.

بسیاری از شکارچیان آمریکایی و اروپایی با پرداخت مبالغ نجومی، مردم محلی را راضی به همراهی با آنها برای شکار این بز در معرض انقراض کردند. هم اکنون تنها تعداد کمی از این بز در حیات وحش وجود دارد.

نر‌ها همچنین صورتی سیاه‌رنگ دارند و قسمت گردن و سینه‌شان با مو‌های سفید بسیار بلند که تا زانویشان رشد کرده، پر شده‌است.

هم گونهٔ نر آن و هم گونهٔ ماده دارای شاخ بلند و مارپیچی هستند که در نر‌ها تا ۱۶۰ سانتی‌متر و در ماده‌ها تا ۲۰ سانتی‌متر رشد می‌کند. مارخور‌ها در مناطقی با ارتفاع ۵۰۰ تا ۳٬۵۰۰ متر از سطح دریا، جایی که بتوانند علف و برگ گیاه لازم جهت تغذیه بیابند، زندگی می‌کنند. این گونه از بزها، برای چیدن برگ درختان بر روی پا‌های خود می‌ایستند.

تُف بُز مارخور

به شکل عجیبی، «تف مارخور» یا همان بزاق دهان به عنوان یک پادزهر بسیار با ارزش مورد توجه است و به راحتی برداشت می‌شود. مارخور‌ها حیوانات بسیار شلخته‌ای هستند و بنابراین هنگام جویدن غذا تف از دهانشان می‌ریزد و روی زمین خشک می‌شود. مردم محلی به سادگی تف این حیوانات را از روی زمین خراش می‌دهند و برداشت می‌کنند. مردم محلی با تاکید بر اهمیت این گونه در طب سنتی و فوریت تلاش‌های حفاظتی، تف خشک شده آن را برای درمان مارگزیدگی جمع‌آوری کرده و از آن استفاده می‌کنند.