آیا انسان‌های باستان مو‌های ناحیه تناسلی خود را می‌تراشیدند؟! | آنها با چه ابزاری این کار را می‌کردند؟

راز بقا: شاید برای بسیاری این پرسش مطرح باشد که آیا انسان‌های زمان قدیم از جمله مصریان باستان و یونانیان و رومیان مو‌های زائد بدن خود را می‌تراشیدند یا نه؟ آن‌ها چه دیدگاهی درباره اندام‌های تناسلی و مو‌های اطراف آن داشتند. آیا مو‌های زائد را کاملا از بین می‌بردند یا نه از بین بردن آن‌ها عملی وقیح محسوب می‌شد؟ و اینکه اگر از بین می‌بردند با چه ابزار‌هایی این کار را انجام می‌دادند؟ 

به گزارش راز بقا، در مصر باستان، برخی از زنان مو‌های عمومی خود را از طریق تیغ‌های مسی، سنگ‌های چخماق و فرآیندی به نام «شکر زدن» از بین می‌بردند که در آن آب و شکر را با حرارت به ماده‌ای خمیرمانند تبدیل می‌کردند و سپس از نوار‌های پارچه‌ای برای از بین بردن مو استفاده می‌کردند. با این حال، لازم به ذکر است که همه مصریان باستان در برداشتن مو‌های ناحیه تناسلی خود مشارکت نداشتند، زیرا بسیاری از هیروگلیف‌ها و آثار هنری زنان و مردان را با مثلث‌های تیره در اطراف اندام تناسلی خود نشان می‌دهند.

یونان/ روم باستان: حذف کامل مو‌های زائد

در روم، زنان طبقه بالا با ابزار‌هایی مانند موچین، سنگ پا و همچنین مواد موبر و تیغ‌های مسی از شر مو‌های ناحیه تناسلی خود خلاص می‌شدند. علاوه بر این، زنان یونان باستان مو‌های خود را از طریق کندن تک تک مو‌ها یا سوزاندن آن‌ها را از بین می‌بردند. در یکی از نمایشنامه‌های آریستوفان، مردی که قصد دارد به‌عنوان یک زن مخفیانه جاسوسی کند، کاملاً مو‌های ناحیه تناسلی را از می‌بَرد، عملی که او را زنانه می‌کند. اگر نگاهی دقیق به هنر و مجسمه‌های یونان باستان بیندازید، به سختی می‌توانید زنانی را بیابید که مو‌های ناحیه تناسلی خود را حفظ کرده‌اند، که نشان می‌دهد که بی مو بودن ناحیه تناسلی عملی باوقار است.

نمونه‌هایی را می‌توان در سفال‌های قرمز شکل و مجسمه‌هایی مانند کوروس یونان باستان مشاهده کرد که در آن مردان و زنان بدون مو‌های بدن یا مو‌های ناحیه تناسلی به تصویر کشیده شده‌اند. سوئتونیوس گفته است که امپراتور آگوستوس «پوسته‌های داغ» را روی پا‌های خود به عنوان نوعی اپیلاسیون اعمال کرده است.

قرون وسطی: پیشگیری از بیماری

قرون وسطی دوره زمانی بود که در آن تراشیدن مو‌های زائد به عنوان عملی مخصوص فاحشه‌ها تلقی می‌شد. علاوه بر این، گرایش‌های مربوط به شرمگاه بیشتر با سلامتی ارتباط داشت تا وقار. از آنجایی که قرون تاریکی از نظر شیوه‌های پزشکی بسیار پیشرفته نبود، شپش‌ها و بیماری‌ها بیداد می‌کردند. در نتیجه، در بیشتر این زمان، اعتقاد بر این بود که مردان و زنان به طور یکسان مو‌های ناحیه تناسلی خود را دست نخورده نگه می‌داشتند تا بدن خود را از گرد و غبار، خاک و حیوانات موذی محافظت کنند.

تبلیغات تیغ عصر مدرن

با رشد و بلوغ جامعه غربی، به نظر می‌رسد افکار ما در مورد مو‌های ناحیه تناسلی از دهه به دهه دیگر متفاوت است. در دوران جنگ داخلی، عکس‌های شیطنت‌آمیز گرفته شده در آن زمان نشان می‌دهد که مو‌های ناحیه تناسلی کوتاه شده، اما کاملاً کوتاه نشده است.

تا اینکه در سال ۱۹۱۵ اولین تبلیغ ژیلت برای تیغی که به طور خاص برای زنان به بازار عرضه شد، این ایده را مطرح کرد که مو و موقعیت بسیار در هم تنیده شده اند. در این آگهی آمده بود که تیغ به از بین بردن مو‌های زائد و نامناسب بدن آنها، به ویژه زیر بغل کمک می‌کند.

دهه ۱۹۷۰: همه چیز مو‌های ناحیه تناسلی بود

دهه ۷۰ همه چیز در مورد مو‌های اندام تناسلی بود و همزمان با جنبش هیپی در این زمان «طبیعی» بود که دیگر مردم کاری با مو‌های زائد بدنشان نداشته باشند.. احساسات ضد ویتنام باعث می‌شد که مردم از قرارداد‌های عادی اجتماعی عقب نشینی کنند. از آنجایی که دهه ۵۰ و ۶۰ تماماً در مورد پوشاندن بدن بود، دهه ۷۰ شاهد تغییر بزرگی برای مردم بود که هم مو‌های تناسلی و هم مو‌های زیر بغل خود را به حال خود رها می‌کردند چرا که تغییری عظیم در نحوه نگرش مردم به خودمختاری بدنشان ایجاد شد.

دهه‌های ۱۹۹۰ - ۱۹۸۰؛ شورش علیه مو‌های ناحیه تناسلی

به گزارش راز بقا؛ دهه ۸۰ تا ۹۰، بر علیه رهاسازی آزادانه مو‌های بدن شورش ایجاد شد. بسیاری بر این باورند که این به ظهور صنعت مد مربوط می‌شد و نیز دوربین‌های بهبود یافته که بر بدن افراد نظارت بیشتری می‌کنند. فولیکول‌های پوستی که قبلاً با وضوح پایین پنهان می‌شدند اکنون به صورت کامل نمایش داده می‌شوند. هرزه‌نگاری که جنبه‌های بیشتری از فرهنگ پاپ را در بر می‌گیرد، باعث می‌شود که مردم فشار بیشتری را برای بی‌مو بودن یا آزمایش تکنیک‌های آرایش بیشتر مانند آرایش مو‌های ناحیه تناسلی به شکل نوار‌های فرودگاه احساس کنند.

دهه ۲۰۰۰ و پس از آن

وقتی نوبت به اوایل دهه ۲۰۰۰ رسید، بسیاری از احساسات مردم جامعه در مورد مو‌های ناحیه تناسلی به سبک لباس مربوط می‌شد. تاپ‌های کوتاه و شلوار جین با کمر باریک باعث می‌شد که زنان بیشتر از واکس‌های بیکینی برزیلی استفاده کنند. زیرا استایل‌های رایج باعث می‌شد پوست بیشتری از بدن خود را نشان دهند. صنعت مجلات، بر زنان به‌عنوان موجوداتی بی‌مو تأکید می‌کرد و استاندارد‌های زیبایی غیرواقعی را در سرلوحه آگاهی جوامع ما قرار می‌دهد. 

با پیشروی دهه ۲۰۰۰، جنبش «هیپستر» حالت طبیعی‌تر را جذاب دید، به این معنی که افراد کمتری نیاز به اپیلاسیون یا اصلاح را احساس کردند.