رابطه باورنکردنی دندان میمون ژاپنی و تکامل انسان!

بنا به یک پژوهش جدید، کشف علائم و شیار‌های غیرعادی روی دندان‌های میمون ژاپنی «ماکاک» [نوعی میمون دنیای قدیم]می‌تواند پیامد‌های مهمی بر درک ما از تکامل (evolution) بشر داشته باشد.

تاکنون این نشانه‌های غیرعادی استهلاک تنها در دندان انسان یافت شده بود و به عنوان شاهدی بر فرهنگ نیاکان ما در فرهنگ استفاده از دندان به عنوان ابزار عنوان می‌شد. کارشناسان می‌گفتند این شیار‌ها به دلیل استفاده انسان اولیه در فرآوری پوست حیوانات با کمک دندان‌هایشان ایجاد شده بوده است. 

باستان‌شناسان در پژوهش‌های گذشته در دندان‌های انسان‌های اولیه شیار‌های «خلال‌دندان»‌مانندی یافته بودند که تصور می‌شد به دلیل استفاده از ابزاری ایجاد شده بوده باشد که به منظور رد کردن ذرات غذا یا تسکین درد، میان دندان‌های عقب گذاشته می‌شده است. 

اما یک پژوهش جدید که در نشریه «آمریکن جورنال آو بایولاجیکال اَنتروپالاجی» منتشر شده است، استهلاکی کاملا مشابه را در دندان میمون‌های ماکاک ژاپنی نشان می‌دهد که از ابزار استفاده نمی‌کنند.

اکنون پژوهشگران معتقدند که این میمون‌ها «تصادفا [با غذایشان]شن می‌خورند» و احتمالا «هضم دهانی نرم‌تنان آبزی» علت ایجاد این شیار‌های خلال‌دندان‌مانند روی دندان‌های آنان است.

آن‌ها معتقدند که احتمالا تعبیری که از نمونه‌های مشابه فرسودگی دندان انسان ماقبل تاریخ و استفاده آنان از دندان‌ها به عنوان ابزار شده است، «باید مورد تجدید نظر قرار گیرد.» 

ایان تاوِل، از مولفان این گزارش از دانشگاه اوتاگوی نیوزیلند، در یک بیانیه گفته است، «تاکنون، خراش‌های بزرگ روی دندان‌های پیشین فسیل انسان ناشی از نوعی رفتار موسوم به «پُر و پاره کردن» (stuff and cut) تلقی می‌شد که در جریان آن فرد چیزی مثل پوست حیوان را میان دندان‌های پیشین قرار می‌داد و یک ابزار سنگی برای بریدن آن به‌کار می‌گرفت.»

پژوهش جدید نتیجه‌گیری می‌کند که در واقع شیار‌های خلال‌دندان مانند روی دندان‌های عقب و خراش‌های همگن روی دندان‌های پیشین میمون ماکاک، به دلیل مصرف صدف از صخره‌ها و جویدن تصادفی شن و ماسه همراه با غذایشان بوده است. 

دانشمندان می‌گویند میمون‌های ماکاک که بیش از هفتاد سال در موردشان تحقیق شده است، به رفتار خارق‌العاده‌شان، از جمله شستن غذایشان با آب و مصرف ماهی معروفند.

آن‌ها می‌گویند دیده نشده است که این رده از میمون‌ها از ابزار یا وسائل دیگری که بتواند این استهلاک نامعمول را در دندان‌ها ایجاد کند، استفاده کنند.

دکتر تاول می‌گوید: «تصور می‌شود استهلاک غیرعادی روی فسیل دندان‌های نیاکانمان منحصر به انسان بوده باشد و معرف استفاده از نوع ابزار خاصی است. این نوع استهلاک همچنین نمایانگر برخی شواهد اولیه عادات فرهنگی نیاکانمان تلقی می‌شود.» 

او در ادامه می‌گوید: «اما از آنجایی که پژوهش ما نمایانگر استهلاکی مشابه در یک گروه میمون وحشی است که از ابزار استفاده نمی‌کنند، این نظریه باید مورد بررسی مجدد قرار گیرد.»

پژوهشگران می‌گویند یافته‌های آن‌ها پرسش‌های مهمی در ارتباط با درک تغییرات فرهنگی در جریان تکامل بشر مطرح می‌کند که حاکی از نیاز به ارزیابی مجدد شواهد اولیه عادات فرهنگی است.

دکتر تاول می‌گوید: «ما چنان به تلاش برای اثبات منحصر‌به فرد بودن بشر عادت کرده‌ایم که موارد شباهت با دیگر پستانداران اولیه را نادیده می‌انگاریم. امروز مطالعه روی پستانداران ممکن است سرنخ‌های بسیار مهمی بدهد که در گذشته نادیده گرفته شده است.»