میمون صورت جغدی؛ میمونی با صورتی عجیب که فقط در یک مکان یافت می‌شود

راز بقا: «میمون صورت جغدی» یا «میمون هاملین» در جمهوری دموکراتیک کنگو (که قبلاً به نام زئیر شناخته می‌شد)، رواندا (به ویژه در منتهی الیه شمال غربی) و بخش منتهی الیه جنوب غربی اوگاندا ساکن است. 

به گزارش راز بقا، دلیل اینکه این میمون فقط در یک منطقه خاص یافت می‌شود این است که این منطقه توسط دریاچه ها، جنگل‌های بارانی، رشته آتشفشان و رودخانه‌ها احاطه شده است. این موضوع البته باعث می‌شود که گسترش این گونه به دلیل قلمرو خاص‌اش کمی بعدی به نظر برسد. زیستگاه اولیه آن‌ها در یک جنگل انبوه بامبو در ارتفاعات بین ۹۰۰ تا ۴۵۵۴ متر است. 

این میمون یک میمون دنیای قدیم است و به دلیل محل خاص زندگی‌اش و عدم گسترش بیشتر در سایر نقاط جهان اطلاعات زیادی درباره آن وجود ندارد. این میمون روی زمین زندگی می‌کند و محققان احتمال می‌دهند که یک نوع شب‌بیدار از میمون‌هاست. 

ظاهر فیزیکی میمون صورت جغدی

در مورد ظاهر فیزیکی آنها، یک چیز ساده وجود دارد که آن‌ها را به بهترین شکل توصیف می‌کند: چهره‌ای که شبیه جغد است. به همین دلیل است که نام رایج آن‌ها بیشتر از نام دیگر آن‌ها یعنی «میمون هاملین» استفاده می‌شود. صورت آن‌ها دارای یک نوار عمودی است که از ابرو تا لب شروع می‌شود و به یک نوار افقی روی برآمدگی ابرو‌ها می‌رسد و حرف T انگلیسی را تشکیل می‌دهد. این میمون‌های راه راه می‌توانند در طیفی از رنگ‌های روشن مانند کرم زرد تا سفید باشند.

تیره‌ترین سایه پوششی آن‌ها در زیر شکم، بازو‌ها و اندام‌های عقبی که خز کاملاً سیاه است دیده می‌شود. پشت میمون‌های بالغ دارای خز تیره با هایلایت خاکستری زیتونی است. خز تیره آن‌ها را برای شکارچیان خود در برخی جا‌هایی که آن‌ها ساکنند غیرقابل شناسایی می‌کند. خز میمون صورت جغدی ریز، بلند و متراکم است.

به گزارش راز بقا؛ بچه‌های میمون‌های هاملین، پوشش زرد قهوه‌ای دارند که بعداً به سیاه تبدیل می‌شود و با رشد و رسیدن به مرحله بزرگسالی به تدریج تغییر می‌کند و تیره می‌شود. میمون‌های ماده و نر هاملین دارای نواحی تناسلی و باسن برهنه و با پوست آبی هستند. اندام تناسلی نر‌ها معمولاً به دلیل رنگ قرمز مایل به صورتی و کیسه بیضه آبی، روشن‌ترین قسمت بدن آنهاست. اما این رنگ روشن با ورود به مرحله نوجوانی نیز تغییر می‌کند، بنابراین می‌تواند نشان دهنده بلوغ جنسی باشد.

این میمون روی سینه خود غدد بویایی دارد که با آن قلمرو خود را مشخص می‌کند. گفته شده که این میمون در اسارت و در دستان انسان‌ها حدود ۳۳ سال عمر می‌کند و در طبیعت نیز به طور میانگین ۲۷ سال عمر می‌کند. 

سبک زندگی میمون صورت جغدی

میمون‌های صورت جغدی در دسته‌ها یا گروه‌هایی با حدود ۱۰ میمون زندگی می‌کنند. هر گروه، نر غالب خود را دارد. نر‌ها بزرگتر از ماده‌ها هستند و طول متوسط بدن آن‌ها حدود ۵۰ تا ۶۵ سانتی متر و میانگین وزن بدن آن‌ها بین ۱۵، ۷ تا ۱۰ کیلوگرم است. از سوی دیگر، طول بدن ماده‌ها به طور متوسط ۴۰ تا ۵۵ سانتی متر و محدوده وزنی متوسط ۴.۵ تا ۶ کیلوگرم است.

این گونه دارای یک جفت پا و دست منحصر به فرد با استخوان‌های بلند انگشتان دست و پا است. این موضوع به آن‌ها کمک می‌کند تا یک چنگال قوی داشته باشند و برای سفر روی بامبوی خیس بسیار مفید است.

میمون‌های هاملین بیشتر شاخه‌های بامبو را می‌خورند چرا که به خوبی از ساقه‌ها جدا می‌شوند. آن‌ها همچنین در طول سال از برگ‌ها و درختچه‌های سایر گونه‌های گیاهی نیز تغذیه می‌کنند. این میمون‌ها مقداری قارچ، گل، مغز، حشرات و گلسنگ و همچنین میوه‌هایی مانند شاه توت مصرف می‌کنند. میوه بخش کوچکی از رژیم غذایی جمعیت میمون‌های صورت جغدی جنگل‌های بامبو است، اما برای جمعیت‌هایی که در جنگل‌های دشت زندگی می‌کنند اهمیت بیشتری دارد. برخی از انواع این میمون‌ها از دانه‌های افتاده درخت ساسیوود و از دانه‌های جوانه زده درختی همیشه سبز به نام Gilbertiodendron dewevrei تغذیه می‌کنند که بسیاری از پستانداران دیگر نیز از آن تغذیه می‌کنند.

میمون‌های هاملین بیشتر وقت خود را روی زمین می‌گذرانند و در حین جستجوی علوفه به صورت چهارپا راه می‌روند اگرچه آن‌ها کاملاً قادر به بالا رفتن در جهت عمودی نیز هستند، زیرا فالانژ‌های کشیده‌شان به آن‌ها اجازه می‌دهد به راحتی بامبوی خیس را در دست بگیرند.

به دلیل مکان‌های دور افتاده و جنگلی انبوه، مشاهده میمون‌های هاملین در طبیعت دشوار است. اگرچه مستند نیست، اما به احتمال زیاد، مانند گونه‌های مشابه گنون، شب‌ها روی درختان استراحت می‌کنند و به تنهایی روی یک شاخه می‌خوابند یا با چند نفر دیگر از گروه جمع می‌شوند. 

آن‌ها پیوند‌های اجتماعی را از طریق آراستگی حفظ می‌کنند. مشاهدات در جمعیت‌های اسیر نشان می‌دهد که آن‌ها چند ساعت در روز را صرف نظافت یکدیگر می‌کنند. مانند سایر گنون ها، این احتمال وجود دارد که رتبه یک زن در گروه با سن او تعیین شود - کوچکترین خواهر از نظر رتبه بالاتر از خواهران بزرگتر است. 

میمون‌های صورت جغدی همیشه هنگام سحر برای شروع روز صدا می‌کنند. آن‌ها از چندین صدا برای برقراری ارتباط با مکان خود استفاده می‌کنند، گروه را در کنار هم نگه می‌دارند، یک جفت را جذب می‌کنند و در صورت نزدیک شدن شکارچیان به گروه هشدار می‌دهند. این صدا‌ها شامل فراخوان‌های «بوم»‌مانند است. در مقایسه با دیگر گونه‌های نخستی‌سانان، صدای آن‌ها نسبتاً آرام است. ندای ماده یک تکان ناله است، در حالی که صدای نر یک «بوم عمیق» است. نوزادان از صدای جیر جیر بلند استفاده می‌کنند، اما به سرعت یاد می‌گیرند که از صدا‌های کمتر و آرام‌تر استفاده کنند.

هم نر‌ها و هم ماده‌ها غده‌ای روی قفسه سینه دارند که از آن برای مالیدن درختان و علامت گذاری قلمروشان استفاده می‌کنند. این رایحه‌ها به آن‌ها اجازه می‌دهد تا حضور اعضای غیر گروه را که به قلمروشان نفوذ می‌کنند، تشخیص دهند. این میمون‌ها طیف محدودی از نشانه‌های بصری برای برقراری ارتباط با یکدیگر دارند. تنها دو ژست ارتباطی شناخته شده، کج کردن سر و چشمک زدن! اندام تناسلی است. 

تولید مثل میمون صورت جغدی

فصل زاد و ولد این گونه در ماه‌های اردیبهشت تا مهر است و دوران بارداری ماده‌ها بین ۵ تا ۶ ماه به طول می‌انجامد. به طور معمول، این میمون تنها یک فرزند به دنیا می‌آورد، اما موارد نادری وجود دارد که بچه‌های دوقلو به دنیا بیایند. بین دو زایمان آن‌ها ۲ سال فاصله است. فرزندان با چهره‌های صورتی بامزه متولد می‌شوند که معمولاً با رشد آن‌ها تیره می‌شوند. بچه‌های ماده در حدود ۵ سالگی به بلوغ می‌رسند در حالی که سن بلوغ نر‌ها بین ۶ تا ۷ سالگی است.