سیاه‌ خروس کانادایی؛ مرغ احمقی که روی درخت زندگی می‌کند و یک بی‌بند و بار جنسی است!

راز بقا: سیاه خروس کانادایی (Canachites canadensis)، همچنین با نام‌های باقرقره صنوبری، مرغ صنوبری یا مرغ احمق نیز شناخته می‌شود، این پرنده یک سیاه‌خروس با اندازه متوسط است که در جنگل‌های شمال شرقی مخروطیان یا تایگا در آمریکای شمالی زندگی می‌کند و تنها عضو از جنس Canachites است.

به گزارش راز بقا، این یکی از درختی‌ترین گونه‌های سیاه‌خروس است که به خوبی برای نشستن و حرکت در درختان سازگار است. هنگامی که یک شکارچی به آن نزدیک می‌شود، به میزان شگفت انگیزی بر استتار و بی حرکتی تکیه می‌کند. 

به عنوان مثال، این‌قدر بی‌حرکت می‌شود که به شکارچیان اجازه می‌دهد که تا چند قدمی‌اش بیایند و به یکباره پرواز می‌کند. همین ویژگی عدم ترس از انسان‌ها باعث شده که به «مرغ احمق» مشهور شود. 

ویژگی‌های سیاه‌خروس کانادایی

این سیاه‌خروس ۳۸ تا ۴۳ سانتی متر طول دارد. وزن نر‌ها ۵۵۰ تا ۶۵۰ گرم و ماده‌ها ۴۵۰ تا ۵۵۰ گرم است. گستره طول بال‌های سیاه‌خروس کانادایی ۵۴.۵ تا ۵۷.۵ سانتی متر است.

این نژاد‌ها از نظر پر، به خصوص در الگوی دم و وسعت سفیدی در قسمت زیرین شکم متفاوت هستند، اما به طور کلی نر‌های بالغ عمدتاً در بالا خاکستری و در زیر سیاه هستند و لکه‌های سفید در امتداد پهلو دارند. یک لکه قرمز از پوست برهنه دور چشم دارند که به نام «تاج ابرو» نامیده می‌شود.

این تاج ابروی قرمز را نباید با علامت زرد مشابهی که روی گونه‌های دیگر خروس‌ها از جمله خروس‌های دم تیز و تاریک یافت می‌شود، اشتباه گرفت. 

ماده‌های بالغ دارای رنگ قهوه‌ای خالدار (مورف قرمز) یا خاکستری خالدار (مورف خاکستری) با نوار‌های تیره و سفید در قسمت زیرین هستند. جوجه‌ها شبیه ماده‌ها هستند. 

ماده‌ها ممکن است با سیاه‌خروس‌های طوقی بومی آمریکای شمالی اشتباه گرفته شوند، اما دمی تیره با نواری رنگ پریده در انتها دارند (در حالی که در سیاه‌خروس برعکس است) و در هنگام هشدار، پر‌های تاج خود را مانند سیاه‌خروس‌های طوقی بلند نمی‌کند.

سیاه‌خروس‌های کانادایی در بین همه خروس‌ها بی‌صدا هستند، اما با این وجود تعدادی صدا دارند که برای هشدار به شکارچیان، دفع متجاوزان منطقه‌ای، حفظ انسجام جوجه‌ها یا تحریک برای جفت‌گیری استفاده می‌شوند. در زیرگونه franklinii، نر‌های سرزمینی به دلیل نمایش بال هایشان قابل توجه هستند. 

پس از یک پرواز کوتاه بین درختان، بال‌ها از پشت به هم نزدیک می‌شوند تا دو بال زدن تند به فاصله ۰.۵ ثانیه از هم ایجاد شود که صدای بال زدن به اندازه‌ای بلند است که گوش انسان در فاصله ۱۵۰ متری آن را می‌شنود. 

برای مطالعه بیشتر بخوانید:

مرغ گلپایگانی؛ مرغ دورگه‌ای که با ارزش‌ترین مرغ ایران است

شامو؛ خروس جنگی ژاپنی که در مبارزه همه حریفانش را زنده زنده می‌خورد!

به گزارش راز بقا این نمایش‌های قلمرویی گاهی اوقات می‌توانند با چنین کف زدنی ایجاد شوند و می‌توانند برای شناسایی مناطق مردانه و تخمین تراکم آن‌ها استفاده شوند. 
سایر صدا‌های غیر آوازی عبارتند از ضربه‌های نرم توسط نر‌های سرزمینی (صدایی که توسط ضربان بال‌ها تولید می‌شود) و صدای دم و نیز صدایی که توسط پر‌های دم هنگام پرواز تولید می‌شود.

زیستگاه سیاه‌خروس کانادایی

سیاه‌خروس کانادایی در سراسر کانادا یافت می‌شود. در ایالات متحده، آلاسکا، شمال نیوانگلند، آدیرونداکس در نیویورک، شمال میشیگان، شمال شرقی مینه‌سوتا، شمال ویسکانسین و جنگل‌های مخروطی کوهستانی مونتانا، آیداهو، مین، اورگان و واشنگتن وجود دارد. 

این پرنده همیشه با جنگل‌های مخروطی‌ها مرتبط است، چه کاج چه صنوبر. به نظر می‌رسد که آن‌ها وراثت توسط جوان‌ها را ترجیح می‌دهند. در تابستان آن‌ها را می‌توان در نزدیکی زیر درخت‌های غنی از زغال اخته و سایر درختچه‌ها یافت و در زمستان آن‌ها توده‌های متراکم را ترجیح می‌دهند.

اکولوژی و رفتار 

این گونه به جای پرواز ترجیح می‌دهد روی زمین یا کنار تنه درخت راه برود. مانند سایر سیاه‌خروس‌ها، در پاییز «کفش‌های برفی» (کشش‌های جانبی کوتاه یا پکتیشن ها) روی انگشتان پا رشد می‌کنند. این باعث افزایش سطح انگشتان پا می‌شود و به حمایت از پرنده بر روی برف و احتمالاً گرفتن شاخه‌ها نیز کمک می‌کند.

 پکتیناسیون‌ها در بهار می‌ریزند. پرواز‌های این پرنده زیبا معمولاً در فواصل کوتاه انجام می‌شوند، معمولاً از یک نقطه از زمین تا درختی در همان نزدیکی یا برعکس. پرواز می‌تواند سریع باشد، اما هیچ اندازه گیری واقعی سرعت انجام نشده است.

تولید مثل سیاه‌خروس کانادایی

نر‌ها به لحاظ جنسی بی‌بند و بار هستند. آن‌ها منطقه‌ای را پراکنده و اعلام می‌کنند که ماده‌ها برای جفت گیری از آن بازدید می‌کنند. ماده‌ها تنها مسئول بقیه تلاش‌های تولیدمثلی و بزرگ کردن جوجه‌ها هستند، اگرچه نر‌ها با جوجه‌های جوان می‌مانند و به نظر می‌رسد که به حفظ جوجه‌ها کمک می‌کنند. 

برای لانه، یک فرورفتگی در زمین را در کنار یک بوته یا زیر شاخه‌های مخروطی کم ارتفاع یا یک درخت افتاده، دور از سایر ماده‌ها و از قلمرو سایر نر‌ها، ایجاد می‌کنند. 

لانه با علف ها، برگ‌ها و چند پر پوشیده شده است. فصل لانه سازی از اوایل اردیبهشت تا اوایل تیر است. ممکن است تا ۱۰ تخم بگذارند که تعداد معمول آن ۴ تا ۷ تخم است.

میزان تخم‌گذاری هر ۱.۴ روز یک تخم است. تخم‌ها حدود ۴۰ میلی‌متر هستند و به رنگ زیتونی یا زرد مایل به قهوه‌ای هستند که با لکه‌های قهوه‌ای مشخص شده‌اند. جوجه کشی با آخرین تخم گذاری شروع می‌شود و حدود ۲۴ روز طول می‌کشد.

جوجه‌ها هنگام بیرون آمدن از تخم حدود ۱۵ گرم هستند و زودرس هستند. آن‌ها به محض خشک شدن (حدود ۸ ساعت پس از خارج شدن از تخم) از لانه خارج می‌شوند. 

آن‌ها بعد از یک هفته قادر به بال زدن روی زمین هستند. جوجه‌ها در کنار هم می‌مانند و با مرغ همراه می‌شوند که در تمام طول شب و به طور مکرر در طول روز آن‌ها را پرورش می‌دهد تا زمانی که جوجه‌ها به ۳ تا ۵ هفته عمر برسند. 

جوجه‌ها در ۷۰ تا ۱۰۰ روزگی گروه را ترک کرده و مستقل می‌شوند. ماده‌ها فقط یک بار در سال تولید مثل می‌کنند. اکثر ماده‌ها برای اولین بار در ۱ سالگی تولید مثل می‌کنند، اما حدود نیمی از نر‌ها ایجاد قلمرو را تا ۲ سالگی به تاخیر می‌اندازند. 

به نظر می‌رسد طول عمر این گونه در طبیعت حدود ۵ تا ۶ سال باشد، اگرچه یک مطالعه در این باره نشان داده که دو نر و یک ماده حداقل ۱۳ سال عمر کرده اند.

رابطه سیاه‌خروس کانادایی با انسان

این گونه معمولاً توسط انسان‌ها شکار می‌شود. تعداد شکار این پرنده در اواخر دهه ۱۹۷۰ حدود ۱۸۸۰۰۰ پرنده در ایالات متحده و حدود ۳۶۰۰۰۰ پرنده در کانادا بود. 

با وجود اینکه کمترین نگرانی توسط IUCN در نظر گرفته شده، اما در ایالات متحده این پرنده طبق قوانین شکار بسیاری از ایالت‌های شمالی یک گونه حفاظت شده است. 

طبق گفته اداره ماهی و حیوانات شکاری آلاسکا، سیاه‌خروس کانادایی از ۱۰ اوت تا ۳۱ مارس و در برخی مناطق تا ۱۵ می‌برای شکار در آلاسکا در دسترس است. برعکس، در محدوده جنوبی در معرض خطر تلقی می‌شود.