موآ؛ پرنده‌ای غول‌پیکر با ۴ متر قد که آخرین دایناسور زمین بود و تا چند قرن پیش زنده بود!

راز بقا: همان زمانی که موآ (Moa) منقرض شد، مردم با اسلحه به یکدیگر شلیک می‌کردند و همدیگر را به راحتی می‌کشتند. جنگ صد ساله به پایان رسید و آزتک‌ها و اینکا‌ها در نوسان کامل بودند. انسان‌ها به تازگی نیوزلند را کشف کرده بودند و فرآیند انقراض و نابودی «موآ» کاملا به انجام رسیده بود. 

به گزارش راز بقا، پرنده موآ که البته توان پرواز نداشت تقریبا ۴ متر قد و ۲۳۰ کیلوگرم وزن داشت. این پرنده که در جزیره‌ای تنها با یک شکارچی زندگی می‌کرد، برای گروهی از افراد نیزه دار که به آنجا آمده بودند آماده نشده بود و به سرعت در عرض ۱۰۰ سال پس از ورود انسان، همراه با گونه‌های متعدد دیگر روند کاهش جمعیت را در پیش گرفت. 

تعداد زیادی بقایای موآ وجود دارد که DNA با کیفیتی هنوز درون آنهاست. به همین دلیل، یکی از نامزد‌های برتر برای احیا به روش شبیه سازی است.

موآ؛ پرنده‌ای که ۱۴۰۰ سال پیش منقرض شد

«موآ» یک گروه منقرض شده از پرندگان بدون پرواز هستند که در دوران پلیستوسن - هولوسین بومی نیوزلند بودند و ۹ گونه از آن در آنجا زندگی می‌کرد. دو گونه بزرگ این پرنده، Dinornis robustus و Dinornis novaezelandiae، به ارتفاع حدود ۳.۶ متر با گردن کشیده و وزن حدود ۲۳۰ کیلوگرم بودند، در حالی که کوچکترین موآ (Anomalopteryx didiformis) به اندازه یک بوقلمون بود. 

برآورد‌ها از جمعیت موآ در زمانی که پلینزی‌ها در حدود سال ۱۳۰۰ در نیوزیلند ساکن شدند، بین ۵۸۰۰۰ و تقریبا ۲.۵ میلیون نفر متفاوت است.

موآ به طور سنتی در گروه ratite قرار می‌گیرد با این حال، مطالعات ژنتیکی نشان داده که نزدیک‌ترین خویشاوندان آن‌ها تیناموس‌های پرنده آمریکای جنوبی هستند، که زمانی یک گروه خواهر برای موآ‌ها محسوب می‌شدند.

این ۹ گونه موآ تنها پرندگان بدون بال بودند که حتی فاقد باقیمانده بال‌هایی بودند که همه موآ‌های دیگر دارند. آن‌ها تا زمان ورود مائوری‌ها بزرگترین حیوانات خشکی و گیاهخواران غالب در جنگل ها، بوته زار‌ها و اکوسیستم‌های زیر آلپ نیوزیلند بودند و فقط توسط عقاب «هاست» شکار می‌شدند. انقراض موآ تنها طی ۱۰۰ سال پس از سکونت انسان در نیوزیلند، عمدتاً به دلیل شکار بی رویه رخ داد. 

ویژگی‌های موآ

موآ پرندگانی فوق العاده بودند و موآی غول پیکر جزیره جنوبی بزرگترین آن‌ها بود. ماده‌های بالغ تا ۲ متر قد داشتند و می‌توانستند تا ۳.۶ متر از سطح زمین به شاخ و برگ درختان برسند که آن‌ها را به بلندترین گونه پرنده شناخته شده تبدیل می‌کرد. 

موآی جزیره جنوبی البته یکی از دو گونه موآی غول پیکر بود، دیگری گونه کوچکتر جزیره شمالی است که در یک خانواده جداگانه از دو خانواده حاوی هفت گونه موآی کوچکتر قرار گرفته است. هر ۹ گونه موآ در بین پرندگان منحصر به فرد بودند، زیرا هیچ اثری از استخوان بال نداشتند.

به گزارش راز بقا مطالعه DNA نشان می‌دهد که همه گونه‌های موآ بیشتر با تیناموی آمریکای جنوبی مرتبط بودند تا کیوی نیوزلند. آن‌ها مهره داران زمینی غالب نیوزیلند بودند و پراکندگی تطبیقی بسیار بیشتری را نسبت به سایر پرندگان خشکی نیوزلند از خود نشان دادند. متأسفانه، همه آن‌ها ظرف چند قرن پس از ورود انسان منقرض شدند.

پراکندگی موآ عمدتاً در جزیره جنوبی اتفاق افتاد، جایی که هفت گونه (پنج بومی) وجود داشت، اگرچه وجود بیش از چهار گونه در هر مکان غیرمعمول بود. در مقابل، جزیره شمالی تنها چهار گونه موآ، از جمله دو گونه بومی داشت. پراکندگی و توزیع جمعیتی موآ با افزایش تنوع زیستگاهی در سراسر نیوزیلند در حدود ۵ تا ۸.۵ میلیون سال پیش همزمان بود و همین امر احتمالا تنوع بیشتر موآ در جزیره جنوبی را توضیح می‌دهد.

موآی غول پیکر جزیره جنوبی به طور گسترده در تمام زیستگاه‌های پوشش گیاهی از تپه‌های شنی ساحلی گرفته تا بوته زار‌های داخلی، جنگل ها، و علفزار‌ها در جزیره جنوبی را در بر می‌گرفت. 

هر دو گونه غول‌پیکر موآ (Dinornis) گردن بلندتر و قوی تری نسبت به سایر گونه‌های موآ داشتند و دارای سه مهره اضافی بودند. آن‌ها بیشترین تفاوت اندازه را بین جنس‌های هر گونه پرنده نشان دادند. 

همچنین ماده‌های بالغ بسیار بزرگتر از نر‌ها بودند. پرندگانی که در بوته زار‌های دشت زندگی می‌کردند بزرگتر از پرندگان جنگل‌های مرتفع بودند.

موآی غول پیکر جزیره جنوبی یک موآی بسیار بلند و نسبتاً باریک با سر نسبتاً کوچک، پهن و صاف و منقاری مستحکم، صاف و کمی منحنی بود. ماده‌ها به‌طور قابل‌توجهی بزرگ‌تر از نر‌ها بودند. چند پر منسوب به این گونه نشان می‌دهد که ظاهری ساده یا کمی رگه دار داشته است.