کشف شگفت‌انگیز قالیچه پرنده در ایران باستان؛ ایرانیان باستان چطور می‌جنگیدند؟

راز بقا: قالیچه‌های پرنده همواره یکی از جذاب‌ترین و رازآلودترین نماد‌های جادویی در تاریخ و افسانه‌ها بوده‌اند. این داستان‌ها، که ریشه در تخیل و خلاقیت مردمان گذشته دارند، گاه به افسانه‌های کهن و گاه به روایت‌های تاریخی نزدیک می‌شوند. در ایران، این قالیچه‌ها نقشی فراتر از افسانه داشته و در برهه‌هایی از تاریخ، به عنوان ابزار‌هایی برای مقاومت و مبارزه به کار گرفته شده‌اند.

قالیچه‌های پرنده در قلعه الموت

به گزارش راز بقا، قلعه الموت که در دوره اسماعیلیان به پایگاهی استراتژیک و مستحکم تبدیل شده بود، با داستان‌های شگفت‌انگیز بسیاری گره خورده است. از جمله این داستان‌ها، روایت استفاده از قالیچه‌های پرنده است. گفته می‌شود این قالیچه‌ها، که با بافتی خاص به نام «ایکات» ساخته می‌شدند، ترکیبی از فلزات سبک و ابریشم بودند و برای مقاصد نظامی و تزئینی استفاده می‌شدند. ویژگی خارق‌العاده این قالیچه‌ها، توانایی پرواز تا مدت چهار دقیقه بود. تیراندازان قلعه، در حالی که این قالیچه‌ها را می‌پوشیدند، قادر بودند در هوا پرواز کرده و دشمنان را از فواصل دور هدف بگیرند.

قالیچه‌های پرنده در قلعه بابک

قلعه بابک، یکی از دژ‌های تاریخی ایران، به دلیل موقعیت جغرافیایی خاص و دشوار، تقریباً غیرقابل دسترسی بود. به گزارش راز بقا این قلعه، که پایگاه بابک خرمدین در مبارزه علیه عباسیان بود، با افسانه‌های زیادی احاطه شده است. روایت شده که مدافعان قلعه از قالیچه‌های پرنده برای مقابله با دشمنان استفاده می‌کردند. این قالیچه‌ها که به لباس‌های پروازی مدرن مانند «وینگسوت» (wingsuit) شباهت داشتند، تیراندازان را قادر می‌ساختند تا از صخره‌های بلند عبور کرده و در هوا دشمن را غافلگیر کنند.

تصور کنید تیراندازانی که در دل آسمان، بر فراز دره‌های عمیق و صخره‌های سر به فلک کشیده، در حال پرواز بودند و تیر‌های مرگبار خود را به سوی مهاجمان رها می‌کردند. به گزارش راز بقا این فناوری، حتی برای زمان خود، شگفت‌انگیز و بی‌نظیر بود و شاید بتوان آن را پیشگام لباس‌های پروازی امروزی دانست.

نابودی قالیچه‌های پرنده در حمله اعراب

با حمله اعراب به ایران، بسیاری از دستاورد‌های فرهنگی و فناوری ایرانیان مورد هجوم قرار گرفت. به گزارش راز بقا قالیچه‌های پرنده نیز از این قاعده مستثنی نبودند. مهاجمان، پرواز را عملی شیطانی می‌دانستند و باور داشتند که تنها شیاطین می‌توانند در هوا حرکت کنند. به همین دلیل، تمامی کسانی که از این قالیچه‌ها استفاده می‌کردند، کشته شدند و خود قالیچه‌ها نیز نابود شدند. این اقدام، نه تنها به از بین رفتن یک فناوری خاص منجر شد، بلکه بخشی از فرهنگ و سنت ایرانیان را نیز از میان برد.

برای مطالعه بیش‌تر بخوانید:

از گاو درسته تا شترمرغ؛ محبوب‌ترین غذای ایرانیان باستان و پادشاهان هخامنشی چه بود؟

اسب نَسایی یا اژد‌های گیاهخوار؛ زیباترین اسب تاریخ که هخامنشیان آن را پرورش دادند و ۱۰ سال پیش منقرض شد

هوم یا ریش بُز؛ گیاهی مقدس و توهم‌زا که ایرانیان آن را می‌پرستیدند و در افغانستان با آن شیشه تولید می‌کنند!

استفاده از قالیچه‌های پرنده برای عزاداری

پس از نابودی قالیچه‌های پرنده، خانواده و عزیزان کسانی که در این راه کشته شده بودند، مراسمی نمادین برای گرامی‌داشت یاد آنها برگزار می‌کردند. این مراسم شامل به هوا فرستادن بادبادک‌هایی بود که تعداد حلقه‌های آنها نمادی از سال‌هایی بود که از مرگ عزیزانشان می‌گذشت. این سنت، به‌ویژه در میان بازماندگان مدافعان قلعه‌های الموت و بابک، رواج داشت و به نمادی از مقاومت و غم تبدیل شده بود.

بافت ایکات و نقش آن در قالیچه‌های پرنده

قالیچه‌های پرنده از بافتی خاص به نام «ایکات» ساخته می‌شدند که ترکیبی از ابریشم و فلزات سبک بود. به گزارش راز بقا این بافت، علاوه بر زیبایی ظاهری، به قالیچه‌ها مقاومت و سبکی لازم برای پرواز را می‌بخشید. گفته می‌شود که این تکنولوژی در زمان خود بسیار پیشرفته بوده و در زره‌ها و لباس‌های تزئینی نیز مورد استفاده قرار می‌گرفت.

اهمیت فرهنگی و تاریخی قالیچه‌های پرنده

قالیچه‌های پرنده، چه به عنوان واقعیت و چه به عنوان افسانه، بخشی از هویت فرهنگی و تاریخی ایران را تشکیل می‌دهند. این داستان‌ها، علاوه بر جذابیت ادبی، نشان‌دهنده توانمندی‌های علمی و هنری ایرانیان در دوره‌های مختلف تاریخی هستند. هرچند بسیاری از این دستاورد‌ها به دلیل شرایط تاریخی از بین رفته‌اند، اما تأثیر آنها در فرهنگ و ادبیات ایران و جهان همچنان باقی است.

قالیچه‌های پرنده نمادی از خلاقیت و نوآوری ایرانیان در تاریخ هستند. این داستان‌ها، چه افسانه باشند و چه واقعیت، نشان‌دهنده عزم و توانایی ایرانیان در غلبه بر محدودیت‌ها و چالش‌ها هستند. اگرچه این فناوری‌ها و دستاورد‌ها به دلیل حملات خارجی و گذر زمان از بین رفته‌اند، اما همچنان الهام‌بخش هنرمندان و مخترعان معاصر هستند و می‌توانند به عنوان بخشی از میراث فرهنگی ایران مورد توجه بیشتری قرار گیرند.