زورس؛ حیوان عقیم و شگفت‌انگیزی که حاصل جفت‌گیری اجباری گورخر و اسب است!

راز بقا: زورس یکی هیبریدهای اسب است که به نام زبروئید‌ها نیز شناخته می‌شود. این حیوان حاصل جفت‌گیری گورخر نر با یک اسب ماده (مادیان) است. «هبرا» نیز از ترکیب اسب نر و گورخر ماده شکل می‌گیرد. زورس بیشتر شبیه اسب است تا گورخر، اما به طرز شگفت‌انگیزی پوست آن مانند گورخر راه راه می‌شود. بسته به غالب بودن ژن گورخر و یا اسب، رنگ پوست این حیوان نادر متفاوت خواهد شد.

به گزارش راز بقا؛ تصاویری از زورس‌های بسیار زیبا منتشر شده است که از قضا با قیمت‌های بالا در بین دوست‌داران اسب، خرید و فروش می‌شود.

به لطف این جفت‌گیری زورس در برابر آفات و بیماری‌های خاصی که معمولاً هم بر اسب‌ها و هم بر الاغ‌ها تأثیر می‌گذارد مقاوم است، به این معنی که آن‌ها نه تنها جانورانی زیباو متفاوت هستند، بلکه حیوانات بسیار مقاومی نیز به شمار می‌روند. با توجه به این واقعیت که نه تنها سه زیرگونه مختلف گورخر وجود دارد، بلکه نزدیک به ۳۰۰ نژاد مختلف اسب اهلی نیز وجود دارد، زورس بسته به والدینش می‌تواند به طور چشمگیری، به ویژه در اندازه و رنگ، متفاوت باشد.

آناتومی و ظاهر زورس

زورس از نظر ظاهری بسیار شبیه اسب است، زیرا شکل، اندازه، رنگ و خلق و خوی خود را از مادر خود به ارث برده است. یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های Zorse نوار‌های تیره‌ای است که در پا‌ها و پشت آن پررنگ‌تر است و همچنین معمولاً در بقیه بدن، گردن و سر دیده می‌شود. زورس حیوانی است که دارای خز کوتاهی است که رنگ آن از قهوه‌ای روشن تا سیاه و یا قهوه‌ای تیره متغیر است، یال و دم تیره‌تر است (اگرچه ویژگی‌های دقیق زورس به نژاد اسب ماده بستگی دارد). زورس‌ها دارای سر بزرگ با پوزه بلند، گوش‌های کشیده و پرزدار و چشم‌های درشت و تیره با مژه‌های بلند هستند که به جلوگیری از ورود اشیا به چشم آن‌ها کمک می‌کند.

زورس‌ها پا‌های بلند و نازکی دارند که به طرز باورنکردنی عضلانی هستند و به سم‌های رنگی سیاه (اما گاهی سفید) ختم می‌شوند که از استخوان ساخته شده اند و به زورس اجازه می‌دهد در هنگام حرکت در زمین‌های مختلف استحکام بیشتری داشته باشد.

پراکندگی و زیستگاه زورس

برخلاف مورد Zonkey که ممکن است بدون دخالت مستقیم انسان به دنیا بیایند (زونکی حاصل جفتگیری گورخر و الاغ است)، تقریباً غیرممکن است که یک Zorse کاملاً وحشی بدون دخالت انسان متولد شود. سه زیر گونه مختلف از گورخر وجود دارد که در شرق و جنوب آفریقا در علفزار‌های باز ساوانا یافت می‌شوند، اما اسب وحشی، از نظر تاریخی بومی بخش‌هایی از اروپا و آسیا است به این معنی که این دو گونه به طور طبیعی با هم در یک مکان نیستند. در طبیعت در بخش‌هایی از آفریقا، اگرچه سکونت‌گاه‌های انسانی یا نزدیک به زیستگاه طبیعی گورخر هستند یا به آن نفوذ می‌کنند، ممکن است زورس نیمه‌وحشی با جفت‌گیری یک گورخر وحشی با یک اسب اهلی رخ دهد. با این حال، تقریباً همه زورس‌های جهان در باغ‌وحش‌ها یا مؤسسات حیوانات در سراسر جهان یافت می‌شوند و تعدادی نیز به عنوان اسب کار به‌ویژه در بخش‌هایی از آمریکای شمالی استفاده می‌شوند.

رفتار و سبک زندگی زورس

در طبیعت، هم گورخر‌ها و هم اسب‌ها در محیط طبیعی خود در گله‌هایی پرسه می‌زنند که می‌توانند بین دو تا بیش از دویست قلاده داشته باشند و زورس‌ها را به حیواناتی نسبتاً اجتماعی تبدیل می‌کنند که ترجیح می‌دهند با اسب‌های دیگر زندگی کنند. با این حال، خلق و خوی آن‌ها به طور کلی شبیه به مادرشان است. زورس‌ها حیواناتی قوی و عضلانی هستند که بیشتر عمر خود را به چرا می‌گذرانند و در کنار این واقعیت که دید در شب بهتری نسبت به مردم دارند، به استثنای یک نقطه کور در جلوی بینی، دید تقریباً ۳۶۰ درجه دارند. مستقیماً پشت سر آن‌ها گوش‌های بزرگ و خاردار زورس شنوایی باورنکردنی به این جانوران می‌دهد و سوراخ‌های بزرگ بینی آن‌ها به این معنی است که حس بویایی قوی نیز دارند.

بیشتر بخوانید

(تصاویر) زونکی؛ حیوان عقیمی که محصول جفت‌گیری اجباری گورخر و الاغ است

(تصاویر) اوکاپی؛ آیا این حیوان عجیب حاصل جفت‌گیری زرافه و گورخر است؟!

(تصاویر) هینی و قاطر؛ حاصل جفت‌گیری اسب نر و الاغ ماده و برعکس!

تولید مثل و چرخه‌های زندگی زورس Zorse

زورس‌ها مانند سایر حیوانات دورگه عقیم هستند و بنابراین قادر به تولید نسل از خود نیستند.

به گزارش راز بقا؛ زورس‌ها حیواناتی هستند که هنگام جفت گیری یک گورخر نر با اسب ماده تولید می‌شوند. پس از یک دوره بارداری که معمولاً حدود ۱۱ ماه طول می‌کشد، اسب ماده یک کره زورس را به دنیا می‌آورد. مانند فرزندان بسیاری دیگر از گیاهخواران سم دار، زورس می‌تواند در عرض یک ساعت پس از تولد بایستد و چند ساعت پس از آن شروع به دویدن می‌کند. اگرچه آن‌ها از نظر اندازه بسیار کوچکتر از والدین خود هستند، اما زورس با پا‌های فوق العاده بلندی متولد می‌شود که در واقع تقریباً قد آن‌ها در بزرگسالی است. مانند سایر حیوانات دورگه، از جمله زونکی‌ها و قاطرها، زورس‌ها عقیم هستند، به این معنی که اگرچه هنوز رفتار پرورشی طبیعی از خود نشان می‌دهند، اما قادر به تولید نسل از خود نیستند. زورس‌ها حیواناتی بسیار سالم و سرسخت هستند که می‌توانند بیش از ۳۰ سال عمر کنند.

رژیم غذایی زورس

مانند اسب‌های دیگر از جمله گورخر‌ها و اسب‌ها، زورس یک حیوان گیاه‌خوار است به این معنی که فقط گیاهان و مواد گیاهی را مصرف می‌کند تا تمام مواد مغذی مورد نیاز برای زنده ماندن را به دست آورد. آن‌ها تقریباً تمام وقت خود را به چرا می‌گذرانند و مانند اسب ها، زورس دارای حس چشایی پیشرفته‌ای است که به آن اجازه می‌دهد علف‌ها و غلات را در جستجوی مطلوب‌ترین غذا‌های خود دسته بندی کند. زورس عمدتاً علف‌ها، گیاهان و گل‌هایی را می‌خورد که در سطح زمین رشد می‌کنند، همراه با برگ‌ها، میوه‌ها و توت‌هایی که از درختان می‌چینند یا روی زمین پیدا کند. زورس‌ها معمولاً گیاهان سمی را نمی‌خورند، اما زمانی که منبع کافی از غذای مغذی‌تر وجود نداشته باشد، به خوردن گیاهان حاوی سموم متوسل می‌شوند. به طور عجیبی سیستم گوارشی Zorse طوری طراحی شده است که تقریباً به طور مداوم غذا در آن جریان دارد و به آن‌ها اجازه می‌دهد در صورت امکان تقریباً در تمام طول روز چرا کنند.

زورس‌ها از نظر اندازه کمی بزرگتر از گورخر‌ها هستند (بسته به جثه مادرشان) و بنابراین کشتن این شکارچیان قدرتمند کمی سخت‌تر است. اسب‌های وحشی در زیستگاه‌های بومی‌شان توسط دسته‌های گرگ یا خرس‌هایی شکار می‌شوند که سعی می‌کنند یک فرد به طور کلی کوچکتر یا ضعیف‌تر را از گله جدا کنند. با این حال، بزرگ‌ترین تهدید برای اسب‌های وحشی و جمعیت گورخر‌های آفریقا، از دست دادن زیستگاه یا به شکل سکونتگاه‌های انسانی در حال رشد یا پاک‌سازی زمین‌ها برای کشاورزی است، با کاهش جمعیت در بسیاری از محدوده‌های طبیعی.

حقایق و ویژگی‌های جالب درباره زورس‌ها

الگوی راه راه‌های زورس برای هر حیوانی منحصر به فرد است.

زورس تلاقی بین اسب نر گورخر و مادیان اهلی است، اما می‌توان از مادیان گورخر و اسب نر اهلی نیز استفاده کرد. با این حال، این امر چندان رایج نیست، زیرا صاحبان مادیان‌های با ارزش گورخر نمی‌خواهند یک سال از عمر تولیدمثلی خود را در تلاش برای تولید یک هیبرید تلف کنند، در حالی که می‌توانند به جای آن یک کره گورخر تولید کنند. در آفریقا، گورخر‌ها و اسب‌ها را اغلب با هم آمیخته می‌کنند تا زورس‌ها را ایجاد کنند که به عنوان حیوانات کوهنوردی برای حمل و نقل مردم و کالا‌ها به بالا و پایین کوه‌ها استفاده می‌شوند.

مانند پدر گورخرشان، الگوی راه راه‌های پررنگ زورس‌ها برای هر حیوان منحصر به فرد است (مثل اثر انگشت انسان ها)، به این معنی که آن‌ها را می‌توان به راحتی از یکدیگر متمایز کرد، و اگر به طور طبیعی در طبیعت یافت می‌شدند، می‌توانست آن‌ها نوعی استتار در محیط اطراف خود هستند.

رابطه با انسان‌ها

به گزارش راز بقا؛ زورس در ابتدا در انگلستان و آفریقا پرورش داده شد تا یک حیوان خانگی شبیه اسب اما متفاوت تولید شود که در برابر بیماری‌هایی که توسط مگس تسه تسه در آفریقا منتشر می‌شود مقاوم بود (گورخر‌ها مقاومت طبیعی دارند در حالی که خر‌ها و اسب‌های اهلی مقاومت ندارند) زورس‌ها امروزه برای سوارکاری، به عنوان حیوانات کار و به عنوان جاذبه در باغ وحش‌ها و موسسات حیوانات در سراسر جهان پرورش داده می‌شوند و نگهداری می‌شوند.

با توجه به اینکه زورس یک حیوان دورگه است و نمی‌تواند به گونه جدید به حیات خود ادامه دهد، در فهرست IUCN قرار نگرفته است. با این حال، سه گونه گورخر، با گورخر دشتی به عنوان کمترین نگرانی، گورخر کوهستانی به عنوان آسیب پذیر و گورخر گروی به عنوان در معرض خطر، فهرست شده اند. اسب پرژوالسکی، که تنها گونه اسب وحشی باقیمانده است، در واقع به شدت در معرض خطر انقراض است و جمعیت آن چنان کم شده است که صدای ناقوس انقراض این گونه ارزشمند از هم‌اکنون بلند شده است.