مرغ آراکانا؛ تنها مرغ جهان که سبیل چخماقی دارد و تخم آبی می‌گذارد!
مرغ آراکانا یک مرغ اهلی است که در کشور شیلی توسعه و پرورش داده شده و دارای شکل و شمایل عجیبی است. این مرغ روی گوشش پر دارد و بسیاری از آنها بدون دم و دنبالچه هستند و از سالانه حدود ۲۵۰ تخم سبز و آبی می‌گذارد. چهره این مرغ به نحوی تکامل یافته که انگار سبیل پرپشتی دارد.
راز بقا: «مرغ آراکانا» یک نژاد مرغ اهلی از کشور شیلی است. نام این مرغ از منطقه «آراکانیا» Araucanía در شیلی گرفته شده است که اعتقاد از آنجا نشأت گرفته است. شهرت این مرغ به دلیل رنگ تخم‌هایش است چرا که این مرغ تخم‌هایی با پوست آبی می‌گذارد و یکی از معدود نژاد‌هایی است که این کار را انجام می‌دهد.
به گزارش راز بقا، استاندارد‌های نژاد آراکانا از کشوری به کشور دیگر متفاوت است. گاهی اوقات ممکن است پرهای غیرعادی روی گوش داشته باشد و ممکن است بدون دم و دنبالچه باشد. در ایالات متحده، به همین دلیل، یعنی نداشتن دم و دنبالچه ممکن است به عنوان «رامپلیز» (Rumpless) آمریکای جنوبی شناخته شود.
هم پرهای گوش و هم نداشتن دم و دنبالچه ناشی از ژن‌های کشنده است، بنابراین همه پرندگان این ویژگی‌ها را نشان نمی‌دهند. نژاد «آمِراکانا» و هیبرید «ایستر اِگ» ایالات متحده، که همچنین تخم‌های آبی یا سبز می‌گذارند، هر دو از «آراکانا» گرفته شده اند.
تاریخچه مرغ آراکانا
تاریخچه اولیه مرغ آراکانا مستند نیست. این پرندگان در اوایل قرن بیستم معمولاً در آمریکای جنوبی دیده می‌شدند. «سالوادور کاستلو»، پرنده شناس اسپانیایی که در سال ۱۹۱۴ از شیلی دیدن کرد، این مرغ و خروس‌ها را دید و آنها را «گالینا آراکانا» Gallina Araucana نامید، این مرغ‌ها در میان مردم ماپوچه در منطقه آراکانیا شیلی یافت شدند که اسپانیایی‌ها آن را آراکانوس می‌نامیدند.
به گزارش راز بقا کاستلو معتقد بود که پرندگان متعلق به گونه جدیدی هستند و مشاهدات خود را در اولین کنگره جهانی طیور لاهه در سال ۱۹۲۱ گزارش کرد. نام سیستماتیک Gallus inauris برای آنها پیشنهاد شد و در دومین کنگره جهانی طیور در بارسلون در سال ۱۹۲۴ به تصویب رسید. بعد‌ها مشخص شد که این مرغ و خروس‌های آراکانا متعلق به گونه‌ای مشابه با مرغ‌های Gallus gallus domesticus است.
تخم‌های آبی آراکانا در این زمان در بین جوجه‌ها منحصربه‌فرد بود. در سال ۱۹۳۳ «رجینالد پونت» متخصص ژنتیک بریتانیایی نشان داد که ژن تخم آبی (اووسیان) در این مرغ‌ها نسبت به سفیدی غالب است، در حالی که در ترکیب با ژن‌های تخم قهوه‌ای، سایه‌های مختلفی از سبز و زیتونی تولید می‌شود. در دوران جدید بارها، نژاد آمِراکانا، مشتق شده از آراکانا نیز تخم‌های آبی می‌گذارد، در حالی که پرندگان دورگه حامل ژن غالب اقیانوس در ایالات متحده «ایستر اِگ» نامیده می‌شوند.
تخم‌های آبی آراکانا در دهه ۱۹۳۰ از نیوزلند به استرالیا برده شدند. این نژاد در دهه ۱۹۸۰ استاندارد شد. مرغ‌های تخم آبی از آمریکای جنوبی در زمان‌های مختلف در اوایل قرن بیستم به جزایر بریتانیا معرفی شدند. آراکانای مدرن از نوع بریتانیایی از پرندگان یک کشتی شیلیایی که در جزایر نزدیک اسکاتلند غرق شد، گرفته شده است. آراکانای بریتانیا توسط جورج مالکوم در اسکاتلند در دهه ۱۹۳۰ توسعه یافت.
برای مطالعه بیشتر بخوانید:
مرغ و خروس کوشین؛ مرغ ۵ کیلویی چینی که پا ندارد!
سیاه خروس کانادایی؛ مرغ احمقی که روی درخت زندگی می‌کند و یک بی‌بند و بار جنسی است!
بحث‌های طولانی و بی‌نتیجه‌ای در مورد منشأ آراکانا وجود دارد؛ اینکه آیا آنها از مرغ‌های اروپایی که بعد از ورود کلمب به قاره آمریکا در سال ۱۴۹۲ نشأت می‌گیرند یا اینکه قبلاً وجود داشته است. گزارشی که در سال ۲۰۰۷ در مورد استخوان‌های مرغ یافت شده در شبه‌جزیره آراوکو در جنوب مرکزی شیلی منتشر شد، منشا پیش‌کلمبیایی و احتمالاً پلی‌نزی را نشان می‌دهد. گزارش سال ۲۰۰۸ برعکس هیچ مدرکی مبنی بر ورود پیشاکلمبیایی این پرندگان از پلی‌نزی ارائه نکرد.
ویژگی‌های مرغ آراکانا
آراکانا در دو نوع هم با اندازه کامل و هم بانتم و کوچک وجود دارد. آنها ممکن است به طور معمول با دم یا بدون بدون دم باشند. آراکانا یک شانه نخودی دارد و تقریباً ۲۵۰ تخم آبی یا سبز در سال می‌گذارد. در استرالیا، تنها آراکانای دم دار در استاندارد‌های طیور استرالیا به رسمیت شناخته شده است؛ اما هر دو نوع یعنی دم‌دار و بدون دم ممکن است به نمایش گذاشته شوند.
استاندارد بریتانیا هم دم‌دار و هم بی‌دم را می‌پذیرد؛ آنها ممکن است به عنوان نژاد‌های جداگانه در نظر گرفته شوند. نوع بریتانیایی آراکانا دارای ریش و ماف است که لاله گوش را پنهان می‌کند.
در آمریکای شمالی، آراکانا دارای گوش‌های بلند و بدون دم است. از آنجایی که هم پرهای گوش و هم بی دمی ناشی از آلل‌های کشنده اتوزومال غالب هستند، همه پرندگان نمی‌توانند این ویژگی‌ها را نشان دهند. پرهای روی سر این پرنده طوری تکامل یافته که از دور شبیه به سبیل یک انسان به نظر می‌رسد
به گزارش راز بقا در مجموع بیست نوع رنگ پر بال برای آراکانا توسط انجمن طیور اروپا فهرست شده است. از این تعداد، پنج مورد توسط انجمن طیور آمریکا برای پرندگان بزرگ به رسمیت شناخته شده اند: سیاه، قرمز سینه سیاه، بال اردکی نقره ای، بال اردکی طلایی، و سفید. برای بانتام‌ها یا مرغ‌های کوچک اندام، رنگ گاومیشی به این‌ها اضافه می‌شود.
استاندارد طیور استرالیا، سیاه، فاخته‌ای، بنفش کمرنگ، اسپلش، سفید و هر رنگی را که در نژاد انگلیسی قدیمی استاندارد است به رسمیت می‌شناسد. انجمن طیور بریتانیا دوازده رنگ را می‌شناسد: مشکی، سیاه - قرمز، آبی، آبی-قرمز، کرلی، فاخته ای، بال اردکی طلایی، بنفش کمرنگ، کپه ای، بال اردکی نقره ای، درخشان رنگارنگ (اسپنگلد) و سفید.
لینک کپی شد
خواندنی‌ها
مرغ و خروس فونیکس؛ مرغ و خروسی ژاپنی که واقعیترین مرغ و خروس جهان هستند!
مرغ لهستانی؛ مرغ کاکلدار شگفتانگیزی که گوشتش خوردنی نیست!
مرغ و خروس فریزین؛ مرغ و خروس باستانی هلندی که به اشتباه یارانهاش قطع شد!
«مرغ کشیش»؛ مرغ و خروس بلژیکی نژاد براکل که به «تخمگذار هرروزه» معروف است
مرغ و خروس کاداکنات؛ مرغی با گوشت سیاه که مرده را زنده می‌کند و ۱۵۰ میلیون تومان میارزد!
مرغ دامپی؛ مرغ و خروس کوتوله اسکاتلندی که پا ندارد!
مرغ لامونا؛ مرغ آمریکایی که به دلیل پوست زردش بسیار محبوب است
مرغ و خروس سراما؛ مرغ معروف به «جنگجوی شجاع» که شبیه انسان راه میرود!
مرغ هامبورگ؛ مرغ شگفتانگیزی که حاصل جفتگیری مرغ و قرقاول است و مثل کبوتر پرواز می‌کند!
مرغ ابریشمی؛ مرغی چینی شبیه یک گلوله پنبه که گوشتش سیاه است!
عجیبترین خروس جهان؛ این هیولای ۱۰۰ میلیونی ترکیبی از طوطی، طاووس و توتفرنگی است!
«آیام سمانی»؛ عجیبترین خروس دنیا که نماد اندونزی است و حتی گوشتش نیز سیاه است!
مرغ اژدها؛ مرغی ویتنامی که گوشت پاهایش ۱۲۰ میلیون تومان قیمت دارد!
«خروس کاسپین»؛ بزرگترین کبک ایران که آوازی ترسناک و آخرالزمانی دارد
مرغ سلطان؛ مرغ بسیار کمیاب ترکیه که پایان قرون وسطی را اعلام کرد!
خروس لاری افغان؛ هرکول خروس‌ها و هیولای جنگی بیرحمی که در جهان رقیب ندارد
ارسال نظر
ویدیوهای برگزیده
دنیای گیاهان
علم و کیهان