آنهینگا یا پرنده مار؛ شکارچی ترسناکی که بینی ندارد و لباس مخصوص جفت‌گیری می‌پوشد

راز بقا: آنهینگا (Anhinga) که گاهی اوقات به آن پرنده مار (Snakebird)، دارتر (Darter)، دارتر آمریکایی (American Darter) یا بوقلمون آبی (Water Turkey) نیز گفته می‌شود، پرنده آبی نواحی گرمتر قاره آمریکا است. 

به گزارش راز بقا، کلمه anhinga از زبان برزیلی توپی (زبان مردم بومی برزیل به نام توپی) گرفته شده و به معنای «پرنده شیطان» یا «پرنده مار» است. منشأ نام این پرنده در هنگام شنا مشخص می‌شود: فقط گردن بالای آب ظاهر می‌شود، بنابراین پرنده مانند مار آماده ضربه زدن به نظر می‌رسد. آن‌ها سوراخ بینی خارجی ندارند و تنها از طریق «اِپی گلوت» تنفس می‌کنند. 

آنهینگا در خانواده دارتر، Anhingidae قرار می‌گیرد و با دارتر‌های هندی (Anhinga melanogaster)، آفریقایی (Anhinga rufa) و استرالیایی (Anhinga novaehollandiae) نسبت نزدیکی دارد. مانند دیگر دارترها، آنهینگا با نیزه زدن ماهی و دیگر طعمه‌های کوچک با استفاده از منقار تیز و باریک خود شکار می‌کند.

ویژگی‌های آنهینگا

آنهینگا پرنده‌ای بزرگ است که طول آن تقریباً ۸۹ سانتی‌متر و طول بال‌های آن ۱.۱۴ متر است. این پرنده دارای نوک دم نخودی رنگ گسترده‌تر است. وزن آن‌ها به طور متوسط حدود ۱.۲۲ کیلوگرم است. منقار این پرنده نسبتاً بلند (تقریباً دو برابر طول سر)، نوک تیز و زرد است و انگشتان باله‌دار این پرنده نیز زردرنگ است. 

نر سیاه و سبز براق با بالها، پایه بال‌ها و دم سیاه مایل به آبی براق است. نوک دم سفید است و پشت سر و گردن پر‌های درازی دارد که به رنگ خاکستری یا بنفش روشن مایل به سفید هستند. قسمت فوقانی پشت بدن و بال‌ها با رنگ سفید خالدار یا رگه دار است.

به گزارش راز بقا آنهینگای ماده شبیه به نر است به جز سر، گردن و بالای سینه‌اش که به رنگ خاکستری کم رنگ یا قهوه‌ای روشن است. پایین سینه به رنگ شاه بلوطی است و پشت آن قهوه ای‌تر از نر است.

هنگام بیرون آمدن از تخم تاس است، اما در عرض چند روز برنزه می‌شود. در عرض دو هفته، رنگ برنزه با رنگ سفید جایگزین می‌شود. سه هفته پس از جوجه ریزی، اولین پر‌های جوجه ظاهر می‌شوند. جوجه‌ها تا زمانی که برای اولین بار تولید مثل کنند، معمولاً پس از زمستان دوم یا سوم، عمدتا قهوه‌ای هستند.

این پرنده به دلیل اندازه و شکل اغلب با «باکلان دو کاکل» اشتباه گرفته می‌شود، اگرچه این دو گونه را می‌توان از طریق دم و منقارشان متمایز کرد. دم آنهینگا پهن‌تر و بسیار بلندتر از دم باکلان است. منقار آنهینگا نوک تیز است، در حالی که منقار باکلان دارای نوک قلابی است. 

رفتارشناسی آنهینگا

آنهینگا با لگد زدن از طریق پا‌های باله‌دار خود شنا می‌کنند تا طعمه خود، شامل ماهی یا دوزیستان را در زیر آب تعقیب کند و سپس با دراز کردن سریع گردن خمیده خود به آن‌ها با منقار نیزه می‌زند. 

آن‌ها برای مصرف و بلعیدن طعمه به سطح زمین می‌آیند. برخلاف اردک‌ها، عقاب دریایی و پلیکان‌ها که پر‌های خود را با روغن غده اوروپیژیال می‌پوشانند، آنهینگا این توانایی را ندارد. آنهینگا فاقد پر‌های ضدآب بر روی بدن خود است، که باعث می‌شود پس از غوطه‌ور شدن در آب، آن‌ها اشباع شوند، در حالی که پر‌های پرواز کمی کمتر خیس‌شونده هستند.

 بنابراین، عادت آن‌ها به آفتاب گرفتن با بال‌های کاملا باز شده بسیار مهم است. استخوان‌های متراکم، پر‌های خیس و خاصیت شناوری خنثی آن‌ها در آب به آن‌ها اجازه می‌دهد تا به طور کامل در آب غوطه‌ور شوند و طعمه‌های زیر آب را شکار کنند.

آنهینگا نمی‌تواند برای مسافت طولانی با پر‌های خیس شده پرواز کند. اگر بخواهند در حالت خیس پرواز کنند، دشواری قابل توجهی را تجربه می‌کنند. این پرندگان در حین «دویدن» روی سطح آب برای فاصله کوتاهی (اغلب در حال فرار از یک تهدید) بال‌های خود را به شدت تکان می‌دهند. 

به گزارش راز بقا مانند باکلان، آنهینگا روی درختان، کنده‌ها یا صخره‌های افتاده نزدیک لبه آب نشسته و با بال‌های و پر‌های به شکل نیم‌دایره‌ای باز شده رو به خورشید قرار می‌گیرند تا خشک شوند و گرمای خورشید را جذب کنندآنهینگا همچنین گرمای بدن را نسبتاً سریع از دست می‌دهد، و موقعیت قرارگیری‌شان به آن‌ها کمک می‌کند تا تشعشعات خورشیدی را برای مقابله با آن جذب کنند. از آنجایی که آنهینگا در موقعیت خشک کردن شبیه بوقلمون نر است، در زبان عامیانه به آن «بوقلمون آبی» یا «بوقلمون باتلاقی» گفته می‌شود.

در باتلاق‌های ایالت‌های جنوب شرقی آمریکا، آنهینگا معمولاً در حال شنا و غواصی یا نشستن روی درختان کنار آب دیده می‌شود. در بیشتر فصول، جذاب‌ترین چیز در مورد آنها، طرح سفید روی بال‌ها و کتف‌هایشان است. 

در فصل جفت‌گیری، آن‌ها بازی خود را افزایش می‌دهند: پوست قهوه‌ای مایل به کدر روی صورت آن‌ها به رنگ آبی کمرنگ روشن تا فیروزه‌ای تبدیل می‌شود.  هنگامی که پر‌های گردن خود را پف می‌کنند و با نوک‌های نیزه مانند خود حالت می‌گیرند، بدون شک جذابیت خود را برای جنس مخالف افزایش می‌دهند (تصویر بالا).