تایتانوسورها؛ بزرگترین حیوان خشکی در تاریخ زمین را ببینید!

راز بقا: دایناسور‌های سوروپود کلاسیک - گیاهخواران چهار پا که به خاطر گردن و دم بلندشان معروف هستند؛ مانند براکیوساروس، آپاتوساروس و دیپلودوکوس از دهه ۱۸۰۰ به عنوان پایه استاندارد در موزه‌های علم مطرح بوده‌اند.

به گزارش راز بقا، این موجودات با مغز کوچک و بدن عظیم خود، مدت‌ها نمونه الگووار حیواناتی بودند که قرار بوده منقرض شوند. اما اکتشافات اخیر، روایت سوروپود محکوم به فنا را کاملاً بازنویسی کرده است.

مطالعه بر روی گروه کمتر شناخته شده دایناسور‌های سوروپود یعنی تایتانوسوریا یا «خزندگان تایتانیک» نشان می‌دهد که تایتانوسور‌ها مدت‌ها پس از ناپدید شدن عموزاده‌های معروف ترشان، به جای انقراض تازه شکوفا شدند. آن‌ها نه تنها بزرگ و در هر هفت قاره حضور داشتند، بلکه در میان دایناسور‌های تازه تکامل یافته، منقار اردکی و شاخدار خود را حفظ کردند، تا اینکه یک سیارک به زمین برخورد کرد و به عصر دایناسور‌ها پایان داد.
راز موفقیت بیولوژیکی چشمگیر تایتانوسور‌ها احتمالا این است که آن‌ها بهترین ویژگی‌های خزندگان و پستانداران را با هم ادغام کردند تا شیوه‌ای منحصر به فرد از زندگی را شکل دهند.

حرکت با قاره‌ها

تایتانوسور‌ها در دوره کرتاسه اولیه، نزدیک به ۱۲۶ میلیون سال پیش به وجود آمدند، در زمانی که بسیاری از خشکی‌های زمین و قاره‌ها نسبت به امروز بسیار نزدیک‌تر به هم بودند. طی ۷۵ تا ۸۰ میلیون سال بعدی، قاره‌ها به آرامی از هم جدا شدند و تایتانوسور‌ها همراه با تغییرات قاره‌ها حرکت کردند و در سراسر جهان توزیع شدند.

نزدیک به ۱۰۰ گونه از تایتانوسور‌ها وجود داشت که بیش از ۳۰ درصد دایناسور‌های سوروپود شناخته شده را تشکیل می‌دهند. اندازه آن‌ها بسیار متفاوت بود. از بزرگترین سوروپود‌های شناخته شده کشف شده تا کنون، از جمله آرژانتینوسوروس، پاتاگوتیتان و فوتالونکوزاروس، که وزن آن‌ها بیش از ۶۰ تن (۵۴.۴ تن متریک) و بزرگتر از یک نصف کامیون بودند، تا کوچکترین ساروپود‌های شناخته شده، از جمله رینکونسوروس، سالتازاروس و ماگیاروسوروس که تنها حول و حوش ۶ تن وزن داشتند و به اندازه یک فیل آفریقایی بودند.

از نوزادان تا تایتان‌ها

تایتانوسور‌ها مانند بسیاری از خزندگان، زندگی خود را از سایز‌های نسبتاً کوچکی آغاز کردند و از تخم‌هایی که بزرگتر از گریپ فروت بیشتر نبودند بیرون آمدند.

بهترین داده‌ها در مورد لانه‌ها و تخم‌های تایتانوسور‌ها از سایتی در آرژانتین به نام «آکا ماهوو» (Auca Mahuevo) به دست آمده است که دارای سنگ‌های ۷۵ میلیون ساله است. این سایت حاوی صد‌ها لانه فسیل شده و حاوی هزاران تخم است که برخی از آن‌ها به خوبی حفظ شده اند و دانشمندان آثار پوستی را از رویان‌های باستانی از خلال بررسی آن‌ها به دست آوردند.

تایتانوسور؛ بزرگترین دایناسوری که تاکنون در موزه تاریخی طبیعی آمریکا نمایش داده شده است. این نمایش مربوط به ژوئیه ۲۰۱۶ است.  

تعداد زیادی از لانه‌هایی که با هم در لایه‌های زمین‌شناسی متعدد پیدا شده‌اند، نشان می‌دهد که تایتانوسور‌ها به طور مکرر برای تخم‌گذاری به این مکان بازگشته‌اند. فاصله لانه‌ها به قدری نزدیک است که بعید است یک تایتانوسور بالغ بتواند آزادانه در لانه حرکت کند. تیتانوسور‌ها احتمالاً شیوه فرزندپروری بدون مداخله داشتند، شبیه به بسیاری از خزندگان که تخم‌های متعددی می‌گذارند و زمان زیادی را صرف نگهداری از لانه یا مراقبت از جوجه‌ها نمی‌کنند.

قد یک تایتانوسور تازه از تخم بیرون آمده ۳۰ سانتی متر، طول ۱ متر و وزنش حدود ۵ تا ۵.۲ کیلوگرم بود. شواهد اخیر از سایتی در ماداگاسکار حاکی از آن است که این تایتان‌های کوچک در حال سر و صدا به دنیا آمده اند.

استخوان‌های فسیل شده از گونه «راپتوسور» نشان می‌دهد که تا زمانی که آن‌ها به لحاظ قدی تا زانوی یک انسان امروزی بودند، احتمالاً از خودشان محافظت می‌کردند. جزئیات میکروسکوپی استخوان‌ها نشان می‌دهد که بچه راپتوسور احتمالاً به طور مستقل به دنبال گیاهان غذا بوده و بسیار زیرک‌تر از خویشاوندان بالغ خود حرکت می‌کند.

در قرن اول علم دایناسورها، دیرینه شناسان تایتانوسور‌ها را خزندگان غول پیکر و بیش از حد رشد کرده تصور می‌کردند و از نرخ رشد خزندگان برای پیش بینی نقاط عطف آن‌ها استفاده می‌کردند. در این مدل رشد آهسته، حتی کوچکترین تایتانوسور‌ها نیز تقریباً یک قرن طول می‌کشید تا به اندازه کامل خود برسند، به این معنی که آن‌ها برای بخش مهمی از زندگی خود نسبتاً کوچک بودند. شواهد جدید نشان می‌دهد که این الگوی رشد بعید است.

دانشمندان جدید استخوان‌های تیتانوسور‌ها را با بزرگنمایی بالا مطالعه می‌کنند تا رشد آن‌ها را بهتر درک کنند. همچنین آن‌ها به الگو‌های میکروسکوپی مواد معدنی استخوان و همچنین تراکم و معماری فضا‌هایی که رگ‌های خونی و سلول‌ها را نگه می‌دارند نگاه می‌کنند. 

هرچه عرضه خون به استخوان متراکم‌تر باشد، حیوان سریعتر رشد می‌کند. این علائم در حیوانات زنده نیز وجود دارد و می‌تواند به طور دقیق نرخ رشد، ناهنجاری‌ها و حتی سن را منعکس کند.

داده‌های استخوانی نشان می‌دهد که نرخ رشد تایتانوسور‌ها معادل نرخ رشد پستاندارانی مانند نهنگ‌ها بوده یعنی بسیار سریع‌تر از هر خزنده زنده‌ای است، و این نشان می‌دهد که آن‌ها در عرض چند دهه به بلوغ کامل خود می‌رسند. دانشمندان نمی‌توانند به طور قطع بدانند که تایتانوسور‌ها چه مدت زندگی کرده اند، اما بر اساس حیوانات بزرگ زمینی که امروزه زندگی می‌کنند، تایتانوسور‌ها احتمالاً ۶۰ سال یا بیشتر عمر کرده اند.

سوخت گیاهی 

سرعت رشد سریع سوروپود‌ها تا حدی به دلیل دمای بدن آن‌ها بود. با مطالعه شیمی دندان‌های فسیل شده و پوسته تخم ها، دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که دمای بدن تیتانوسور‌ها از ۳۵ تا ۳۸ درجه سانتی‌گراد متغیر است. این مقدار دما بالاتر از دمای بدن تمساح‌ها و کروکودیل هاست، تقریباً مشابه پستانداران امروزی و کمی پایین‌تر از بسیاری از پرندگان، که بدن آن‌ها به طور منظم می‌تواند تا ۴۰ درجه سانتیگراد گرم شود.

نرخ سرعت رشد تایتانوسور‌ها نیز به دلیل اشتهای فوق العاده آن‌ها برای گیاهان بود. الگو‌های میکروسکوپی از خراش‌ها، سایش و حفره‌های روی دندان هایشان نشان می‌دهد که تایتانوسور‌ها در آرژانتین از رژیم غذایی متنوع و غنی تغذیه می‌کردند، که نشان می‌دهد آن‌ها گیاهانی را می‌خورندند که در پایین‌تر از زمین یافت می‌شوند، یعنی جایی که رسوب بیشتر است.

تکه‌هایی از مدفوع فسیل‌شده به نام کوپرولیت که در هند یافت شده نشان می‌دهد که تایتانوسور‌ها در آنجا همه چیز را از گیاهان سطح زمین گرفته تا برگ‌ها و شاخه‌های درختان بلعیده‌اند. تایتانوسور‌ها مانند همه دایناسور‌ها در طول زندگی دندان‌های خود را جایگزین کردند. اما داده‌ها نشان می‌دهد که آن‌ها هر ۲۰ روز یک بار هر دندان را برای حداکثر کارایی جایگزین می‌کردند که یکی از بالاترین نرخ‌های جایگزینی دندان برای دایناسور‌ها است.

اگر برخورد سیارک ۶۶ میلیون سال پیش نبود، این حیوانات با عمر طولانی، فوق العاده متنوع و بسیار موفق احتمالاً در مکان‌های دوردست ماداگاسکار، رومانی، آمریکای شمالی و حتی قطب جنوب به رشد خود ادامه می‌دادند. در عوض، تایتانوسور‌ها از جمله شاهدان - و قربانیان - جدیدترین انقراض دسته جمعی روی زمین بودند.