انسان‌های نخستین چگونه در زمستان زنده می‌ماندند؟

راز بقا: یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که انسان‌های ماقبل تاریخ که بیش از ۳۰۰ هزار سال پیش در شمال اروپا زندگی می‌کردند، برای بقا و زنده ماندن در زمستان‌های سخت، از پوست خرس استفاده می‌کردند.

به گزارش راز بقا؛ این مطالعه که اخیرا در مجله «هیومن ایوولوشن» منتشر شد، آثاری را بر روی استخوان‌های محوطه باستان‌شناسی شونینگن در نیدرزاکسن بررسی کرد و آثار بریدگی روی پا و بقایای استخوان انگشتان یک خرس غارنشین کشف شده در محوطه عصر سنگ پیدا کرد.

پژوهشگران، ازجمله محققان دانشگاه توبینگن در آلمان، می‌گویند که یافته‌های جدید یکی از قدیمی‌ترین شواهد از اجداد اولیه انسان از این نوع در جهان است که احتمالا هنوز همه ویژگی‌های آناتومیکی مشابه انسان‌های امروزی را نداشتند.

ایوو فرهیین، پژوهشگر [دانشگاه]توبینگن، توضیح داد: «این علائم بریدگی اخیرا کشف شده، نشان‌دهنده این است که مردم شمال اروپا حدود ۳۰۰ هزار سال پیش، تا حدی به لطف وجود پوست گرم خرس می‌توانستند در زمستان زنده بمانند.»

مطالعات پیش از این دریافته‌اند که پوشش‌های زمستانی، به‌ویژه در خرس‌های منقرض شده غارنشین، هم از مو‌های بیرونی بلندی تشکیل شده است که یک لایه محافظ هوا را تشکیل می‌دهند و هم از مو‌های کوتاه و متراکم که طی خواب زمستانی، بسیار عایق‌اند.

در حالی که علائم برش روی استخوان‌ها به‌طور کلی در باستان‌شناسی به‌عنوان نشانه‌ای از مصرف گوشت تفسیر می‌شود، پژوهشگران می‌گویند به‌سختی گوشت از استخوان‌های دست و پا پیدا می‌شود.

این پژوهشگر [دانشگاه]توبینگن گفت: «در این مورد، ما می‌توانیم چنین علائم برش ظریف و دقیقی را به کندن دقیق پوست نسبت دهیم.»

دانشمندان می‌گویند این محوطه قدیمی عصر سنگ، نقش مهمی در درک انسان‌های اولیه و منشأ شکار دارد، چرا که «قدیمی‌ترین نیزه‌های جهان در اینجا کشف شدند.»

معمولا زمانی که فقط حیوانات بالغ در یک محوطه باستان‌شناسی یافت می‌شوند، باستان‌شناسان آن را شواهد احتمالی از شکار در نظر می‌گیرند و در شونینگن می‌گویند تمامی استخوان‌ها و دندان‌های خرس متعلق به موارد بالغ است.

آن‌ها می‌گویند پوست خرس باید اندکی پس از مرگ حیوان برداشته شود، چرا که در غیر این صورت، مو از بین می‌رود و پوست بی‌مصرف می‌شود.

فرهیین گفت: «از آنجایی که حیوان پوست کنده شد، در آن زمان نمی‌توانسته مدت زیادی مرده باشد.»

دانشمندان می‌گویند که محل آثار برش روی خرس‌ها همچنین نشان می‌دهد که این حیوانات برای پوستشان مورد سوءاستفاده و استثمار قرار گرفته‌اند و می‌افزایند این احتمالا سازگاری مهم انسان‌های اولیه با اقلیم شمال است.

آن‌ها می‌گویند که برش‌های بسیار نازک در این نمونه‌های خرس، نشان‌دهنده کشتار و قصابی موشکافانه و ظریف است و در الگو‌های قصابی، شباهت‌هایی را به خرس‌هایی که در سایر مکان‌های عصر سنگ یافت می‌شود، نشان می‌دهد.

نیکلاس کونارد، یکی دیگر از نویسندگان این مطالعه، گفت: «از‌این‌رو حیوانات نه‌تن‌ها برای غذا استفاده می‌شدند، بلکه پوست آن‌ها برای زنده ماندن در سرما نیز ضروری بود.»

دانشمندان در این مقاله نوشتند: «پوست خرس خواص عایق بالایی دارد و ممکن است در سازگاری انسان‌های دوره پلیستوسن میانه با شرایط سرد و خشن زمستانی شمال غربی اروپا نقش بازی کرده باشد.»