کبوتر تهرانی یا «هایفلایر ایرانی»؛ چرا کبوتربازان آمریکایی عاشق این کبوتر ایرانی هستند؟

راز بقا: کبوتر معلق‌زن ایرانی که در اروپا به «هایفلایر ایرانی» و یا «معلق‌زن پرشین» و در ایران به نام «کبوتر تهرانی» شناخته می‌شود، نژادی از کبوتر‌های اهلی است که در ایران برای مسابقات پروازی و استقامتی پرورش داده می‌شود.

به گزارش راز بقا، آن‌ها در ارتفاع بسیار زیاد و در مواقعی دور از دید پرواز می‌کنند. غلت زدن یا ملق زدن این کفتر شگفت‌انگیز شبیه به معلق‌زن کبوتر بیرمنگام نیست چرا که چرخش‌های فردی انجام می‌دهد و گهگاهی قبل از انجام چرخش در هوا معلق می‌ماند.

این کبوتر می‌تواند ساعت‌های زیادی در آسمان بماند و یک کبوتر مسابقه‌ای به حساب می‌آید. ویژگی این پرنده ایرانی این است که (برخلاف سبک پرواز تیپلر)، با ضربان بال کندتری نسبت به اکثر نژاد‌های کبوتر در حال پرواز، بالا می‌رود. آن‌ها پروازی‌های استقامتی هستند که به سرعت ارتفاع می‌گیرند و گزارش شده که ۸ تا ۱۲ ساعت پرواز می‌کنند.

کبوتر تهرانی در طرح‌ها و رنگ‌های مختلف هم به صورت سر ساده و هم کاکل دار عرضه می‌شود. آن‌ها از سه شهر بزرگ تهران، کاشان و قم می‌آیند، اما این نوع از کبوتر را می‌توان در سایر نقاط ایران یافت.

یکی از خوانندگان و مخاطبان آمریکایی علاقه‌مند به کبوتر به نام «دیل کیتس» روزی درباره این کبوتر ایرانی توصیف جالبی ارائه داد. وی نوشت: «آیا تا به حال عکسی از یک کبوتر در مجله دیده اید و امیدوار باشید که روزی این شانس را داشته باشید که آن را شخصا ببینید؟» مجله «ژرونال آمریکایی کبوتر» (American Pigeon Journal) در سال ۱۹۸۳ برای اولین بار عکسی از «پشتک زن ایرانی» را همراه با مقاله‌ای در این راستا منتشر کرد. 

در آن زمان در این مجله توصیفی از این کبوتر ارائه شد مبنی بر اینکه پهنای بال آن تا ۳۰ سانتیمتر است، اما بدنه آن خیلی بزرگتر از معلق‌زن بیرمنگام نبود. از دید نویسنده این پرنده استقامتی مسیر تکاملی کاملاً متفاوتی با کبوتر تیپلر در پیش گرفت. رقص و شیوه برخاستن، پرواز و نشستن این کبوتر منحصر به فرد است و همین مسئله آمریکایی را عاشق این نژاد کرده است.

کبوتربازان آمریکایی که معمولا دسته‌های زیادی از نژادهای مختلف کبوتر را نگهداری می‌کنند، این نژاد ایرانی را در طرح‌ها و رنگ‌های مختلف تولید کرده‌اند. معلق زدن و رقصیدن این کبوتر هنگام پرواز و همچنین استقامت بسیار زیاد این کبوتر، آن را از سایر نژادها متمایز می‌کند.

این نژاد از کبوتر بسته به رنگ و ظاهر در ایران به نام‌های سوسکی، سورور یا پلنگی و کله برنجی و... نامیده می‌شود.